Ο έρωτας μπορεί να είναι το ωραιότερο όνειρο αλλά και ο χειρότερος εφιάλτης.
Δεν υπάρχει τίποτε τόσο καλό ή τόσο κακό, η σκέψη το κάνει έτσι.
Η σκέψη για κάτι πιο όμορφο, ουσιώδες και ιδανικό ή αντίστοιχα η σκέψη για κάτι κενό, παγωμένο και προσωρινό.
Φταίει που άργησες τόσο στην πορεία μου στον κόσμο, που με πρόλαβε το σούρουπο και έχασα τον δρόμο μου για πάντα;
Φταίει η δειλία σου σαν εραστής, που αυτόματα είναι ένδειξη της αθωότητάς σου;
Τι να φταίει;
Ο κόσμος είναι μια θεατρική σκηνή σκέφτομαι και όλοι, άντρες και γυναίκες, απλά ηθοποιοί.
Έχουμε τις εισόδους μας και τις εξόδους μας.
Και ο κάθε άνθρωπος στον καιρό του παίζει πολλούς ρόλους, καθώς οι πράξεις όπου εμφανίζεται είναι οι εφτά ηλικίες.
Να αποδεχτώ την κάθε πράξη σου ή να σου αλλάξω ρόλο στο έργο της ζωής μου;
Ξέρουμε τι είμαστε, αλλά δεν ξέρουμε τι θα μπορούσαμε να είμαστε ή που θα μπορούσαμε να είμαστε αν παίρναμε μια διαφορετική απόφαση.
Η “δειλία” (-παγωμάρα της εποχής) ευθύνεται για τις λάθος αποφάσεις και κινήσεις ή η πραγματική έλλειψη ενδιαφέροντος;
Μήπως η έλλειψη εμπειριών ή η απλή και όμορφη αθωότητα και ο φόβος για το άγνωστο;
Όταν οι λέξεις μας πετάνε, οι σκέψεις μας μένουν χαμηλά.
Ξέρεις, οι λέξεις χωρίς σκέψεις δεν φτάνουν ποτέ στον ουρανό.
Όταν δεν το κάνουν οι πράξεις μας,
είναι οι φόβοι μας που μας κάνουν “προδότες”.
Η κακοτυχία ξέρεις δημιουργεί περίεργους συντρόφους.
Έτσι αδυνατείς να πετάξεις συνειδητά πια, παρασύροντας και εμένα να ζω κοιτώντας τον ουρανό.
Νιώθω πως έχεις χαθεί,
κι όμως δεν ξέρω πότε έφυγες.
Δοκίμασα να πάρω το χειμώνα από τα χείλη σου μα το “ναι” σου δεν έγινε πράξη.
Κάποιοι μικροί θεοί του Έρωτα σκοτώνουν με βέλη, και κάποιοι με παγίδες.
Η συνείδηση μας κάνει σίγουρα όλους δειλούς.
— Άμλετ
Σύνταξη-επιμέλεια:
Θάνος Μαλούτας
