Λιάζεστε σε κάποια παραλία, με τον παγωμένο καφέ και το τάπερ αγκαλιά.
Και εκεί που είστε σε απόλυτη νιρβάνα ακούγοντας το κύμα και χαριτωμένες παιδικές φωνούλες να ουρλιάζουν, ακούγετε η επουράνια μελωδία:
«ελαααα λουκουμάδες έχω, λουκουμάδες παραλίας πάρε κόσμε» τσαααααακ πετάγεστε απ την ξαπλώστρα με τέτοια εκκίνηση που θα ζήλευε και ο Μπολτ.
Γιατί τι είναι η παραλία χωρίς τους λουκουμάδες της, φίλοι μου;;; σαν θάλασσα χωρίς ψάρια!
Ποιος δεν τα αγαπάει; Ποιος δεν έχει πασαλειφτεί με τις ζάχαρες και τις σοκολάτες; Ποιος δεν τα έχει αναζητήσει σε παραλίες και σε φούρνους;
