Γυναικοκτονίες… ώρα μηδέν-Γράφει η Γιούλη Παπαντωνίου

Εσύ. Ναι εσύ που τόσο απλά μια μέρα σε γύρισε το μυαλό και – χωρίς προειδοποίηση, χωρίς οίκτο – στέρησες μια γυναίκα από τη ζωή της. Την κοπέλα σου, τη γυναίκα σου, τη μάνα των παιδιών σου. Δεν σε γύρισε κανένα μυαλό, πάντα αυτά τα μυαλά είχες τα «γυρισμένα». Δεν ήταν μια κακή στιγμή. Ήταν η ίδια η αρρωστημένη σου αντίληψη για την εξουσία, την ανωτερότητα, την «ιδιοκτησία». Πάντα έτσι ήσουν – απλώς μια μέρα το έδειξες χωρίς μάσκα.

Ξέρεις πολύ καλά γιατί το έκανες. Σε ενοχλούσε η λάμψη της. Η δύναμή της. Η ανεξαρτησία της. Το μυαλό, η καλοσύνη, η παρουσία της. Σε ενοχλούσε που δεν μπορούσες να την φτάσεις, που ήσουν τόσο λίγος δίπλα της, που αισθανόσουν την σκατοψυχιά σου δίπλα της. Σε θύμωνε που δεν μπορούσες να την ελέγξεις, να την “χαλιναγωγήσεις”. Σε τρόμαζε που δεν σε είχε ανάγκη.

Ήταν ανώτερη. Όχι γιατί ήθελε να είναι πάνω από εσένα – αλλά γιατί ήταν ολόκληρη, πλήρης, με όνειρα και ζωή που δεν χωρούσαν στη μικρότητά σου. Και εσύ, ανίκανος να αγαπήσεις, αποφάσισες να καταστρέψεις.

Μια πυγολαμπίδα λάμπει στο σκοτάδι, εκεί που όλα είναι μαύρα και σκοτεινά. Έτσι έλαμπε και στον δικό σου κόσμο. Σε ενοχλούσε η φωτεινή της ψυχή, όπως ενοχλεί το φως έναν που έχει συνηθίσει στο σκοτάδι. Ήθελες να την “σβήσεις”, μήπως και σταματήσεις να βλέπεις το δικό σου σκοτεινό εσωτερικό.

Στέρησες τη ζωή από μία μάνα να μεγαλώσει τα παιδιά της, στέρησες τη ΜΑΝΑ από τα παιδιά της, στέρησες τη ζωή από μια γυναίκα – από μια μάνα, μια κόρη, μια φίλη. Έσβησες τα όνειρά της, τα σχέδιά της, την ίδια της την ύπαρξη, γιατί δεν άντεχες να την βλέπεις να ζει ελεύθερη.

Γιατί; Για να επιβεβαιώσεις την ψευδαίσθηση της ανωτερότητάς σου. Για να «πάρεις πίσω» τον έλεγχο. Για να μην «σε αφήσει». Για να κλέψεις την λάμψη που τόσο πολύ σε ενοχλούσε και έφερνε φως στα σκοτάδια σου.

Κι όμως, αυτό που απέδειξες ήταν ακριβώς το αντίθετο: Πόσο λίγος ήσουν. Πόσο επικίνδυνος είναι ο μισογυνισμός όταν φοράει την προβιά της αγάπης, της ζήλιας, της “αρρενωπότητας”.

Τώρα μείνε στο σκοτάδι σου. Στο κελί σου. Όχι ως τιμωρία – αλλά ως καθρέφτης αυτού που πάντα κουβαλούσες μέσα σου. Κι αν κάποτε τολμήσεις να κοιτάξεις πραγματικά μέσα σου, ίσως τότε καταλάβεις το βάρος του εγκλήματος σου.

Όχι, δεν ήσουν άντρας. Ήσουν και παραμένεις ένας άχρηστος, θλιβερός μισογύνης που φοβήθηκε τη δύναμη της γυναίκας και την εξαφάνισε. Ένα υποκείμενο χωρίς ουσία ,αγάπη, & χαρά στη ζωή .

Οι γυναίκες δεν σας ανήκουν.
Οι γυναίκες δεν σιωπούν πια.

Άχρηστε μισογύνη!!!