Ο Μιχαήλ Δεκλερής, για τους περισσότερους που δεν τον ξέρουμε, υπήρξε μέλος του Συμβουλίου της Επικρατείας από το 1958 έως και το 1999. Διετέλεσε επίσης αντιπρόεδρος αυτού και πρόεδρος (από το 1990 μέχρι και το 1999) στο Ε’ τμήμα του ΣτΕ, αρμόδιο για την προστασία του περιβάλλοντος. Είναι επίσης διδάκτωρ της Νομικής σχολής του Yale. Ας δούμε όμως, κατά τη διάρκεια της θητείας του, σε ποια απόφαση κατέληγε σχετικά με τις ανεμογεννήτριες στην Ελλάδα. “Καμία δύναμη και καμία εξουσία δεν μπορεί να τεθεί υπεράνω της νομολογίας του ΣτΕ, όταν τούτο αποφαίνεται επί συνταγματικών ζητημάτων. Και εν προκειμένω το ΣτΕ έχει κρίνει οριστικώς και αμετακλήτως ότι τα αιολικά πάρκα είναι βιομηχανικές εγκαταστάσεις, που δεν επιτρέπεται να εγκαθίστανται επί ή πλησίον ευαίσθητων οικοσυστημάτων, όπως βουνών, ακτών, νησιών κλπ.”. Ξεκάθαρα πράγματα δηλαδή και αποδεκτά μέχρι και σήμερα από πολύ μεγάλη μερίδα υπεύθυνων και ενεργών πολιτών.
Ο διαπρεπής νομικός Μιχάλης Δεκλερής, επί θητείας του στο ΣτΕ, υπέδειξε στην κρατική διοίκηση την ανάγκη ειδικής χωροταξίας και πάντοτε επέμενε ότι οι ανεμογεννήτριες πρέπει να μείνουν μακριά από τα βουνά, τα δάση και τα υπόλοιπα ευαίσθητα οικοσυστήματα. Με πρόσχημα όμως την κλιματική κρίση και προκειμένου να ενεργοποιηθούν οι επενδύσεις, οι ΑΠΕ ανάγονται σε δήθεν στόχο προτεραιότητας και εγκαθίστανται παντού. Επιστήμονες όμως και ακαδημαϊκοί από όλη την Ευρώπη υποστηρίζουν ότι η τεχνολογία των ανεμογεννήτριων είναι αναποτελεσματική στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Είναι αρκετοί αυτοί που φαντάζονται ότι με τις α/γ θα μειωθούν οι εκπομπές CO2, τη στιγμή που οι μεγαλύτερες πηγές εκπομπών είναι οι πυρκαγιές στα δάση, οι υπερπληθυσμοί των ζώων εκτροφής που εκλύουν στην ατμόσφαιρα πάνω από 7 δισεκατομμύρια τόνους αερίων ανά έτος, οι χωματερές, η κατάχρηση του ιδιωτικού αυτοκινήτου, η γενικότερη ενεργειακή σπατάλη και πολλά, πολλά άλλα.
Παράλληλα, σχετικά με την αποτελεσματικότητα των α/γ, αποκρύπτουν συστηματικά από τη κοινή γνώμη στοιχεία όπως ότι λειτουργούν με πραγματική απόδοση 30%, παράγουν ασταθές ρεύμα που προκαλεί ανισορροπία στο σύστημα, απαιτούνται τεράστιες επενδύσεις για την ενσωμάτωση του παραγόμενου ρεύματος και την επέκταση των δικτύων, ενώ κατασκευάζονται εντελώς ρυπαντικά και χωρίς να ανακυκλώνονται τα πτερύγιά τους. Συν τοις άλλοις, όλοι οι εμπλεκόμενοι στην υλοποίηση τέτοιων έργων δεν δίνουν δεκάρα για το περιβάλλον. Βουνοκορφές κομμένες στην μέση, εκσκαφές, επιχώσεις, αμέτρητοι τόνοι από αδρανή υλικά, πάσης φύσεως μεταλλικά και πλαστικά σκουπίδια, ατελείωτο οδικό δίκτυο σε απάτητες πλαγιές και βουνοκορφές και ανεπανόρθωτη ζημιά στο φυσικό τοπίο είναι λίγα από όσα αφήνουν στο πέρασμά τους. Εν τέλει, δεν μας απαλλάσσουν από τις συμβατικές μορφές ενέργειας και μας στοιχίζουν ακριβότερα, λόγω της υψηλά επιδοτούμενης τιμής που περνάει στους οικιακούς μας λογαριασμούς (θα το δείτε σύντομα όλοι στην τσέπη σας).
Ενώ λοιπόν υπερεκτιμάται η αξία των αιολικών σταθμών, την ίδια στιγμή υποεκτιμώνται οι επιπτώσεις που έχει η εγκατάσταση και η λειτουργία τους στους τελευταίους θύλακες της βιοποικιλότητας. Δεν δίνεται επίσης καμιά σημασία σε μία σειρά άλλων επιπτώσεων, όπως η μείωση της τουριστικής ελκυστικότητας των νησιών και των βουνών, η υποτίμηση της αξίας της γης, η οπτική ρύπανση, ο αφανισμός της ορνιθοπανίδας, η μείωση της ποιότητας του περιβάλλοντος που απολαμβάνουν οι ντόπιοι κ.α.
Εν κατακλείδι: παράλληλα, δυστυχώς, με την τεράστια οικολογική καταστροφή λόγω των τελευταίων πυρκαγιών στην Ελλάδα, συντελείται αυτή τη στιγμή ένα ακόμη ολοκαύτωμα στα ελληνικά βουνά: Η ανεξέλεγκτη ανάπτυξη των αιολικών σταθμών, που επιφέρει καίριο πλήγμα στο φυσικό και πολιτιστικό κεφάλαιο της χώρας. Κι αντί να βγούμε από την κλιματική κρίση, θα χαθούμε ακόμη βαθύτερα.
Επειδή λοιπόν αυτή η χώρα είναι και δική μου, ας μου επιτραπεί να ασκήσω το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της υπεράσπισης του φυσικού περιβάλλοντος. Η κλιματική αλλαγή θα είναι μη αναστρέψιμη εάν δεν πάρουμε τώρα τις σωστές αποφάσεις. Ο ρυθμός της ανθρώπινης δραστηριότητας είναι καταστροφικός και η τοποθέτηση ανεμογεννήτριων στα τελευταία φυσικά οικοσυστήματα και καταφύγια άγριας ζωής θα αφανίσει δυστυχώς ότι έχει απομείνει. Γι’ αυτό και η μετάβαση στην πράσινη ενέργεια θα πρέπει να γίνει μέσα από διάλογο μεταξύ των φορέων και να λάβει υπόψιν της τις εκκλήσεις για προστασία της βιοποικιλότητας. Ήδη η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει ξεκινήσει διαδικασίες κατά του ελληνικού κράτους για αδιαφορία σε θέματα περιβάλλοντος και χωροθέτησης των ΑΠΕ. Ας ελπίσουμε να σώσουμε ότι απομένει.
