Αγαπητές και Αγαπητοί
Αρμόδιοι. εντεταλμένοι να υποστηρίζετε με τις ενέργειές σας την απρόσκοπτη εκπαιδευτική διαδικασία τόσο στην Τυπική όσο και στην Ειδική εκπαίδευση.
Αναγκάζομαι για πολλοστή φορά να επικοινωνήσω με το Τίποτα.
Να καταγγείλω την απροκάλυπτη ή και φτιασιδωμένη υποκρισία. Την ολιγωρία. Την ανευθυνότητα.
Να καταγγείλω τα σχολεία δύο ταχυτήτων -τα παιδιά ενός Θεού και τα παιδιά ενός άλλου, κατώτερου προφανώς. Κάθε χρόνο λουζόμαστε την ίδια ακριβώς υπογράμμιση. Διανθισμένη νωρίτερα με τις απαραίτητες επισκέψεις των πολιτικών αρχόντων, τους εκπαιδευτικούς παράγοντες, τους θεσμούς και τα πρόσωπα στους αγιασμούς των σχολείων μας. Εκεί όπου κάθε χρόνο συντελούνται οι χαιρετούρες, διαβαίνουν τα κανάλια. Σβήνουν τα φώτα. Εκεί όπου όλοι κάθε χρόνο ακούμε ανελιππώς για ήρωες εκπαιδευτικούς και ήρωες γονείς. Εκεί όπου συντελείται το “άδειασμά” μας μέσα στη διάρκεια του ίδιου μήνα και των επόμενων.
Είναι κοινό μυστικό ότι η Ειδική Εκπαίδευση υπολειτουργεί σε βαθμό επικινδυνότητας. Πώς γίνεται αυτό; Αγνοώ και φέτος την απάντηση.
Μπορώ όμως να μιλήσω για τη δική μου πραγματικότητα.
Να υποθέσω την πραγματικότητα των μονογονεϊκών οικογενειών και των άλλων οικογενειών με τους δυο εργαζόμενους γονείς.
Να μιλήσω για την πραγματικότητα του ΕΝΕΓΥΛ (Ενιαίου Ειδικού Επαγγελματικού Γυμνασίου -Λυκείου) Πτολεμαϊδας.
Για την κόρη μου και τους συμμαθητές της -22 παιδιά Γυμνασίου/Λυκείου- που εδώ και ένα μήνα, όταν όλα τα σχολεία τυπικής εκπαίδευσης έχουν ήδη μπει στο εβδομαδιαίο πρόγραμμά τους από την πρώτη κιόλας εβδομάδα με πλήρες ωράριο σχεδόν, κάνοντας 6ωρα και 7ωρα, αυτά τα παιδιά σχολούν εδώ και ένα μήνα στις 10.45 π.μ. !!!
Κανένας διευθυντής δεν μπορεί να βγάλει πρόγραμμα για 6 τμήματα με 1 Μαθηματικό, 1 Φυσικό, 1 Γεωπόνο και 1/2 Καθηγητή Πληροφορικής. Ο υπόλοιπος εκτελεί χρέη Αναπληρωτή Διευθυντή.
Ο Φιλόλογος αγνοείται -στη β’ φάση δεν ξέρουμε αν θα έρθει. Αν έρθει, να είμαστε, λέτε, και ευχαριστημένοι;
Εικαστικός δεν υπάρχει. Ο Μουσικός θα έρθει για λίγο. Ο Γυμναστής θα έρθει για λίγο.
Ο Νοσηλευτής δεν θα έρθει καθόλου (;)
Τώρα για τα Πρωτόκολλα covid, ας πάει κάποιος από εσάς τους Αρμόδιους να ρωτήσετε τη Διευθύντρια πώς και αν τα καταφέρνει.
Μαθαίνω πως την ίδια απόγνωση δημοσιοποιεί και η Διευθύντρια του ΕΕΕΕΚ Βόλου, Φωτεινή Γρηγορίου, ενός σχολείου υποδειγματικού για τα ελλαδικά δεδομένα (τόσο για την τυπική όσο και για την ειδική εκπαίδευση, όταν στο εβδομαδιαίο πρόγραμμά του περιλαμβάνει ιππασία, κολύμβηση και άλλα ζηλευτά). Το καλύτερο το κάνουν πάντα οι άνθρωποι. Δεν είναι να ξεγελιέται κανείς πια. Αυτούς τους ανθρώπους, τους εκπαιδευτικούς, τους “διευκολύνεις” ως κράτος. Δεν τους δένεις τα χέρια.
Ως γονέας εκφράζω την οργή μου. Για την άδικη μεταχείριση. Την ανυπαρξία δικαιολογίας. Το αυτονόητο που πρέπει να μπω στη διαδικασία να διεκδικήσω, να παρακαλέσω, να “τρέξω”. Δε θέλω τίποτα από αυτά. Θέλω το παιδί μου, οι συμμαθητές του, να απολαμβάνουν τα δικαιώματά τους απρόσκοπτα.
Οι φίλοι τους βρίσκονται καθημερινά στο σχολείο τους ως το μεσημέρι. Παρακολουθούν τη δυνατότητα που τους προσφέρεται. Το “παράθυρο” αυτό.
Οι μαθητές του ΕΝΕΓΥΛ βλέπουν το “παράθυρο” να κλείνει. Γυρνούν στα σπίτια τους την ώρα που δεν έχει ολοκληρωθεί καν η μισή ημερήσια φοίτηση των άλλων -τυπικών- συμμαθητών και φίλων τους.
Αυτό σημαίνει απαξίωση. Να τη ζεις ως έφηβος. Ως μαθητής είτε με νοητική στέρηση είτε με μαθησιακές δυσκολίες.
Το σχολείο δεν είναι πάρκινγκ. Έστω και αν η εκάστοτε σύσταση του Υπουργείου φροντίζει ανελιππώς να μας το θέτει έτσι, αφήνοντάς μας “ξεκρέμαστους” κάθε χρόνο. Στη β’ φάση των αναπληρωτών. Στη β’ φουρνιά. Στην τελευταία τρύπα του ζουρνά. Αυτό σημαίνει απαξίωση. Να τη ζεις ως γονιός.
Όλα τ’ άλλα είναι φούμαρα και μεταξωτές κορδέλες.
Ως εκπαιδευτικός νιώθω απελπισία.
Όταν οι μαθητές μου απολαμβάνουν το δικαίωμα στη μάθηση, όταν εγώ είμαι στην τάξη μου από τις 13 Σεπτεμβρίου που τους υποδεχτήκαμε, την ίδια στιγμή το παιδί μου βρίσκεται στο σπίτι, γιατί οι Αρμόδιοι δεν φρόντισαν να εξασφαλίσουν και σε αυτό το παιδί το αναφαίρετο δικαίωμά του στην παιδεία.
Όλη η κοινωνία περιστρέφεται γύρω από τους αρίστους σε κάτι. Εκκολάπτει αρίστους – “τέλειους”- και όταν δεν το κάνει και μιλά για διαφορετικότητα και ισότητα, κάποιο λάκκο έχει η φάβα, κάπου υπάρχουν χρήματα πολλά, κάπου πέφτουν κονδύλια. Είναι γνωστό αυτό.
Ο αποκλεισμός είναι βίωμα -δεν είναι φαντασία.
Ως γονέας στέλνω αυτή την ανοιχτή επιστολή -άλλο όπλο δεν έχω.
Ως εκπαιδευτικός θα είμαι συνεπής αποκλειστικά και μόνο απέναντι στους μαθητές μου και απέναντι στους συναδέλφους μου σε ό,τι γραφειοκρατική εργασία έχω αναλάβει.
Αρνούμαι να συμμετέχω σε οποιαδήποτε εξωδιδακτική υποχρεωτική διαδικασία (συνελεύσεις κλπ.) τη στιγμή που υφίσταμαι άμεσα και έμμεσα αυτή την άδικη και προσβλητική μεταχείριση από το κράτος στο οποίο είμαι πολίτης και φορολογούμενη.
Δεν ασκώ το δικαίωμά μου στην άδεια ειδικού σκοπού -αν και θα’ πρεπε ως ένα είδος αποχής και διαμαρτυρίας- για να μη στερηθούν οι μαθητές μου πολύτιμες ώρες που δεν θα αναπληρωθούν.
Αυτές οι ώρες που δεν θα αναπληρωθούν για το δικό μου και για τα άλλα παιδιά που φοιτούν στα Ειδικά Σχολεία της χώρας.
Η αξιολόγηση θα έπρεπε να ξεκινά από τη βάση -όχι από την Κεφαλή.
Σε μια τέτοια αξιολόγηση, η Κεφαλή πιθανότατα να έψαχνε την κεφαλή της.
Όλγα Ντέλλα
εκπαιδευτικός
Πτολεμαϊδα, 29 Σεπτεμβρίου 2021
