Στον δρόμο για το Ξινό Νερό με αποπλανούν τα ξανθά αλωνισμένα σιταροχώραφα και τα ηλιοτρόπια, καθώς τα πρόσωπά τους, στραμμένα στον ήλιο, κλέβουν φιλιά. Οι πινακίδες με τις σημάνσεις Πέρασμα Αγριογούρουνων και τα γραφικά με την αρκούδα και τα αρκουδάκια που ακολουθούν τη μαμά τους το ένα μετά το άλλο με εντυπωσιάζουν επίσης. Διασχίζουν τον δρόμο όπως διέσχιζαν οι Beatles το φανάρι για τα στούντιο Abbey Road. Αμύνταιο, Νυμφαίο, Σιάτιστα, Βελβεντός και αργά το βράδυ του Σαββάτου στου Ναουμίδη, το διάσημο εστιατόριο με θέα τη Βεγορίτιδα στον Άγιο Παντελεήμονα, ευγνωμονώ τον δρόμο που με έβγαλε εδώ και ας μην παίζει το Let It Be ή το Get Back η ορχήστρα με τα χάλκινα, αλλά αργόσυρτα βλάχικα, εντόπια, ποντιακά, μπαϊντούσκες και άλλα ωραία ηχητικά με κλαρίνο και τρομπέτα, άσματα ανάμεικτα, όπως οι άνθρωποι που η Ιστορία από τα βάθη της τους έφερε να εποικήσουν και να συνδέσουν τον βίο και το βιός τους με τον τόπο που ο χάρτης τον ονοματίζει Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας.
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ:
https://www.alpha.gr/el/idiotes/katatheseis/logariasmoi-gia-paidia-kai-neous/Alpha-1-2-3-gia-efibous
