Ένας περίεργος πονοκέφαλος με ταλαιπωρεί…
Δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι…
Αδιανόητο για εμένα που σηκώνομαι από τα χαράματα και κοιμάμαι αργά το βράδυ…
Self-test αρνητικό…
Λήψη παυσίπονου και νιώθω καλύτερα…
Επόμενη μέρα:
Κάνω ξανά ένα self-test και αυτό αρνητικό…
Πηγαίνω στη δουλειά…
Ξημερώματα, νιώθω ρίγος και μπουκωμα…
Κάνω self-test. Θετικό…
Μέρα 0:
Πηγαίνω 8 η ώρα το πρωί σε φαρμακείο…
Κάνω rapid test… Ίσα που ακουμπούν την μπατονέτα στη μύτη… Αποτέλεσμα αρνητικό…
Πηγαίνω σε δεύτερο φαρμακείο…
Τα ίδια…
Ίσα που βάζουν τη μπατονέτα στη μύτη…
Αποτέλεσμα αρνητικό…
Αποφασίζω να πάω στον ΕΟΔΥ…
Αποτέλεσμα θετικό…
Και κάπου εδώ, ξεκινάει το ταξίδι στην χώρα των θετικών κρουσμάτων…
Ήμουν η μία από τα 238 κρούσματα στην Κοζάνη εκείνης της ημέρας…
Ημέρα 1η:
Το μπούκωμα συνεχίζεται… Τα δέκατα με ταλαιπωρούν λιγότερο και υποχωρούν με παυσίπονο.
Αισιοδοξώ ότι θα το περάσω εύκολα…
Τρεις φορές εμβολιασμενη…
Νιώθω ότι έκανα αυτό που έπρεπε…
Ημέρα 2η:
Το μπούκωμα αρχίζει και γίνεται πιο έντονο…
Πονάει το κεφάλι μου…
Δυσκολεύομαι να κοιμηθώ…
Συνεχίζω να αισιοδοξω…
Ημέρα 3η:
Πλέον, δεν μπορώ να πάρω ανάσα…
Χρησιμοποιώ αποσυμφορητικά με κορτιζόνη…
Με βοηθούν ελάχιστα…
Αρχίζει βήχας…
Αρχίζω να φοβάμαι…
Ημέρα 4η:
Σχεδόν άυπνη όλη νύχτα…
Δεν μπορώ να πάρω ανάσα από τη μύτη…
Ο βήχας πολύ έντονος…
Πονάει το στήθος μου…
Τρόμος…
Παρηγοριά μόνο από τα μηνύματα και τα τηλεφωνήματα συμπαράστασης…
Μετάβαση στο νοσοκομείο…
Δίνω τα στοιχεία μου και περιμένω…
Με ενημερώνουν ότι θα χρειαστεί τουλάχιστον τρεις ώρες για να με εξετάσουν…
Πώς να παραμείνω εκεί τρεις ώρες;
Αλήθεια τώρα;
Τρεις ώρες;;;
Φεύγω και προσπαθώ να επικοινωνήσω με τους γιατρούς μου…
Ξεκινάει και διάρροια…
Νιώθω εξαντλημένη…
Ημέρα 5η:
Σκέφτομαι ότι, υπό άλλες συνθήκες, την επόμενη μέρα θα έβγαινα από την καραντίνα…
Αλλά…
Κατόπιν συνεννόησης με τη γιατρό μου, ξεκινάω αντιβίωση, εισπνεόμενα, ποσιμα για το βήχα, χάπια για το στομάχι και τη διάρροια…
Εξακολουθώ να είμαι τρομοκρατημενη…
Ημέρα 6η:
Ο βήχας είναι καλύτερα
Το μπούκωμα συνεχίζεται…
Δεν μπορώ να πάρω ανάσα από τη μύτη…
Έχω τελειώσει δύο σπρέι…
Κοιμάμαι με ανοιχτό στόμα…
Όσο μπορώ να κοιμηθώ…
Η διάρροια συνεχίζεται…
Ημέρα 7η, 8η,9η
Τα συμπτώματα δεν υποχωρούν…
Βήχω και πονάω…
Κάθε μέρα κάνω self test, αλλά το αποτέλεσμα συνεχίζει να είναι θετικό…
Ο λαιμός μου ξεραίνεται συνέχεια…
Λήψη αρκετών υγρών, αλλά το αποτέλεσμα το ίδιο…
Αποφασίζω να επισκεφτώ τη γιατρό μου, που δέχεται να με δει…
Ημέρα 10η:
Επίσκεψη στη γιατρό…
Καρδιογράφημα, μέτρηση πίεσης , εξέταση για ακροαστικά…
Και ναι…
Καλά έκανα και πήγα…
Νέα θεραπεία, αξιολόγηση των συμπτωμάτων και επικοινωνία μαζί της για την εξέλιξη…
Τα πράγματα, για πρώτη φορά, πηγαίνουν καλύτερα…
Επιτελούς, αρχίζω να ξεμπουκώνω, ο βήχας αρχίζει να μην είναι τόσο βαθύς, όλα αρχίζουν σιγά – σιγά να υποχωρούν…
Είμαι για πρώτη φόρα αισιόδοξη…
Το σώμα μου, αρχίζει να μου δείχνει σημάδια βελτίωσης…
Και ναι….
Επιτέλους το τεστ βγαίνει αρνητικό…
Τελικά, ο κορωνοϊός δεν είναι μια απλή ίωση…
Τουλάχιστον για όλους…
Είναι η αρρώστια της μοναξιάς, του τρόμου και της έντονης επιθυμίας για ίαση…
Είναι τραγικό, να είσαι κρούσμα, να καταλαβαίνεις ότι αρχίζει να σε καταβάλλει και να μην μπορεί να σε εξετάσει κανείς…
Η αρρώστια του τρόμου και της μοναξιάς…
Παρηγοριά βρίσκεις μόνο στα τηλέφωνα και τα μηνύματα συμπαράστασης…
Και μιλάω εγώ, που όλα αυτά τα πέρασα στο σπίτι μου…
Με την οικογένειά μου…
Άραγε, πώς νιώθουν όλοι αυτοί που είναι μέσα στα νοσοκομεία;
Χωρίς τα αγαπημένα τους πρόσωπα;
Ανεβάζω παλμούς και μόνο στην ιδέα…
Και αν κάποιοι θεωρούν ότι είναι άτρωτοι, ότι δεν πάσχουν από κάποια σοβαρή πάθηση,οπότε ο κορωνοϊός είναι απλά μια γριπούλα, ας ρωτήσουν να μάθουν…
Το ζάχαρο, η χοληστερίνη, ένα αυτοάνοσο, η πίεση και εν πάση περιπτώσει, κάποιο θέμα υγείας που έχει κάποιος άνθρωπος που με φαρμακευτική αγωγή το ελέγχει, μπορεί να αποτελέσει για τον κορωνοϊό αιτία για να τον διαλύσει…
Επιστροφή στην κανονικότητα λοιπόν… Με αισιοδοξία και πίστη ότι όλα αυτά σύντομα θα τελειώσουν…
Κάποτε θα ανταμώσουμε στους λόφους του ήλιου.
Μην ξεχνάς…
Περπάτα… (Ρίτσος)
Και οι στίχοι ενός λατρεμένου μου τραγουδιού :
Μικρές περιπλανήσεις
μ’ εκείνους που δεν ήρθαν
στις άδειες ώρες θα ακουμπήσεις,
θα χαθείς…
απο τη μια ευχαριστουν το νοσοκομειο και απο την αλλη 3 ωρες για εξεταση?τελικα ποια ειναι η αληθεια ?