Πάνε δύο χρόνια… Δύο χρόνια κρυμμένα απ’ το φως, μη ξεφύγουν οι αφανέρωτες ώρες και οι στιγμές τους και αποκαλυφθούν τα μυστικά τους.
Πάνε δύο χρόνια… Δύο χρόνια που το σκοτάδι τροφός της ανομίας, πνίγει στο τέλμα της έρευνας, φωνές και ψίθυρους που αγνόησαν στη σκοπούμενη σιωπή.
Πάνε δύο χρόνια… Δύο χρόνια που το έρεβος της ανθρώπινης ψυχής, έβαλε σημάδι τον αγωνιστή της Δημοκρατίας «και η μητέρα του στον Άδη άκουσε μια ντουφεκιά»…
Πέρασαν δύο χρόνια από εκείνη τη μοιραία μέρα, που ο Σήφης Βαλυράκης βγήκε με το φουσκωτό του στα παγωμένα νερά του Ευβοϊκού, να δώσει στις ανάσες του την αύρα της αγαπημένης του θάλασσας. Κάπου εκεί ανάμεσα στη στεριά και στη ταραχή της θάλασσας τον κύκλωσε ο θάνατος, βυθίζοντας την οικογένειά του στο πένθος και τη δοκιμαζόμενη – ακόμα – Δημοκρατία μας στην καταχνιά της μισαλλοδοξίας άλλων καιρών.
Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους μας από τα Μέσα Ενημέρωσης για το ΑΓΝΩΣΤΟΝ που περιήλθε. Οι μαρτυρίες μαρτύρων, οι εκθέσεις ιατροδικαστών και εμπειρογνωμόνων, τα αποτελέσματα των ανακριτικών αρχών δεν έπεισαν την Εισαγγελία Χαλκίδας για ενδεχόμενη δολοφονία και η υπόθεση μπήκε στο αρχείο(!). Έπρεπε να εξαντλήσει κάθε νομική και ανθρώπινη προσπάθεια η οικογένεια και οι συνήγοροι της, για να επανεξεταστεί η υπόθεσής τους εκ νέου και να οδηγήσει την ανάκριση στην απαγγελία κατηγορίας για φόνο.
Κάπου εκεί βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ο «Φάκελος» της απώλειας του Σήφη Βαλυράκη. Τυλιγμένος στη σιωπή αντιστέκεται στη σκόνη του χρόνου, δίνοντας ακόμα μια μάχη για περισσότερη Δημοκρατία, ανεξάρτητη Δικαιοσύνη και Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια. Ναι, ο Άνθρωπος που δεν τον χώραγαν οι φυλακές και τον έτρεμαν οι δυνάστες, περιμένει εκεί στην σειρά σε κάποιο ράφι, μαζί με τους απλούς αδικαίωτους Πολίτες αυτού του Κόσμου.
Ξεχασμένος στη λεπτομέρεια της ημερομηνίας – με εξαίρεση κάποιους επίμονους συντρόφους – αδυνατεί να πιστέψει πως οι ανθρώπινες αξίες καταναλώθηκαν τόσο λαίμαργα. Πως οι Θυσίες και οι Αγώνες του Λαού, έγιναν άθυρμα των εκτελεστών της εξουσίας. Πως το κεφάλαιο του Ανθρώπου κεφαλαιοποιήθηκε στις αγορές του χρήματος. Πως τα Κοινωνικά Συμβόλαια εξαργυρώθηκαν σε πολιτικές καριέρες. Πως το Εθνικό μας πλεόνασμα έγινε Brain Drain και ο Πατριωτισμός μας Εθνικιστικές κορώνες των δημοσκοπήσεων.
Πάνε δύο χρόνια. Ναι, πέρασαν δυο χρόνια από το χαμό του Σήφη. Δεν με ενοχλεί το προσπέρασμα της μνήμης του από τα Μέσα Ενημέρωσης, ούτως ή άλλως οι απολαυστικές ειδήσεις πουλάνε περισσότερο απ’ ότι φαίνεται. Δεν με ενοχλεί που οι Πολιτικοί παράγοντες αυτού του Τόπου αγνόησαν και μια ελάχιστη αναφορά στο Κοινοβούλιο της Χώρας μας. Με ενοχλεί που δεν άκουσα δημόσια μια λέξη απ’ τον Πολιτικό Χώρο, που κτίστηκε από αγωνιστές της Δημοκρατίας και Θεμέλιος Λίθος του υπήρξε ο Σήφης Βαλυράκης.
Ναι, όλα στη λήθη… Κρατήσαμε μόνο το λογότυπο ως πολιτικό μας Θυρεό απ’ το όραμα της ΑΛΛΑΓΗΣ και αφεθήκαμε σε μια πνιγηρή καθημερινότητα πολιτικής διεκπεραίωσης. Μια μνήμη χαμένη στην αμνησία, που συνιστά ένα διαρκές έγκλημα απέναντι στο χρέος της Ιστορίας του.
