Γράφει ο Λάζαρος Λαβασίδης, πολιτευτής ΠΑΣΟΚ Φλώρινας, για το θάνατο του Κώστα Σημίτη

Το λευκό χαρτί των φτηνών μπλοκ, δεμένο με σπιράλ, περίμενε καρτερικά την αναπόφευκτη επίθεση των ιδεών, τις τοποθετήσεις και τις αντιπαραθέσεις που θα προέκυπταν για ακόμη μία φορά από τους παρακαθήμενους του Υπουργικού Συμβουλίου. Θα τις κατέγραφαν επί οχτώμιση χρόνια κάποιες καλά ξυσμένες μύτες μολυβιών, οδηγημένες από τα χέρια ενός κοντού, λεπτόσωμου τύπου, με ύφος γυμνασιάρχη, έτοιμου να διορθώσει τα λάθη όλων, καθώς και τα δικά του, να βαθμολογήσει και να επαναχαράξει πολιτικές, χρησιμοποιώντας τα σβηστράκια στην κορυφή των μολυβιών.
Η εικόνα αυτή στο μυαλό μου αναδεικνύει με τον πιο εύγλωττο τρόπο τη νοοτροπία του Κώστα Σημίτη: διεκδίκησε με σθένος και πολιτική οξυδέρκεια την προεδρία του ΠΑΣΟΚ από το γεννήτορά του Κινήματος και, οχτώ χρόνια μετά, το παρέδωσε στο γιο του γεννήτορα, έχοντας εισαγάγει τον όρο “Σοσιαλδημοκρατία” ως αντίβαρο του πανταχού παρόντα Σοσιαλισμού και αναδεικνύοντας την ξεκάθαρη δυναμική του όρου “Πολίτης” απέναντι στην κινούμενη άμμο που ελλοχεύει μέσα στον όρο “Λαός”.
Όντας οπαδός των “καθαρών λύσεων” έκοψε το γόρδιο δεσμό του δυισμού στην ηγεσία και οδήγησε τη χώρα σε αυτό που ο ίδιος χαρακτήριζε ως “Εκσυγχρονισμό”. Δεν ξέρω αν τα μολύβια με τα σβηστράκια είναι καλό εξώφυλλο σε ένα εκσυγχρονιστικό αφήγημα, έμαθα καλά όμως ότι όταν η νοοτροπία νικητή συναντάει το καθαρό σχέδιο, τη μεθοδικότητα και την αταλάντευτη στοχοπροσήλωση, τα προβλήματα ανατινάζονται και ο βηματισμός οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην πρόοδο -άλλωστε ήξερε από βόμβες ο Σημίτης, είχε δείξει το μπόι της ψυχής του αντιστεκόμενος στην πράξη απέναντι στη Χούντα…-.
Ο κοντούλης με το ύφος γυμνασιάρχη, ο εντελώς ακατάλληλος για μπαλκονάτες εμφανίσεις -photo negative του προκατόχου του-, με την κόσμια και σεβάσμια κοινοβουλευτική του παρουσία και το μεστό δημόσιο λόγο του, έθεσε την επιτύμβια πλάκα στην υγειονομική ταφή του λαϊκισμού στην πολιτική μας ζωή. Ταυτόχρονα, καθοδήγησε τις ρηξικέλευθες τομές στις υποδομές της χώρας, (πχ γέφυρα Ρίου-Αντίρριου, Διεθνές Αεροδρόμιο της Αθήνας, Αττική Οδός, Εγνατία Οδός, Μετρό Αθήνας), άνοιξε το διάλογο με τις αγορές μέσω των αποκρατικοποιήσεων, αποσυνέδεσε σε συμβολικό επίπεδο το Κράτος από την Εκκλησία και εκτέλεσε μαεστρικά τη διεκδίκηση, την ανάληψη και την προετοιμασία της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Νάτος ο εκσυγχρονισμός, χειροπιαστός και όχι “μακέτο”.
Ακόμη και τίποτε από τα παραπάνω να μην είχε καταφέρει και παρά τις πληγές με τις οποίες η πολιτική του διαδρομή σημάδεψε το συλλογικό μας θυμικό και πτυχές της πολιτικής μας ουσίας (όπως η υπόθεση των Ιμίων ή η αναβλητικότητα για το Ασφαλιστικό), ο Κώστας Σημίτης έχει κερδίσει το δικαίωμα να τον νανουρίσει δια παντός στην αγκαλιά της η Ιστορία για δύο λόγους: πέτυχε, με σκληρό αγώνα, να βάλει την Ελλάδα στο σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, δηλαδή στην οικονομική ζώνη του ευρώ, καθώς και να ενταχθεί η Κύπρος στην Ευρωπαΐκή Ένωση ενώ το Κυπριακό Ζήτημα παρέμενε άλυτο. Δεκαετίες αργότερα, ήδη πιο σοφοί από τα πικρά μαθήματα που μας παρέδωσαν τα οικονομικά και γεωπολιτικά γεγονότα που σημάδεψαν το πολύ πρόσφατο παρελθόν μας, εύκολα πια καταλαβαίνουμε γιατί στη Μεταπολιτευτική διαδρομή της χώρας μας το αποτύπωμά του εκλιπόντος θα είναι ανεξίτηλο. Καλό ταξίδι Πρόεδρε.