Το Σάββατο 15-6-2024 ευτύχησα να παρακολουθήσω στη Μονή Λαζαριστών στη Θες/νίκη τη διπλωματική εργασία του Δημήτρη ως απόφοιτου πλέον του ΚΘΒΕ.
Τόλμησε και ανέβασε επί σκηνής αριστοτεχνικά το έργο του Ντοστογιέφσκι « Ο Ιεροεξεταστής». Ένα έργο σχεδόν μονόλογος και από τη φύση του εξαιρετικά αντιθεατρικό. Πυκνό και βαθύ σε σκέψη, ιδέες και φιλοσοφικά, θεολογικά, αγωνιώδη ερωτήματα. Μια καταβύθιση στις αιώνιες αναζητήσεις της ψυχής και της συνείδησης. Ο Πειρασμός θέτει στο Χριστό που γύρισε από την έρημο για να διδάξει στους ανθρώπους το λόγο του θεού υπαρξιακά ερωτήματα, όπως για την αγάπη στον άνθρωπο και την ελευθερία.
Ο Δημήτρης εκτός του ότι έκανε τη δραματουργική επεξεργασία του κειμένου και το σκηνοθέτησε με την επoπτεία του καθηγητή του κ. Γιάννη Παρασκευόπουλου, σήκωσε ο ίδιος τον 50’ μονόλογο, ένας ακόμα συνάδελφός του υποδύθηκε τη μορφή του Χριστού, που δέχεται τα βέλη του Ιεροεξεταστή. Ένα τρίτο πρόσωπο ντυμένο με προβιά αρκούδας και την ανάλογη αρχέγονη μουσική με ρίζες θρακιώτικες έφερνε κατά αναγκαία χρονικά διαστήματα στο χώρο αρχέγονους ρυθμούς, που ικανοποιούσαν την ανάγκη του σώματος να ελευθερωθεί από την πίεση του μυαλού και της συνείδησης και ταυτόχρονα ξεκούραζαν το θεατή από τη μεγάλη ψυχοπνευματική ένταση.
Ο λόγος του Δημήτρη άψογος σε εκφορά και διακυμάνσεις με συγκλονιστική κορύφωση. Τα σώματα εξαιρετικά δουλεμένα και με άψογη συνομιλία μεταξύ τους. Το σκηνικό λιτό και απόλυτα ταιριαστό με τη φυσιογνωμία του έργου.
Το μικρό θεατράκι κατάμεστο από νεολαίους, κυρίως φίλους και ανθρώπους της τέχνης. Οι νέες γενιές των καλλιτεχνών σφύζουν από έμπνευση, ιδέες και μεράκι. Είναι αυτοί που περιφρόνησε και κυνήγησε ξεδιάντροπα πέρυσι το ελληνικό κράτος, γιατί φοβάται την ελευθερία της τέχνης και τους ανθρώπους της, αλλά δεν μπόρεσε να τους υποτάξει.
Αυτό το μικρό σχόλιο είναι δώρο από εμένα στο Δημήτρη, για πολλούς λόγους, συνοπτικά: Είναι το μόνο μέλος της ομάδας Ταξιδευτές του θεάτρου, που πορεύτηκε μαζί μας 6 χρόνια, από την ΣΤ’ Δημοτικού, έως τη Β’ Λυκείου και στη Γ’ έκανε το σκηνικό στην Ασκητική του Καζαντζάκη. Όταν ήρθε στην ομάδα και για κάποια χρόνια κουβαλούσε το χαρακτηρισμό του σχολείου « Έχει παραβατική συμπεριφορά», αλλά δεν ήξεραν και πώς να τον βοηθήσουν είπαν στους γονείς του. Στην ομάδα η συμπεριφορά του ήταν άψογη. Ζυμώθηκε με πολλά πράγματα, αφού συμμετείχε σε 16 παραστάσεις, από τον Μικρό πρίγκηπα ως το «Άσμα του Κωσταντίνου και της Ιωάννας» του Τ. Σινόπουλου, όπου έδωσε την κορύφωση σε 5 στίχους με εκείνο το «…τη σκότωσα…» που σκόρπισε ρίγη και το δημιούργησε μόνος του. Έγινε ψυχή της ομάδας με ανυπολόγιστη ψυχολογική προσφορά σε όλα τα παιδιά και φυσικά συνεργάτης μου. Γνώρισε όλα τα από πίσω της παράστασης. Με βαθειά ενσυναίσθηση και ποικίλες γνώσεις, διότι είναι και σπουδαστής στη Θεατρικών Σπουδών Θες/νίκης.
Οι γονείς του είναι αξιέπαινοι, διότι σεβάστηκαν την επιθυμία του για υποκριτική και εμπιστεύτηκαν εμένα. Την ευγνωμοσύνη τους μου δηλώνει η φράση τους « Είναι και δικό σου παιδί, είσαι η δασκάλα του». Ο επιβλέπων καθηγητής του τους είπε: « Έχει ταλέντο και είναι καλό παιδί». Αυτό είναι και η αμοιβή τους.
Η δική μου αμοιβή είναι ο τίτλος τιμής « Η πρώτη μου δασκάλα» και η συγκίνηση να δω την εργασία του ενός έτους, που εμπεριείχε πολλά στοιχεία από τη δική μας δουλειά, φυσικά πολύ εμπλουτισμένα και εξελιγμένα. Είχε τα εξής 3 βασικά στοιχεία: Εσωτερική ροή, ισορροπία λόγου και δράσης και σωστή εκφορά του λόγου, τα οποία κράτησαν το κοινό σε εγρήγορση μέχρι τέλους. Η συνεργασία όλων των συντελεστών άψογη.
Η λαϊκή ρήση λέει πως καλός δάσκαλος είναι εκείνος που χαίρεται, όταν ο μαθητής του τον ξεπερνάει. Αυτό προϋποθέτει δύο πράγματα από το δάσκαλο, την αγάπη και την κατάκτηση της δικής του απελευθέρωσης
Εγώ συγκινούμαι και καμαρώνω για όλα τα παιδιά της ομάδας, που άνοιξαν ποικιλοτρόπως τα φτερά τους στη ζωή, δημιουργούν τα δικά τους πράγματα, πολλές φορές έως και άγνωστα στη γενιά μου, αλλά πάντα θυμούνται τους Ταξιδευτές και ξέρουν ότι κουβαλούν μέσα τους ένα μικρό σποράκι του.
Κι εγώ, έστω και εγωιστικά, αλλά με περίσσεια αγάπη λέω πάντα: ήταν όλοι τους παιδιά μου. Ένα από αυτά είναι και ο Δημήτρης Καραγιάννης, πνευματικό και καλλιτεχνικό μου παιδί. Τον αγαπώ, πιστεύω σ’ αυτόν και του εύχομαι μια επαγγελματική πορεία ανάλογη της αξία του.
Κλείνω με μια ανοιχτή πρόταση προς το ΔΗΠΕΘΕ και σε όποιον άλλον φορέα ενδιαφέρεται: Αυτή η παράσταση να έρθει στην Κοζάνη και να τη δουν μαθητές των Λυκείων σαν ένα ανοιχτό μάθημα, όπου με μια ανάλογη συζήτηση με τα παιδιά που συμμετέχουν σ’ αυτήν πολλά θα έχουν να μάθουν για την ουσία του θέατρο από σχεδόν συνομήλικους τους.
Κοζάνη 28-6-2024
Γκουτζιαμάνη Γιάννα
