΄Ολο και μας λείπουν οι άδολες δοτικές αγκαλιές των γιαγιάδων και μανάδων που τα χέρια τους μύριζαν προζύμι και ζεστό ψωμί !
Το καλωσόρισες σαν ακριβό φυλαγμένο γλυκό κυδώνι και οι αποχαιρετισμοί σαν την υπόσχεση μιας σταχτωμένης γάστρας που ετοιμάζει στην μεγάλη τάψα τις άσβεστες γεύσεις ενός κόσμου που κρατιέται από μια λεπτή αλυσίδα αναμνήσεων, συναισθημάτων, γεύσεων και αισθήσεων , αγνών αρωμάτων που καταφέρνουν να επιζούν παρά τις καταιγίδες, τις κάπνες και τις φωτιές που περιτριγυρίζουν τις ζωές μας…
Σαν το καυτό ξεφουρνισμένο καρβέλι τα δάκρυα κι πόνος φυλαγμένα μες στις λαδωμένες ποδιές που δεν μπορούν να σβήσουν με το σκληρό σαπούνι της ποτάσας του χρόνου…
Αχ! Αυτός ο χρόνος που κουλουριάζεται σαν τη στριφτή πίτα που κρύβει τυλιγμένες τις γνωστές νοστιμιές της χαράς και τις λυπητερές πικράδες του παρελθόντος καθώς και τις άγνωστες ακαθόριστου σειράς εκπλήξεις του μέλλοντος…
Αυτό το πεσμένο δόντι του χρόνου που υποχωρεί στην δύναμη της αγνότητας του συνεσταλμένου μειδιάματος που φορτώνει με στερημένα “καλούδια”, ακριβά δώρα της προσφοράς και της θυσίας…
Αυτές οι ιερές, ασκητικές μορφές της διπλομαντηλωμένης ομορφιάς που αγέρωχη δέχεται την κάψα του ήλιου, το χάδι της δροσιάς του μυρωδάτου αέρα της θερινής βροχής του απομεσήμερου, ίσως δεν θα μας λείψουν…
Όσο κι αν το παγωμένο αγέρι του χαμού θα σπέρνει την ανεικονική άχνη του χιονιά της λήθης πάντα μια ζεστή ακτίνα φερμένη από την καμπυλωμένη οντότητα του μέλλοντος θα διεγείρει σαν ζωογόνο άρωμα οσμές και γεύσεις ζωηφόρες, σπαρμένους κρίκους της αδιάσπαστης αλυσίδας των γενεών…
Η μοναξιά μπορεί να έχει τον καυστικό πόνου του αλατιού στην πληγή αλλά είναι το σωτήριο συντηρητικά της μνήμης του μέλλοντος.
Αυτές οι πέτρες, πελεκημένες επιδέξια, στερεωμένες με τη δύναμη της συνάφειας, πίσω από παχείς τοίχους, και σφαλισμένα πολυκαιρισμένα παραθυρόφυλλα, κρατούν ακόμα τους ήχους του αργαλειού, τα γέλια του νυχτεριού, και του ξεσπυρίσματος του αραδιασμένου καλαμποκιού στις οριζόντιες δοκούς αταβάνωτων οροφών και σαν υφάδι και στημόνι, πλέκουν τις σκιές των ψυχών που περιμένουν ένα χέρι κοντινό να σηκώσει το μάνταλο της πόρτας του χωρισμού και ανάψει το σβηστό καντήλι ομπρός στις καπνισμένες εικόνες των αγίων και την τριζάτη και ζωηρή φλόγα της ζωής στην προσμένουσα μήτρα της αδειανής εστίας…
Ο ανωθρώσκων καπνός θα στείλει διάχυτο και αγλαό το μήνυμα της αναγέννησης της Περσεφόνης…
Ως Ελευσίνια μυστήρια με ανθοφορούσες κεφαλές , λευκούς χιτώνες και γυμνά βήματα σε πλακοστρωμένες ατέρμονες, μαιάνδρινες οδούς…
Εν χορδαίς και οργάνοις…
Εν κυμβάλοις ευήχους
Εν κυμβάλοις αλαλαγμού…
Δημήτρης Ψευτογκάς
