Η απαγόρευση συγκεντρώσεων στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη δεν είναι μέτρο ασφάλειας. Είναι δήλωση εξουσίας. Ένα μήνυμα ότι ο δημόσιος χώρος, η καρδιά της Αθήνας, ανήκει αποκλειστικά στο κράτος — όχι στους πολίτες του.
Το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη τιμά όσους έπεσαν για την ελευθερία. Σήμερα, το ίδιο το κράτος που επικαλείται τη μνήμη τους, απαγορεύει την ελευθερία μπροστά στο μνημείο τους. Αν αυτό δεν είναι ειρωνεία, τότε είναι πολιτικός κυνισμός.
Η κυβέρνηση μιλά για «σεβασμό» και «ευπρέπεια». Στην πραγματικότητα, πρόκειται για φόβο απέναντι στη φωνή. Γιατί μια κοινωνία που θυμώνει, που διαμαρτύρεται, που διεκδικεί ορατότητα μπροστά στη Βουλή, δεν είναι βολική. Και το σύστημα εξουσίας θέλει τους πολίτες ήσυχους — θεατές, όχι συμμέτοχους.
Η απαγόρευση δεν προστατεύει κανένα μνημείο. Προστατεύει την εξουσία από τη δημοκρατία. Αποκόβει το πιο συμβολικό σημείο της πόλης —εκεί που συναντιέται η μνήμη με την πολιτική— από τη ζώσα κοινωνία. Θέλει τη μνήμη μουσειακή και τη διαμαρτυρία αόρατη.
Ο «σεβασμός» που επικαλούνται είναι στην ουσία πειθαρχία. Ο στρατιώτης πρέπει να μείνει άγνωστος, ο πολίτης πρέπει να μείνει σιωπηλός. Το μνημείο δεν πρέπει να γίνει φόντο διαμαρτυρίας, γιατί θα θυμίσει ότι αυτοί που πέθαναν για την πατρίδα δεν το έκαναν για να φυλάσσεται με κορδέλες και απαγορευτικά, αλλά για να μπορεί ο λαός να στέκεται όρθιος μπροστά στη Βουλή του.
Στο τέλος, αυτή η απαγόρευση δεν λέει τίποτα για την ασφάλεια. Λέει πολλά, όμως, για το ποιος επιτρέπεται να μιλά και ποιος όχι. Η εξουσία θέλει το Σύνταγμα καθαρό, ήσυχο, αποστειρωμένο — ένα μουσείο χωρίς ζωή.
Μόνο που η δημοκρατία δεν είναι μουσείο. Είναι φωνή. Και όσο προσπαθούν να τη φιμώσουν, τόσο θα θυμίζει ότι οι πραγματικά άγνωστοι στρατιώτες δεν είναι εκείνοι που έπεσαν σε πόλεμο, αλλά εκείνοι που σιωπούν ενώ η ελευθερία περιορίζεται στο όνομά τους.
ΓΟΤΟΥΧΙΔΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ -ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ