(Ποτέ πιά φασισμός, ποτέ πια πόλεμος)
Γράφει ο Κώστας Λάμπος
claslessdemocracy@gmail.com
Οι Ευρωπαίοι απογοητευμένοι, από τις τοπικές, εθνικές ηγεσίες μας, και κύρια από την κατώτερη όλων των περιστάσεων ευρωενωσιακή ηγεσία μας, καλούμαστε και πάλι, την Κυριακή, 9η. Ιούνη 2024, να αποφασίσουμε για το μέλλον μας. Μια προσεκτική και σε βάθος σύγκριση της σημερινής μας θέσης με τα οράματα των συνθηκών α. του Παρισιού το 1951 με την ίδρυση της ‘Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα’ (ΕΚΑΧ), που υπεγράφη στις 18 Απριλίου 1951 και β. της Ρώμης που υπεγράφη την 25 Μαρτίου το 1957, ως ‘Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα’ (ΕΟΚ) και ‘Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας’ (ΕΥΡΑΤΟΜ), από τις οποίες προήλθε η Ευρωπαϊκή Ένωση θα εντοπίσει τα λαθεμένα βήματα που κάναμε στην 73χρονη πορεία μας.
Αυτές οι συνθήκες θεμελιώθηκαν πάνω στην βούληση των Λαών της Ευρώπης, που έβγαιναν αποδεκατισμένοι από δυό καταστροφικούς ευρωπαϊκούς εμφύλιους που εξελίχθηκαν σε παγκόσμιους πολέμους, με όρους, που θα ξεπερνούσαν οριστικά και αμετάκλητα τις αντινομίες, αντιθέσεις και αντιφάσεις του ευρωπαϊκού καπιταλισμού και θα εγγυώνται:
1. Οι εθνικισμοί μας χωρίζουν, ας μας ενώσει το Ευρωπαϊκό Πνεύμα, κληρονομιά του Ολυμπιακού Πνεύματος της αρχαίας Ελλάδας.
2. Ποτέ πιά φασισμός, ποτέ πιά πόλεμος.
3. Ενωμένη, προοδευτική και ανεξάρτητη Ευρώπη.
4. Στόχος μας ένας ειρηνικός και καλύτερος, για όλους τους λαούς του πλανήτη, κόσμος.
Όμως:
Η μεταπολεμική Ευρώπη όμως βρέθηκε δεμένη, ως λεία των νικητών του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου, η μισή στο άρμα του αγγλοαμερικανισμού από το οποίο δεν κατάφερε, παρά την βούληση των Λαών της Ευρώπης και των θεμελιωτών των παραπάνω συνθηκών, μέχρι σήμερα να απαγκιστρωθεί και η άλλη μισή στο άρμα της έτερης νικήτριας, της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, η οποία στις 26.12. 1991 κατέρρευσε, ως ‘υπαρκτός σοσιαλισμός’, με τα ελαφρά πηδηματάκια Περεστρόϊκα και Γκλάσνοστ του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, ο οποίος αποφάσισε (ξαφνικά και μόνος;) οι δεκαπέντε χώρες της ΕΣΣΔ, να κάνουν το άλμα προς τα πίσω, προς τον ‘υπαρκτό καπιταλισμό’ της αγοράς, αντί να κάνουν ένα βήμα προς τον σοσιαλισμό της άμεσης/αταξικής δημοκρατίας.
Ολόκληρη η μεταπολεμική Ευρώπη χτίστηκε, σε δυό φάσεις, πάνω στο ίδιο δυτικό καπιταλιστικό σύστημα που ευθύνεται για όλες τις πολεμικές περιπέτειες της Ευρώπης και του πλανήτη, που προσπαθούσε να καταλήξει μεταξύ της αγοραίας μορφής, του ιδιώτη καπιταλιστή, και του κρατισμού, του συλλογικού καπιταλιστή, καταλήγοντας σε μια μεσοβέζική μορφή που, δια του Global Governance Project, The Great Reset, τείνει στην ολοκληρωτική μορφή του, που θα επιβάλλει, την απόλυτη κυριαρχία του δυτικού παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου πάνω στον ανατολικό κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό και στις παγκόσμιες δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού, αν βέβαια ευοδωθούν τα σχέδια για την παγκόσμια ηγεμονία της Δύσης.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, με όλες τις αντινομίες, αντιθέσεις, στρεβλώσεις, τα λάθη, τα εγκλήματα της ηγεσίας της και τις ολιγωρίες της, αποτελεί:
· ως έκφραση των οραμάτων των Λαών της Ευρώπης την μεγαλύτερη ιστορική κατάκτηση σε πλανητικό επίπεδο, που πρέπει με κάθε θυσία να διαφυλαχθεί,
· ως εκδοχή για την μετεξέλιξή της, με την ψήφο των Ευρωπαίων, σε Κοινό των Λαών της Ευρώπης σε ‘Ενωμένη, Προοδευτική και Ανεξάρτητη Ευρώπη’, δύναμη εγγύησης ‘για έναν ειρηνικό και καλύτερο, για όλους τους λαούς του πλανήτη, κόσμο, που σημαίνει ότι
· μια τέτοια Ευρώπη αποτελεί απειλή για όλες εκείνες τις δυνάμεις σε Ανατολή και Δύση που απεργάζονται σχέδια παγκόσμιας ηγεμόνευσης.
Αυτός είναι και ο λόγος που οι ηγεμονικές δυνάμεις του πλανήτη απεργάζονται σχέδια διάλυσης και υποταγής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο αμερικανισμός, ο αδιαφιλονίκητος ηγεμόνας της Δύσης και επίδοξος ηγεμόνας του κόσμου, λειτουργώντας ως ‘προστάτης’ της, την έσυρε, μέσω των ‘χρήσιμων ηλίθιων’ ήδη σε μια σειρά πολέμους που την αδυνατίζουν, όπως αυτός, χθες, της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και ο άλλος, σήμερα, της καταστροφής της Ουκρανίας, την οποία εδώ και πολλές δεκαετίες, τα κοράκια του Πενταγώνου, την επέλεξαν, παρά τις πολλές περί του αντιθέτου, συμφωνίες, ως τον πολιορκητικό κριό για την υπονόμευση της ενότητας και της δύναμης της Ρωσίας και στη συνέχεια της Κίνας, του έτερου απροσδόκητου σοβαρού διεκδικητή μιας άλλης ανατολικού δεσποτικού τύπου παγκόσμιας ηγεμονίας.
Έτσι η νεοναζιστική Ουκρανία του αχυράνθρωπου Ζελένσκι αντί να γίνει τάφος της Ρωσίας, έγινε τάφος των αθώων Ουκρανών και των ηγεμονικών σχεδίων της Αμερικής, αλλά και τάφος των οραμάτων των Λαών της Ευρώπης, η οποία φθίνει ως ενδοχώρα και πολεμικό θέατρο του αμερικανοΝΑΤΟϊσμού. Αλλά και η γενοκτονία που συντελείται αυτή την περίοδο σε βάρος των Παλαιστίνιων, μπροστά στα ορθάνοιχτα μάτια και στόματα της ναρκωμένης ανθρωπότητας, αποτελεί τρανή και αδιάψευστη μαρτυρία πως ο σκληρός πυρήνας του παγκοσμιοποιημένου δυτικού κεφαλαίου λειτουργεί σε κάποιου είδους συνολικής συμφωνίας, που προοιωνίζει και το αποτέλεσμα της ουκρανικής περιπέτειας, με τον ανατολικό ανταγωνιστή του, γιατί εκείνο που ενδιαφέρει τους επίδοξους ηγεμόνες και τις ακολουθίες τους είναι το καθαρό πεδίο σύγκρουσης χωρίς την παρεμβολή ανυπότακτων λαών και ανθρώπων.
Αυτή την κατάσταση την αντιλαμβάνονται κάποια από τα ευρωπαϊκά στελέχη που δεν τόλμησαν ή/και αρνήθηκαν να υψώσουν το μπόι τους απέναντι στον προστάτη τους ηγεμόνα, όταν βρίσκονταν σε καίριες θέσεις στην διαχείριση των υποθέσεων της Ε.Ε., και τρέχουν τώρα, που θα ξαναμοιραστεί η εξουσία στις Βρυξέλλες, να ξαναπουλήσουν το τομάρι τους κάνοντας ‘Εκθέσεις για την Σωτηρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης’. Μια από αυτές, η λεγόμενη ‘Έκθεση Λέτα’, κυκλοφορεί ήδη και αφού σημειώνει ότι οι γεωπολιτικές εντάσεις και η αύξηση του προστατευτισμού απειλούν την οικονομική ασφάλεια της Ευρώπης, χωρίς ωστόσο να συσχετίζει τις γεωπολιτικές εντάσεις με την στάση και την θέση της Ε.Ε. στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων. Λέει, όμως και μερικά από αυτά που εδώ και δεκαετίες όλοι οι Ευρωπαίοι ψελλίζουν περί σύγκλισης των οικονομιών των χωρών/μελών της ως προϋπόθεση της κοινωνικοπολιτικής σύγκλισης, περί ενίσχυσης και εμβάθυνσης των ευρωπαϊκών θεσμών, περί ενιαίας ευρωπαϊκής ταυτότητας, περί κατάργησης των εννοιών ευρωπαϊκός Βορράς και ευρωπαϊκός Νότος, περί ενιαίας οικονομικής πολιτικής στην ενέργεια, στις επικοινωνίες, στην εκπαίδευση, στην κοινωνική ασφάλεια, στις καινοτομίες. Δεν αγγίζει όμως τίποτα περί απογερμανοποίσης, περί αποαμερικανοποίησης και αποκαπιταλιστικοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και περί ενός τολμηρού προοδευτικού αναπροσανατολισμού της Ε.Ε., γιατί ο παρακμάζων καπιταλισμός αδυνατεί να λύσει τα προβλήματα της ανθρωπότητας και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να σώσε το ζόμπι σαρκίο του με αλλεπάλληλους πολέμους.
Και βέβαια δεν περιμένει κανείς από τον Μάριο Ντράγκι να είναι τολμηρότερος από τον Λέτα και να προτείνει τομές στην φιλοσοφία, στους θεσμούς και στις δομές της Ε. Ε., για μια μετακαπιταλιστική, αυτόνομη, προοδευτική πορεία της Ε. Ε. που θα την αναδείχνει, για μια ακόμα φορά, σε ηγέτιδα δύναμη των παγκόσμιων προοδευτικών δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού, με όραμα έναν καλύτερο κόσμο, τον κόσμο της κοινωνικής ισότητας, της Άμεσης Δημοκρατίας, της ειρήνης και της ήπιας οικονομίας που θα αξιοποιεί τον πλανήτη για την ευρεία, ειρηνική και συνδυασμένη παραγωγή αξιών χρήσης και του αναγκαίου κοινωνικού πλεονάσματος και όχι ιδιωτικών, κερδοσκοπικών, ανταλλακτικών αξιών πλουτισμού, εξουσίας, υποταγής, πολέμων και καταστροφής.
Το γεγονός πως το κοινό μοτίβο των εξουσιαστικών κέντρων, που οσμίζονται την οικονομική και στρατιωτική ήττα της Δύσης και κύρια των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής, είναι η δημιουργία ενιαίου ευρωπαϊκού στρατού που ενθουσίασε κάποιους φιλόδοξους Γερμανούς στρατηγούς που θεωρούν πως, όπως το Μάρκο καθόρισε το Ευρώ, έτσι και οι αδιόρθωτοι Γερμανοί καραβανάδες, ονειρεύονται μια νέα Βέρμαχτ με ευρωπαϊκό μανδύα, που θα χρηματοδοτείται από κάποιο λεφτόδεντρο που το λένε ήδη ‘ευρωομόλογο’, το κόστος του οποίου θα το φορτώσουν και πάλι στις πλάτες των εργαζόμενων, δείχνει πως κάποιοι, οραματίζονται έναν ρόλο παγκόσμιου ηγεμόνα για την Ευρώπη και για τον εαυτό τους, έτοιμοι να εκστρατεύσουν και πάλι κατά της Μόσχας και κατά της παγκόσμιας ενεργειακής τράπεζας, της Ευρασίας, για κάποιο ‘Τέταρτο Ράιχ’.
Όπως, όμως, η Ευρώπη, της Ελληνικής Μυθολογίας, αρνούμενη να ανήκει, ούτε στην Ανατολή, αλλά ούτε και στην Δύση, οραματίστηκε και οργάνωσε την αρπαγή της, από τον Έλληνα Δία, προκειμένου να είναι αυτόνομη, αυτάρκης και αυτοδύναμη στην πορεία της στην ιστορία, έτσι και η Ε.Ε., δηλαδή, όλοι εμείς που καλούμαστε να αναδείξουμε την νέα ηγεσία της, οφείλουμε να ξανασκεφθούμε, ως ιστορικό υποκείμενο της κοιτίδας του δυτικού πολιτισμού, μια αντίστοιχη πορεία. Μια πορεία σχεδιασμένη πάνω στον οικονομικοκοινωνικό ορθολογισμό μιας επανασυνδεδεμένης και ενιαίας παραγωγικής βάσης στην μορφή μιας σύγχρονης, αμεσοδημοκρατικής, ήπιας και ειρηνικής εξέλιξης, η οποία θα αποκαθιστά την σχέση μεταξύ κοινωνίας/ανθρωπότητας και γήινης βιόσφαιρας και θα προκαλέσει, με το παράδειγμά της, την παγκόσμια ενωτική συνεργασία για καθολική ευημερία, καταργώντας οριστικά ότι χωρίζει και πληγώνει τους ανθρώπους, τις κοινωνίες, τα έθνη και συνολικά την ανθρωπότητα, καταργώντας, ιδεολογίες και άνομα συμφέροντα που τρέφονται με σκοταδισμούς, ψέμα και αίμα. Αυτό είναι το ζητούμενο.
Μην έχουμε όμως ψευδαισθήσεις πως αυτές οι εκλογικές διαδικασίες θα ανοίξουν δρόμους για την Ευρώπη της ενότητας, της συνεργασίας, της ανεξαρτησίας, της προόδου προς την κοινωνική ισότητα, την σύγκληση, την πολιτική ενοποίηση και την αναγκαία πολιτισμική αλλαγή, για το πέρασμα από την καπιταλιστική βαρβαρότητα προς τον οικουμενικό αταξικό ουμανιστικό πολιτισμό.
Αυτή η προοπτική μπορεί να ξεκινήσει από τις δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού με στρατηγικό στόχο την έκφρασή τους μέσα από το Κοινό των Λαών της Ευρώπης, με αφετηρία την διαμόρφωση του Κοινού των επιμέρους χωρών/μελών της Ε.Ε., τα οποία κάποια στιγμή θα συναντηθούν σε επίπεδο μιας Πανευρωπαϊκής Συνέλευσης του Κοινού των Λαών της Ευρώπης, το οποίο με την ιδιότητά του ως ιστορικό υποκείμενο θα απελευθερώσει την Ευρώπη από όσα την οδήγησαν στην παρακμή και την κρατούν όμηρο ηγεμονικών δυνάμεων που διαπράττουν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και του πολιτισμού και θα επανασχεδιάσει την πορεία της αμεσοδημοκρατικής Ευρώπης και ως φάρος του καινούργιου θα ξεσηκώσει όλους τους άλλους λαούς να ακολουθήσουν τον δρόμο της μεγάλης εξόδου από την παρακμή, όπως ξανασυνέβη στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Να αξιοποιήσουμε την ευκαιρία των εκλογών και να ενισχύσουμε εκείνες τις δυνάμεις που ανεπιφύλακτα τάσσονται προς την ενίσχυση του ρόλου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και την υποταγή όλων των υπόλοιπων οργάνων του σ’ αυτό, ως πρώτο βήμα για τον επανασχεδιασμό της φιλοσοφίας, των θεσμών, των δομών, των λειτουργιών της και της πολιτειακής μορφής των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Η Ευρώπη μπορεί να επιζήσει μόνο ως ηγέτιδα δύναμη μιας νέας αντι- και μετακαπιταλιστικής αταξικής ουμανιστικής επανάστασης, η οποία μπορεί να σώσει όχι μόνο την Δύση, αλλά και την Ανατολή και σε τελική ανάλυση ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ας δώσουμε με την ψήφο μας νόημα και αξία στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου 2024.
