Αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράσω δημόσια τη μεγάλη μου ανακούφιση που από σήμερα εντάχθηκα επιτέλους σε θεραπευτικό πρόγραμμα, λόγω πάθησης από υποτροπιάζουσα-διαλείπουσα πολλαπλή σκλήρυνση (RRMS).
Το πρώτο μου σύμπτωμα εμφανίστηκε το Φεβρουάριο του 2019, με ένα στιγμιαίο μούδιασμα κατά το πρωινό μου ξύπνημα. Σύντομα, ένα επιπλέον ύποπτο μούδιασμα με οδήγησε από πρόληψη στον καρδιολόγο μου, κι από εκεί, αφού διαπιστώθηκε ότι δεν έχω τίποτε καρδιολογικό, στον πρώτο μου νευρολόγο. Έκτοτε και μέχρι σήμερα η νόσος μου παρουσιάζει προοδευτική ενεργότητα, με το δικό της ρυθμό, και δεν υπάρχει λόγος να μπω σε λεπτομέρειες, καθώς δεν είναι της παρούσης, ούτε βέβαια και να ανησυχείτε, αφού έχω πλέον το εξειδικευμένο ιατρικό δυναμικό του ΑΧΕΠΑ να με φροντίζει γι’ αυτό.
Με τη νόσο συμφιλιώθηκα αμέσως και ακολούθησα πιστά τις οδηγίες των γιατρών μου με την πιο σημαντική: “δεν θα σταματήσετε να κάνετε τίποτε από όσα ξεκινήσατε και σχεδιάσατε, κύριε Τσιομπάνε. Θα συνεχίσετε τη ζωή σας κανονικά”. Ομολογώ ότι αυτό το εφάρμοσα σίγουρα με το παραπάνω, αν και κάποια πράγματα στη ζωή μου τα ιεράρχησα, με όλες εκείνες τις αναπροσαρμογές τις οποίες θα έκανα ούτως ή άλλως, και τελικά, όπως αποδεικνύεται, έκανα πάρα πολύ σωστά.
Ωστόσο, δεν σας κρύβω ότι μετά από την ανακοίνωση της διάγνωσής μου η πρώτη μου αντίδραση ήταν πώς θα το μοιραστώ. Πώς θα εξηγήσω στην οικογένειά μου και τους δικούς μου ανθρώπους αυτό που έχω, έτσι ώστε να μη πληγωθούν. Αλλά, πριν από όλα, αυτό που προείχε ήταν η έναρξη της νοσοτροποποιητικής μου αγωγής.
Έκτοτε πέρασαν τρία χρόνια με την υπομονή μου να έχει δοκιμαστεί πολύ σκληρά, για να φτάσω στη σημερινή ημέρα και στο σημείο ώστε να ξεκινήσω τη θεραπεία. Ήταν τρία ολόκληρα χρόνια όπου όλα κύλησαν εντελώς αντίθετα και χρονοβόρα και ήρθα αντιμέτωπος με πάρα πολλές δυσχέρειες και αντιξοότητες. Δεν το έδειξα όμως πότε και κυρίως δεν ταλαιπώρησα στιγμή τους γύρω μου. Υπέμεινα αδιαμαρτύρητα μία πολύ σκληρή δοκιμασία μέχρι να φτάσω σήμερα εδώ.
Παράλληλα όμως ήταν τρία χρόνια πολύ σημαντικά για μένα, καθώς απολάμβανα την κάθε στιγμή, χωρίς φόβο, παρά μόνο με ευγνωμοσύνη. Ευγνωμοσύνη που μπορούσα για μία ακόμη ημέρα να ζήσω, να περπατήσω, να ταξιδέψω, να οδηγήσω, να εργαστώ, να δημιουργήσω, να βοηθήσω τους γύρω μου, να βελτιώσω και να διορθώσω τα λάθη στις σχέσεις μου, να χαρώ ακόμη περισσότερο τα παιδιά μου, να απομονωθώ γιατί το είχα πραγματικά ανάγκη (και ζητώ συγγνώμη από τους φίλους μου γι’ αυτό), να κάνω όνειρα, να δώσω σημασία στα μικρά και ταπεινά, να αποβάλλω κάθε τοξικότητα, προσπαθώντας να μην θυμώνω.
Θεωρώ ότι αντιμετώπισα την ασθένειά μου με εργασιοθεραπεία, διοχετεύοντας όλες μου τις δημιουργικές δυνάμεις σε πράγματα που με ευχαριστούσαν. Και συνεχίζω βέβαια αδιαλείπτως. Πάντα με το χαμόγελο και δίχως να στεναχωρώ καμία και κανέναν. Πιστεύω ότι μετά τη διάγνωση έγινα καλύτερος άνθρωπος και αγάπησα πιο πολύ το εαυτό μου και τους γύρω μου.
Αλλά αυτή είναι όμως η μία πλευρά. Γνωρίζω βέβαια ότι για το υπόλοιπο της ζωής μου θα πορεύομαι με μια νόσο τόσο απρόβλεπτη, με τις υποτροπές της και, όπως μου λένε όλοι οι γιατροί, χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα την εξέλιξή της. Προς το παρόν ακολουθώ πιστά την αγωγή που μου δίνουν κι επίσης ακολουθώ με ευλάβεια τις συμβουλές τους. Και τις λέμε συμβουλές γιατί χρειάζονται και τη δική μας συμμετοχή. Όταν λοιπόν ο γιατρός σας π.χ. σάς λέει: κόψτε το κάπνισμα, τα αλμυρά, τα γλυκά, την καθιστική ζωή, ακολουθήστε έναν υγιεινό τρόπο ζωής, εσείς οφείλετε να τον ακούτε. Τι γίνεται όμως όταν σβήνουμε το φως και μένουμε μόνοι;
Μόνο λοιπόν όταν αποδεχτείτε και συμφιλιωθείτε με το πρόβλημα σας, μπορείτε να το αντιμετωπίσετε. Σκεφτείτε θετικά και αγαπήστε τον εαυτό σας με τις ιδιαιτερότητές του. Βοηθήστε και παροτρύνετε εσάς αλλά και τους γύρω σας για ευγενείς στόχους. Σεβαστείτε το περιβάλλον, γιατί τελικά πάρα πολλά ξεκινάνε από αυτό. Ενταχθείτε στη ζωή όπως αυτή σας οδηγεί και απολαύστε την με ήθος και αξιοπρέπεια, γιατί για όλους μας η ζωή είναι μία, είναι υπέροχη, απρόβλεπτη, ανεπανάληπτη και δίχως επιστροφή.
Αφήνω για το τέλος τις γνωστές φράσεις που άκουγα όλο αυτό το διάστημα για το στρες κι ότι όλα στο μυαλό σου είναι και δεν έχεις τίποτα και μια χαρά φαίνεσαι…μπλα, μπλα, μπλα. Το άγχος, φίλες και φίλοι μου, μπορεί να επιβαρύνει αλλά δεν γενεσιουργεί. Η πολλαπλή σκλήρυνση έχει τις ρίζες της στην απομυελίνωση και η ανάγνωσή της είναι δουλειά του νευρολόγου, που απαιτεί κλινική εξέταση και διεξοδική διαγνωστική διερεύνηση.
Κλείνω με ένα μεγάλο ευχαριστώ προς ολόκληρο το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό στη Β’ Νευρολογική Κλινική του ΑΧΕΠΑ για την άψογη φροντίδα και εξυπηρέτηση. Η ζωή με τη σκλήρυνση κατά πλάκας δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, εσείς όμως μας μάθατε να αγωνιζόμαστε, να ελπίζουμε και να χαμογελάμε. Είστε όλοι σας υπέροχοι.
