Λευκό σεντόνι η ζωή μας, παραδομένη και ανήμπορη, δέχεται το μοιραίον ως σύνηθες. Εθισμένη πλέον στις συμφορές, υποτάσσεται χωρίς αντιρρήσεις σ’ αυτά που την αποκλείουν, επιδιώκοντας στην ανοχή τους την οργανική της τουλάχιστον, ύπαρξη.
Διανύουμε το δεύτερο έτος της πανδημίας και ο ιός απογράφει ασταμάτητα και αδιακρίτως ηλικιών και φύλων, το μερίδιό του. Η Επιστήμη απ’ την άλλη ψάχνει το δικαίωμα της ζωής ακόμη και σ’ ένα κόσμο που επιμένει να εκτίθεται… Αυτή η έκθεση που μας παραδίδει στη νόσο, ίσως είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ιατρική κοινότητα για την αντιμετώπιση του covid 19. Γιατί τον ιό όσο και αν κρύβεται, όσο κι’ αν μεταμφιέζεται και μεταλλάσσεται, βρίσκουν τρόπους να τον αναγνωρίσουν και να τον αντιμετωπίσουν. Μπορεί να μην τον εξαλείφουν για την ώρα οριστικά, μπαίνουν όμως ανάμεσα σ’ αυτόν και στη Ζωή και δίνουν τη μάχη τους.
Μια μάχη μ’ έναν ύπουλο εχθρό που επιτίθεται κατά της ανθρωπότητας, ενώ δεν ξέρουμε πως δημιουργήθηκε και από πού κρατά η σκούφια του. Ποια ανώμαλη συνεύρεση μολύνσεων εκκόλαψε αυτό το Αδηφάγο Τέρας, που καιροφυλακτεί να εισβάλλει με τραγικό ποσοστό, στα απροστάτευτα κυρίως μέλη της κοινωνίας μας. Και για να διευκρινίσω ποιους εννοώ απροστάτευτα μέλη της κοινωνίας μας, δεν αναφέρομαι στους αρνητές, αυτοί είναι άλλο κεφάλαιο. Αναφέρομαι σ’ αυτούς που από λόγους αδιαφορίας δεν συναισθάνονται τον κίνδυνο και μένουν ανεμβολίαστοι, ή παρ’ ότι πειθάρχησαν αρχικά στα μέτρα, στη συνέχεια απερίσκεπτα χαλάρωσαν. Προφανώς η μάσκα στην τσέπη, ή κάτω από το σαγόνι δεν προσφέρει καμιά προστασία, ούτε εξέλειψαν οι κίνδυνοι για να μην τηρούνται οι αποστάσεις στις όποιες συναντήσεις – συναθροίσεις. Το χειρότερο όλων είναι η πονηριά του τσιγάρου ή του καφέ στο πλαστικό ποτήρι, που περιφέρεται στο χέρι για να δικαιολογεί την απουσία μάσκας.
Με νοοτροπίες αμφισβήτησης και ωχαδερφισμού που μειώνουν την ευθύνη μας απέναντι στην ίδια μας τη ζωή και το κοινωνικό σύνολο, καταφέραμε ν’ ανοίξουμε λογαριασμό με τον άλλο κόσμο. Καταφέραμε να δεχόμαστε τα Ιατρικά Ανακοινωθέντα κρουσμάτων, νοσούντων, θανάτων, σαν μια φυσικότητα στη καθημερινότητά μας. Κλείνουν σπίτια, ξεκληρίζονται οικογένειες, χάνονται προσφιλή μας πρόσωπα και παρ’ όλα αυτά δεν μας αγγίζει τίποτε. Συνηθίσαμε… Εξοικειωθήκαμε με το Θάνατο. Τι να πω…
Βλέπω τους Επιδημιολόγους να απελπίζονται έχοντας από τη μια μεριά τον Ιό και απ’ την άλλη την αβάσταχτη ελαφρότητά μας και καταρρέω. Καταθέτει η Ιατρική Κοινότητα το απόσταγμα της γνώσης της και έρχεται αντιμέτωπη με τους «θεματοφύλακες του Συντάγματος». Δηλαδή αντί να ερμηνεύσουμε τις συνέπειες από τη στάση μας, ανακαλύπτουμε Συνταγματικές «συνταγές» που ξορκίζουν στην ανυπαρξία το κακό.
Δεν έχω ιατρικές γνώσεις. Δεν είμαι ο καταλληλότερος να εξηγήσω την χρηστικότητα των μέτρων, απλά ακολουθώ τα ελάχιστα ψήγματα της λογικής μου που μου λένε να εμπιστευτώ όλους αυτούς, που έφεραν τη ζωή μου ως εδώ. Όλους αυτούς που αφιέρωσαν ατέλειωτα χρόνια σε έρευνες, και ξόδεψαν τη ζωή τους για να σωθεί και να εξελιχθεί η ανθρωπότητα μέσα από λιμούς και μάστιγες.
Αυτή η στοιχειώδης λογική που από χίλιους λόγους με κράτησε ακέραιο και ζωντανό, με τα δεκάδες ΕΜΒΟΛΙΑ που αγνοούσα και αγνοώ τη σύστασή τους. Ναι, αυτή η λογική μου που οι έλλογοι και άλογοι λόγοι, την διαμόρφωσαν σε σκέψη, μου λέει ότι όταν έτρεχα στην Ιατρική κοινότητα για ένα απλό κρυολόγημα, για έναν πονόλαιμο, δεν είναι δυνατόν να μην την εμπιστευτώ τώρα που ο θάνατος χορεύει γύρο μας. Όπως και όταν η Πολιτική και Πατριωτική μου συνείδηση με κατέβαζε για υπαρκτούς λόγους στους δρόμους υπερασπιζόμενος το 114, έτσι και σήμερα πιστεύω πως η Συνταγματική τάξη επαφίεται και μόνο, στον κάθε συνειδητό Πολίτη.
Μαγκλάρας Βασίλης [email protected]
