Μια από αυτές τις ζεστές ημέρες στεκόμουν στην Ακαδημίας, περιμένοντας υπομονετικά μια φίλη. Λίγο πιο πέρα κάτω από την ήλιο δεκάδες άτομα περίμεναν στη στάση του λεωφορείου, προστατεύοντας τα πρόσωπα τους από τις ακτίνες που έκαιγαν τα μάτια τους, είτε με καπέλα είτε με βεντάλιες.
Μια μικρή βέσπα με δύο κορίτσια σταμάτησε μπροστά από τον κόσμο. Το κορίτσι στη θέση του συνοδηγού κατεβαίνει, ευχαριστεί την οδηγό και αποχωρίζονται με ένα αξιαγάπητο φιλί στα χείλη.
Αμέσως οι βεντάλιες και τα καπέλα που έπεσαν αποκάλυψαν τα πρόσωπα πολιτών οι οποίοι ενοχλημένοι από το θέαμα αποφάσισαν να εκθέσουν τις άσχημες ψυχές τους οι οποίες αποτυπώνονταν στις γκριμάτσες των προσώπων τους.
Τα κορίτσια ωστόσο, φανερά, υπό το φως του ήλιου πλέον και όχι κρυφά μέσα στη σιωπή της νύχτας, χωρίς να χρειάζεται να κοιτάζουν δεξιά και αριστερά, φοβούμενες «μην προκαλέσουν», επέλεξαν να μην γυρίσουν να κοιτάξουν γύρω τους, αδιαφορώντας για τυχόν ενοχλημένους. Είπαν αντίο με ένα τελευταίο φιλί και ένα πλατύ χαμόγελο και αποχωρίστηκαν.
Μπράβο!Αν και τα αυτονόητα δεν θα έπρεπε να μας απασχολούν.