επίθεση του βουλευτή της Νίκης σε πίνακες που είχαν εκτεθεί στην Εθνική Πινακοθήκη έδωσε αφορμή για την επανάληψη της ωραίας συζήτησης για την τέχνη, τα όρια, τους δημόσιους οργανισμούς, την απαίτηση για σεβασμό σε ευαισθησίες κ.λπ. (δεν το λέω ειρωνικά, στ’ αλήθεια μου αρέσει αυτή η συζήτηση και τη βρίσκω πολύ πιο ενδιαφέρουσα από τις περισσότερες δημόσιες συζητήσεις όπως αυτή με τα ψεκόλια και τους εξαφανισμένους νεκρούς). Μια ωραία συζήτηση που όμως αφήνει στο σκοτάδι μια παράμετρο: Πόσο πιστοί είναι οι συμπολίτες σαν τον βουλευτή της Νίκης;
Να διευκρινίσω ότι η απορία μου είναι γνήσια. Ως άπιστος ο ίδιος, δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ πάντα να ξεχωρίσω την πραγματική πίστη από την ανάγκη για ένταξη σε μια ομάδα π.χ.,* κι έτσι έχω μερικές απορίες:
Για αρχή, γιατί κάποιος του οποίου η πίστη προσβάλλεται από ένα έργο τέχνης όχι απλώς επιδιώκει να δει το έργο τέχνης αλλά το διαφημίζει κιόλας κάνοντας θόρυβο γι’ αυτό; Κι εγώ και η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων αγνοούσαμε παντελώς την ύπαρξη αυτών των «προσβλητικών» έργων και ο «ευσεβής» βουλευτής έκανε ό,τι καλύτερο προκειμένου να τα μάθουμε όλοι. Τι είδους πιστός είναι αυτός που βοηθά να διαδοθεί σε εκατομμύρια ένα βλάσφημο μήνυμα που διαφορετικά θα πέρναγε απαρατήρητο για τους περισσότερους; Μήπως τον έχει βάλει ο διάβολος να το κάνει;
H συνέχεια εδώ:
https://www.athensvoice.gr/epikairotita/koinonia/894419/eiste-sigoura-pistoi-hristianoi
