Ποτέ συνολικά ο χώρος της κοινωνικής Ελλάδας δεν είναι ίδιος σε αντιλήψεις, απόψεις, συμπεριφορές κλπ. Στην Ελλάδα οι παρακαταθήκες των μικρών και μεγάλων ταξικών αναμετρήσεων ανάμεσα στην αστική ιδεολογία και του εργατικού κινήματος (εννοώ του συνεπούς εργατικού κινήματος) είναι πολύ δυνατές στη μνήμη του λαού, ώστε ένα μεγάλο μέρος του ακόμα και μετά την απώλεια της μεγάλης μάχης και την ανατροπή σοσιαλιστικών χωρών και της Σοβιετικής Ένωσης με τις συνασπισμένες δυνάμεις του καπιταλισμού (Αμερικάνων, Ευρωπαίων και Ιαπώνων) να είναι ζωντανές.
Έτσι σήμερα λέμε με βεβαιότητα ότι ο ελληνικός λαός εξαιτίας αυτών των παρακαταθηκών, όχι μόνο άντεξε στην μπόρα της δεκαετίας του 1990, αλλά μη ρίχνοντας τις ασπίδες του είναι έτοιμος όπως πάντα για την αέναη μάχη του όχι μόνο με τον κακό αλλά και δυνατό αντίπαλό του που είναι η κυρίαρχη αστική ιδεολογία. Έτσι ακολουθεί την Επικούρεια μεγάλη αλήθεια που λέει «το παν είναι να μπορείς να σηκωθείς όταν πέσεις… και να συνεχίσεις τον πόλεμο».
Δεν φτάνει όμως η πίστη στον μεγάλο σκοπό του χτισίματος της νέας κοινωνίας της σοσιαλιστικής, θέλει να ακονίζεις καλά και τα εργαλεία της τέχνης σου, ώστε να είσαι πάντα ένα βήμα μπροστά. Ένα από τα εργαλεία της εργατικής τάξης είναι το πώς στην επαφή της με το μαζικό λαϊκό κίνημα να βάζει καθαρά στο μυαλό των εργαζομένων το εφικτό και το ανέφικτο. Αυτό που σήμερα μοιάζει να είναι ανέφικτο πρέπει ο πρωτοπόρος αγωνιστής να το καταλαβαίνει και να το εκλαϊκεύει στον απλό καθημερινό άνθρωπο.
Όπως η αστική ιδεολογία μπερδεύει τα μυαλά μας με χίλια δυο τερτίπια, εμείς πρέπει να πείθουμε τους εργαζόμενους για αυτό που παρουσιάζουν οι αστοί με τον τρόπο τους ανέφικτο, να δείχνουμε με τον τρόπο μας ότι αυτό την άλλη στιγμή μπορεί να είναι εφικτό. Έτσι πολύ εύκολα η συνείδηση της εργατικής τάξης θα ξεμπλοκάρει από τα προσκόμματα της αστικής ιδεολογίας. Πιστεύω ακράδαντα ότι το εργατικό μας κίνημα έχει τη δύναμη να κάνει ξεκάθαρα εφικτά τα όποια ανέφικτά τους…
21/1/2025
