Δεν ήταν ακρωτηριασμός, ήταν αποκεφαλισμός

Στο άκουσμα της λέξης, σφίγγονται στομάχια, ανεβαίνουν παλμοί και μουδιάζουν κεφάλια.

Αναπηρία σου λένε και θαρρείς πως χειρότερο δεν υπάρχει.

Κι όμως….

Ξέρεις τι είναι χειρότερο; Ο εγκλεισμός, η απαξίωση, η αδιαφορία, η μοναξιά.

Αυτό είναι χειρότερο, δεν παλεύεται.

Η φωτογραφία στη Google επισημαίνει πως το κέντρο είναι «προσωρινά κλειστό»

Όταν είχα πρωτοδιαβάσει αυτό το «προσωρινά», δε μου καλάρεσε.

«Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού», σκέφτηκα.

Σε δύο μήνες συμπληρώνεται ένας χρόνος από την ώρα που μπήκε λουκέτο στο κέντρο φροντίδας παιδιών ΑΜΕΑ Εορδαίας.

Όταν η απειλή του λουκέτου σου χτυπά πλειστάκις την πόρτα, κάποια στιγμή θα είναι απευκταίο.

Τελικά έκλεισε.

Το κλείσιμο του κέντρου είχε παρελκόμενα.

Πολλά και δυσάρεστα.

30 περίπου παιδιά βρέθηκαν και πάλι στα σπίτια τους, γονείς βρέθηκαν με τα χέρια ψηλά και σε αδυναμία να αντιμετωπίσουν αναπηρία σωματική και «αναπηρία» ψυχική.

Τα παιδιά αναστατώθηκαν, αντέδρασαν, θύμωσαν. Έχασαν το σπίτι τους, την παρέα τους, την ειδική φροντίδα που χρειαζόντουσαν.

Τα χαμόγελα έσβησαν.

Κάποιοι δε φρόντισαν να βοηθήσουν (να βοηθήσουν αρκετά) ώστε να ανατραπούν οι απειλές και να εξυγιανθεί η κατάσταση.

Και κάπου εδώ αρχίζεις να το νοιώθεις στο πετσί σου και πάλι ότι σε καμία περίπτωση δεν είμαστε όλοι ίσοι.

Η μόνη περίπτωση που μπαίνουμε στα παπούτσια του Αναπηρικού κινήματος, είναι για να ¨κλέψουμε¨ καμία θέση πάρκινγκ ΑμεΑ ή καμία ψήφο.

Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα και όλους να τους τακτοποιήσουμε.

Όταν όμως το Αναπηρικό Κίνημα διεκδικεί, τότε όλα δυσκολεύουν.

Τότε είναι που κλείνουν δομές, επειδή ….

Τότε είναι που ο Χρήστος Πασχάλης ακόμα ψάχνει για δουλειά, επειδή ….

Τότε είναι που όλοι ενδιαφέρθηκαν για το Κέντρο Φροντίδας και τελικά …έκλεισε.

Το Κέντρο Φροντίδας Παιδιού υπήρξε  μια δομή που υποστήριξε με τρόπο «συναρπαστικό» ανάγκες των παιδιών και των οικογενειών τους, ενώ ήρθε να καλύψει την έλλειψη δομών για τις οποίες θα έπρεπε να έχει φροντίσει το κράτος. Λειτουργούσε σε απογευματινό ωράριο και συνέβαλε στην κοινωνικοποίηση, την ανάπτυξη δεξιοτήτων και την υλοποίηση θεατρικών και εκδρομικών δράσεων.

Η ιστορία της Μονάδας Αυτόνομης Διαβίωσης και Διημέρευσης Ατόμων με Αναπηρία Εορδαίας, συμπληρώνει σχεδόν 10 χρόνια στο προσκήνιο.

Ωστόσο το οίκημα παραμένει ένα κτίριο, χωρίς ζωή, χωρίς φωνή.

Το καταπίνουν και αυτό οι ¨αδυναμίες¨ του συστήματος.

Καθώς οι ανάγκες του αναπηρικού κινήματος αυξάνονται (λογικό είναι, όταν κλείνουν δομές και όταν δεν γίνεται τίποτα για να μειωθούν) το μόνο που φαίνεται να περισσεύει είναι η αδιαφορία  (ή αν θέλεις, για να μην πεις ότι όλα τα ισοπεδώνω) η μη σωστή ιεράρχηση προτεραιοτήτων.

Δια γυμνού οφθαλμού, θα έλεγα, είναι εμφανές ότι τα τελευταία χρόνια, περισσότερες προσπάθειες έγιναν να λυθεί το ζήτημα με τα αδέσποτα παρά τα ζητήματα που αφορούν το αναπηρικό κίνημα.

Αλλά ναι, ξέχασα. Τα αδέσποτα αφορούν τους πολλούς.

Ας αφήσουμε λοιπόν τους λίγους στην αναπηρία και τα προβλήματά τους, δε βαριέσαι.

Τα δικά τους χαμόγελα ας παραμείνουν παγωμένα στις αναμνήσεις μίας εποχής όπου μέσα από την θεραπευτική απασχόληση και το παιχνίδι, ένοιωθαν (αυτά και οι οικογένειές τους) ότι έχουν ένα σπίτι και μία σταθερή καθημερινότητα η οποία τελικά μπήκε στην λαιμητόμο και …