Μας έπεσαν όλα μαζί, αυτό είναι μία πραγματικότητα. Μαζί με την πανδημία ξεκίνησε το ελληνικό #metoo κι εξάλλου, η εύκολη εξήγηση είναι πάντοτε η ψυχιατρικοποίηση του προβλήματος: Έχουμε πανδημία, άρα κατάθλιψη, άρα είμαστε βίαιοι. Είναι σα να λέμε πως οι δολοφόνοι, εν προκειμένω οι γυναικοκτόνοι, είναι ψυχικά ασθενείς. Πολλαπλώς στιγματιστικό αυτό για τους ασθενείς και, βεβαίως, ούτε εξηγεί, ούτε και λύνει το πρόβλημα.
Ο όρος “γυναικοκτονία” δεν είναι καινούριος. Εισήχθη το 1976, το δε πρόβλημα είναι παλιό όσο η ιστορία. Ο Δυτικός Κόσμος θεωρεί εδώ και μισό αιώνα πως η δολοφονία των γυναικών αποτελεί ειδικό έγκλημα για τον ποινικό κώδικα. Στον δε ποινικό κώδικα, ο όρος εισήχθει σταδιακά σε δεκάδες χώρες, κυρίως την δεκαετία του ‘90. Η Ευρώπη αναγνωρίζει το έγκλημα, η Ελλάδα επιμένει να το αρνείται. Για την ακρίβεια, ο κ. Τσιάρας διαμήνυσε σε όλους τους τόνους πως δεν πρόκειται και δεν πρέπει να εισαχθεί ο όρος στον Ποινικό Κώδικα.
