Τάδε έφη η ανώτατη πολιτειακή δικαστική λειτουργός σε μια χαροκαμένη μάννα, που ορκίστηκε να βρει το δίκιο για 57 αδικοχαμένες ψυχές.
Όχι κυρία υψηλοτάτη. Ο θάνατος δεν «συμβαίνει» και δεν χωράει μέσα σε «αυτά». Είναι ο μόνος που δεν χαρίζεται σε κανέναν και χαράζει αγιάτρευτη πληγή στην καρδιά και την ψυχή εκείνων που έχασαν δικό τους άνθρωπο.
Το πανελλήνιον παρακολουθεί το έργο που σέρνεται μήνες και τώρα οδεύει προς την κορύφωση.
Ο χώρος: το θέατρο «Το κράτος δικαίου»
Το σκηνικό: Το ανώτατο δικαστήριο της χώρας.
Το έργο: « Αυτά συμβαίνουν…»
Οι πρωταγωνιστές: Δυο γυναίκες, τα δυο πρόσωπα της Ελλάδας.
Στο βάθρο του δικαστικού μεγάρου η πρώτη κυρία, η υψηλοτάτη δικαστική λειτουργός ατάραχη, ψυχρή και αδιάφορη.
Μπροστά στο κιγκλίδωμα ως φρουρά οι 41 υπηρέτες, που τρέχουν για ό,τι χρειαστεί εδώ και ένα χρόνο. Άλλοι μπάζωσαν εσπευσμένα το χώρο του εγκλήματος. Άλλοι τρέχουν δεξιά και αριστερά για να καταστρέψουν τεκμήρια, στήνουν και ξεστήνουν επιτροπές, σκυλεύουν τους νεκρούς. Άλλοι φωνάζουν στα παράθυρα και ζαλίζουν τον κόσμο με θορυβώδεις φλυαρίες. Όλες οι αρμόδιες υπηρεσίες πρέπει να δείχνουν ένα και μόνο: Το πράγμα είναι απλό, ένα ανθρώπινο λάθος. Όλοι τους εκτελούν εντολές από τους άνωθεν, που παρακολουθούν αυστηρά πίσω από το τείχος των 41.
Απέναντι από την υψηλοτάτη δικαστικό όρθια και αξιοπρεπής η χαροκαμένη μάνα. Έκλεισε τον πόνο στην καρδιά της και ορκίστηκε να βρει το δίκιο για τον άδικο θάνατο – δολοφονία των 57 αθώων. Έφτασε ως το ανώτατο δικαστήριο του Κράτους Δικαίου, για να καταθέσει τα τεκμήρια, να τιμωρηθούν οι ένοχοι που έβαλαν φαρδιά πλατειά την υπογραφή τους στο έγκλημα. Και πήρε την απάντηση από την υψηλοτάτη λειτουργό: « Αυτά συμβαίνουν, να πάτε στην εκκλησία να παρηγορηθείτε και να κοιτάξετε τη ζωή μπροστά σας»
Ο ήλιος της δικαιοσύνης χαμήλωσε το φως του. Τον αέρα έσκισε μια φωνή από χιλιάδες στόματα: « Κι αν ήταν το δικό σας παιδί;»
Η μάνα δεν είναι μόνη. Πίσω της αόρατοι ενώνονται μαζί της όλοι οι χαροκαμένοι στο ίδιο έγκλημα, που δεν πήραν ποτέ απάντηση στο « Πάρε με όταν φτάσεις» και 57 άηχες φωνές ζητούν απάντηση στο γιατί; Προσκυνάει η Ελλάδα στο «και μόνη μου να μείνω δεν θα αφήσω να συγκαλυφτεί αυτό το έγκλημα». 250000 προσυπογράφουν το δίκιο της
Έξω χιλιάδες φωνές γίνονται δυο ποτάμια, που κατακλύζουν την Ελλάδα με τα συνθήματα: «Με ΜΑΤ και βία δεν γίνεται παιδεία» και «Χωρίς αγρότες δεν υπάρχει τροφή».
Αυτό είναι το δεύτερο πρόσωπο της Ελλάδας, που οργίζεται, αντιστέκεται και διεκδικεί το δίκιο.
Πάνω από το Κράτος δικαίου κάποιοι έγραψαν στον τοίχο με μπογιά « καταλύθηκε»
Η Δικαιοσύνη προβάλλει πάνω από το βάθρο του Ανωτάτου δικαστηρίου, για να θυμίσει στην κυρία υψηλοτάτη δικαστική λειτουργό το χρέος της.
Κρατάει το Δισκοπότηρο του Δίκιου, το Ιερό, Κοινό για όλους τους πολίτες. Η Αρετή της έδωσε το χάρισμα να βλέπει ίσους Όλους τους πολίτες. Της έμαθε τι σημαίνει Συγκατανεύω με Ύφος σεμνό. Τέλος την όρκισε να υπηρετεί το Νόμο, για να χαρίζει την ψυχική Ηρεμία στους αναξιοπαθούντες, αδικημένους και πονεμένους.
Γκουτζιαμάνη Γιάννα
