Ο όρος συνδικαλισμός έχει αρχαιοελληνική προέλευση από το «συνδικάτο» που σημαίνει συνήγορος υπεράσπισης. Πρόκειται για μία συλλογική δραστηριότητα ανθρώπων που ασκούν το ίδιο επάγγελμα και δραστηριοποιούνται με στόχους την προάσπιση των κοινών τους συμφερόντων και την προβολή των διεκδικήσεών τους.
Αυτός ο ορισμός αποδίδει την πραγματικότητα για την έννοια του συνδικαλισμού. Όμως είναι έτσι τα πράγματα; Θα μπορούσε να «κάθεται» ή να ανέχεται η εργοδοσία ένα τίμιο παιχνίδι που θα έβαζε χέρι στα συμφέροντά της, θα άφηνε τους εργαζόμενους να δημιουργούν συνείδηση ταξικής αντίληψης των πραγμάτων; Βέβαια πάντα υπάρχει ο πολύ σοβαρός παράγοντας για να περάσει η αντίληψη στη σκέψη των εργαζόμενων «της ταξικής ειρήνης», της «ησυχίας» του τόπου που αυτό σήμαινε ησυχία για να γεννάει το κεφάλαιο των καπιταλιστών και να παραφουσκώνουν τα μπαούλα τους.
Αυτό το πετυχαίναν κυρίως με πρώτο και καλύτερο το «εθνικό συμφέρον», όπου εθνικό πάντα στην ουσία σημαίνει το συμφέρον της κυρίαρχης αστικής τάξης της χώρας με σκοπό το προαναφερθέν γέμισμα των μπαούλων τους. Απ’ την άλλη βεβαίως οι εργαζόμενοι να ζούνε στην ανέχεια και στις δυσκολίες αυτών και των οικογενειών τους.
Επίσης το ίδιο σύνθημα της «ταξικής ειρήνης» ήταν και ο προσεταιρισμός στην ιδεολογική φαρέτρα της αστικής ιδεολογίας της σοσιαλδημοκρατίας στο σύνολό της που εξέφραζε την αναθεώρηση των ταξικών θέσεων του εργατικού κινήματος και μετατράπηκε για πολλές δεκαετίες στο μεγαλύτερο εμπόδιο στην ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης των εργαζομένων. Ειδικά κατά την περίοδο της λεγόμενης μεταπολίτευσης η σοσιαλδημοκρατία με τις θέσεις και τους μύθους που εξέφραζε μπήκε για τα γερά οργανωτικά στα εργατικά σωματεία και περνούσε την ρεφορμιστική (συμβιβασμένη) της πολιτική για το καλό της εργοδοσίας αναμασώντας την «μαστίχα» για το καλό δήθεν της χώρας, της πατρίδας, κρύβοντας με τέχνη την πατριδοκαπηλία της.
Όσο όμως έπαιξαν καλά τον ρόλο του αναχώματος, τα προβλήματα δεν λύνονταν και οι εργαζόμενοι όλο και περισσότεροι καταλάβαιναν ότι τρώνε δούλεμα με την «κουτάλα». Ο εργοδοτικός συνδικαλισμός από τον τελευταία πεντηκονταετία έφτασε στο υψηλότερο σημείο οργάνωσής του, πάντα μέσα από νοθείες και χρηματισμούς, ταξίματα θέσεων και με κάθε μορφής επιδίωξη έπαιξε τεράστιο καταστροφικό ρόλο στο εργατικό κίνημα. Όμως κάθε κατεργαριά φτάνει στο τέλος της. Σήμερα οι συνεπείς ταξικές δυνάμεις ξεπερνάνε αυτά τα εμπόδια οργανώνονται και αντεπιτίθενται. Όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι πιστεύουν βαθιά, ότι τον λαό θα τον σώσει μόνο ο λαός και αυτό φαίνεται σε όλες τις διεργασίες κίνησης του εργατικού κινήματος.
Μεγάλο, τεράστιο ρόλο έπαιξε η δημιουργία πριν από 24 χρόνια του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου (ΠΑΜΕ). Μπήκε μπροστά, έβαλε πλάτες για να σηκώσει το μπόι του ο λαός, με συνέπεια να βλέπει στα ίσια τις ρεφορμιστικές δυνάμεις και το πιο σημαντικό να δημιουργεί ελπίδα στην εργατική τάξη και τα στελέχη της. Με τη δημιουργία του ΠΑΜΕ άρχισε ο εκφυλισμός των δυνάμεων εκείνων της αστικής ιδεολογίας και της σοσιαλδημοκρατίας που παρά τις προσπάθειές τους εκφυλίζονται καθημερινά και αυτό συμβαίνει γιατί η εργατική τάξη με καθοδηγητή το ΠΑΜΕ βλέπει πεντακάθαρα πέρα από την «σίτα», πιστεύει στον εαυτό της και όχι σε κάποιους αυτόκλητος σωτήρες. Βλέπει ότι το μέλλον της ανήκει…
