Αν το καλοσκεφτείς ήρθε η ώρα της γενιάς μας. Ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Να βγούμε μπροστά, να αναλάβουμε θέσεις ευθύνης, να γίνουμε διοικητές, διευθυντές, καθηγητές, δήμαρχοι, περιφερειάρχες, υπουργοί, πρωθυπουργοί, αρχιτεχνίτες, επιχειρηματίες, διευθύνοντες σύμβουλοι, ακόμα και δεύτεροι και τρίτοι βρε παιδί μου να γίνουμε αλλά από επιλογή δική μας αυτή τη φορά. Επειδή έτσι γουστάρουμε εμείς και όχι επειδή μας «διόρισε» κάποιος στην θέση αυτή. Να σταματήσουμε εν ολίγοις να τρέχουμε φοβικά και με τα σύνδρομα της ανασφάλειας πλησίστια μέσα μας πίσω από αποτυχημένους και ατάλαντους, που έκαναν τον κύκλο τους, καρπώθηκαν τα οφέλη τους και σήμερα πασχίζουνε να βαπτιστούνε ξανά ως «φρεσκαδούρες». Να μην «είμεθα» τσόντες σε παρατάξεις και κάθε λογιών σχήματα που απλά μας χρειάζονται για το άλλοθι της ανανέωσης. Για να μας δείχνουν κάποιοι και να λένε «να έβαλα και αυτούς τους «πιτσιρικάδες» για να μην λέτε πως είμεθα μοναχοφάηδες». Γιατί δεν «είμεθα» τσόντες σε κακοπαιγμένες δικές τους τσόντες!
Να μην μας αρκεί μια θέση ειδικού συνεργάτη, αντί-κάτι, υπό-κάτι, χειροκροτητή, αυλικού, συμβούλου. Διορισμένου ντε! Να μην ψαρώνουμε με τις αηδίες τους περί ανάγκης απόκτησης εμπειρίας προτού διεκδικήσουμε τις θέσεις αυτές. Αφενός και καλύτεροι είμαστε από δαύτους, και πιο σπουδαγμένοι, και πιο πολυταξιδεμένοι, και πιο δουλεμένοι για να μας δημιουργούν τέτοιες ανασφάλειες και αφετέρου ας δούμε πόσο έμπειροι ήτανε και αυτοί όταν ανέλαβαν στα τριάντα κάτι και τα σαράντα κάτι τους τις θέσεις αυτές. Φυτεμένοι βουλευτές κάποιοι από το πουθενά επειδή τους ήθελαν οι «κουμπάροι» από Αθήνα, γλάστρες της αυτοδιοίκησης κάποιοι άλλοι γιατί κυκλοφορούσανε με ένα ματσούκι και «συνεντευξιάζανε» τον κόσμο, διευθυντές από το πουθενά κάποιοι άλλοι δίχως να το έχουνε χαμπάρι και επειδή δεν βρίσκονταν άλλοι διαθέσιμοι , τσιράκια του τάδε σπουδαίου εξηντάρη οι υπόλοιποι που κουβαλούσανε φακέλους και ψήνανε σουβλάκια στις κυριακάτικες μαζώξεις του! Σπουδαία βιογραφικά το φύτεμα, το ματσούκι, το «ελλείψει άλλων» και το μπάρμπεκιου, τι να σας πω!
Για να το πούμε απλά λοιπόν. Ήρθε η εποχή να μας χτυπήσουν την πόρτα τώρα αυτοί και να μας παρακαλέσουν να τους πάρουμε μαζί μας. Και αν για κάποιους υπάρχει ακόμα χώρος, γιατί και άξιοι είναι, και έχουν ακόμα να προσφέρουν, για κάποιους άλλους που έχω στο μυαλό μου δεν υπάρχει θέση ούτε καν για «θυρωροί»! Ειδικά τώρα που μας τελείωσε και η δυναστεία που τους έκανε κάποτε γνωστούς!
