Ερωτήσεις: Ελευθερία
Νάτσα
Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο της Θεοδώρας Μήλιου με τίτλο «Ιστορίες ενός καθρέφτη» από τις Εκδόσεις Παρέμβαση. Πρόκειται για μια συλλογή διηγημάτων με ψυχογραφικό υπόβαθρο και κοινό παρονομαστή έναν καθρέφτη σε ρόλο ωτακουστή, που ενίοτε αποκτά πιο παρεμβατική δράση. Μέσα από τις είκοσι μία ιστορίες η συγγραφέας δίνει το στίγμα μιας άλλης εποχής και των ανθρώπων της, χωρίς να παραλείπεται η αισιόδοξη νότα. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, με αφορμή την κυκλοφορία της συλλογής, η Θ.Μ. καταθέτει τις σκέψεις της και τοποθετείται γύρω από την τέχνη της γραφής.
– Κα Μήλιου, μόλις κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων σας με τίτλο «Ιστορίες ενός καθρέφτη». Ποια είναι η αφετηρία συγγραφής του συγκεκριμένου βιβλίου;Η αφετηρία για τα διηγήματά μου στάθηκε ένα τυχαίο γεγονός. Το διάστημα της πρώτης καραντίνας λίγο πριν το καλοκαίρι που τα μέτρα είχαν κάπως χαλαρώσει βρέθηκα σε ένα φιλικό σπίτι. Κάποια στιγμή μπήκε η οικοδέσποινα κρατώντας ένα παλιό ξύλινο σκαλιστό καθρέφτη του περασμένου αιώνα. Αυτό ήταν η αφορμή για την πρώτη ιστορία που έγραψα “Ο καθρέφτης της Μαρίκας”. Παράλληλα, εκείνο το διάστημα συμμετείχα σε κάποια σεμινάρια συγγραφής με αποτέλεσμα να γράψω περίπου άλλες τρεις ιστορίες γύρω από έναν καθρέφτη.
-Τα συγκεκριμένα διηγήματα διακρίνονται για το ιδιαίτερα υποβλητικό ύφος και την πλοκή τους. Τι θα θέλατε να αποκομίσει ο αναγνώστης διαβάζοντάς τα;
Με το υποβλητική ύφος, την ιδιαίτερη πλοκή και τη σκηνοθεσία προσπαθώ να προκαλέσω τα συναισθήματα του αναγνώστη. Ο στόχος μου είναι ο αναγνώστης να βιώσει το συναίσθημα του ήρωα, να προβληματιστεί και να φτάσει στην κάθαρση στο τέλος της ιστορίας.
-Ποιος είναι, θα λέγατε, ο ρόλος του «καθρέφτη» στο βιβλίο «Ιστορίες ενός καθρέφτη»;
Ο καθρέφτης δεν είναι απλά ένα άψυχο αντικείμενο. Ο καθρέφτης είναι ένα βουβό πρόσωπο της ιστορίας που έχει την τύχη να γνωρίζει τα συναισθήματα των ηρώων που καθρεφτίζονται σε αυτόν. Ο καθρέφτης σχεδόν σε όλες τις ιστορίες έχει την τελευταία λέξη, που προκαλεί το αίσθημα της ελπίδας.
-Σε μερικά από τα διηγήματα της συλλογής γίνεται αναφορά στη δύσκολη περίοδο του Εμφυλίου. Πώς έγινε η επιλογή της συγκεκριμένης θεματικής;
Πριν πάρα πολύ καιρό είχα βρεθεί στα Κορέστεια, χωριά του Νομού Καστοριάς και το Γράμμο. Άκουσα ιστορίες και είδα εικόνες εγκατάλειψης που με σημάδεψαν. Είναι μια περίοδος που ακόμα και σήμερα δύσκολα μιλούν οι παλιότεροι. Είχα την τύχη, όμως, να φιλοξενηθώ κατά την περίοδο έρευνας της διδακτορικής μου διατριβής από μια πολιτική πρόσφυγα στην πόλη Cluj-Napoca της Ρουμανίας και να ακούσω ιστορίες για εκείνη την περίοδο με αποτέλεσμα να γράψω το πρώτο μου διήγημα ” Για μια Ελένη”.
– Στο βιβλίο βρίσκουμε αρκετές αναφορές σε ντοπιολαλιές της Δυτικής Μακεδονίας. Πώς προέκυψαν αυτές;
Κατάγομαι από την Εράτυρα Κοζάνης, μεγάλωσα εκεί ανάμεσα σε ανθρώπους αυθεντικούς που χρησιμοποιούσαν τη ντοπιολαλιά στην καθημερινότητά τους. Καθώς τα διηγήματά μου διαδραματίζονται στον ευρύτερο χώρο της Δυτικής Μακεδονίας μου είναι εύκολο να αποδώσω διαλόγους στη ντοπιολαλιά της Μακεδονίας.
– Η ιστορία είναι βασική προσλαμβάνουσα στο βιβλίο σας. Ποια άλλη πιστεύετε ότι θα μπορούσε να αποτελέσει έμπνευσή σας σε κάποιο μελλοντικό συγγραφικό σας έργο;
Σε μελλοντικά μου έργα θα μπορούσε να αποτελέσει έμπνευση ο έρωτας και οι βιογραφίες ανθρώπων σχεδόν ξεχασμένους από το ευρύτερο κοινό.
