Αύριο ξεκινάει και επίσημα -έμπρακτα- ο διαχωρισμός των πολιτών σε (ακόμα) δύο κατηγορίες. Η πρώτη είναι αυτή των εμβολιασμένων ή μπολιασμένων ή ατομικά υπεύθυνων. Η δεύτερη είναι το αντίπαλο στρατόπεδο που αποτελείται από τους αντιεμβολιαστές ή αρνητές ή ψέκες ή κοινωνικά ανεύθυνους. Από αύριο οι ιδιοκτήτες καταστημάτων εστίασης θα αποφασίσουν για το αν θα επιτρέπουν την είσοδο και στις δύο αυτές ομάδες πληρώνοντας το κόστος σε τραπεζοκαθίσματα ή αν θα δέχονται μόνο εμβολιασμένους με δυνατότητα να χρησιμοποιούν σχεδόν το σύνολο των καθισμάτων τους. Ταυτόχρονα, υπάρχει επιβολή του εμβολιασμού σε συγκεκριμένες ομάδες εργαζομένων, ενώ φαίνεται ότι θα παρέχεται νομική διευκόλυνση στους εργοδότες να επιβάλουν καθεστώς υποχρεωτικής άδειας άνευ αποδοχών σε εργαζόμενους που δεν έχουν εμβολιαστεί. Προφανώς, τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πάμπολλα και η κριτική εκατέρωθεν εξαιρετικά αυστηρή. Να ξεκαθαρίσω κάπου εδώ ότι θεωρώ το εμβόλιο για τον κορονοϊό, όπως και κάθε άλλο εμβόλιο δώρο στην ανθρωπότητα. Επίσης, με τα αναλυτικά μου εργαλεία -που σαφώς είναι περιορισμένα, αν όχι ανεπαρκή- θεωρώ πως δεν υπάρχει κάποιο στέρεο επιχείρημα κατά του εμβολιασμού. Από την άλλη, εμβολιάστηκα επιλέγοντας να εμπιστευθώ την επιστήμη, όπως κάνω μέχρι σήμερα σε όλα τα ζητήματα και όχι επειδή με έπεισε κάποιο κυβερνητικό στέλεχος ή η περίφημη επιτροπή των λοιμοξιολόγων, που αν έχουμε το Θεό μας, έχουν το ακαταδίωκτο! Είναι λοιπόν σαφέστατη η αποτυχία της κυβέρνησης να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στους πολίτες ώστε να εμβολιαστούν, ενώ οι συνεχείς αντιφάσεις στο σχεδιασμό και την υλοποίηση του εμβολιασμού έδωσαν απεριόριστο χώρο για δημιουργία θεωριών συνομωσίας και τρομολαγνείας, με αποκορύφωμα το συλλαλητήριο κατά του εμβολιασμού.
Τα προβλήματα και τα εξόχως ευαίσθητα σημεία είναι ποικίλα. Αρχικά, θεωρώ ευθέως ρατσιστική την αντιμετώπιση των μη εμβολιασμένων με ειδικό νομοθετικό καθεστώς. Πέραν του διαχωρισμού των πολιτών και της διχαστικής λογικής στην αντιμετώπιση των συμπολιτών μας υπάρχουν και άτομα που έχουν αντικειμενικές δυσκολίες να εμβολιαστούν. Προς το παρόν δεν έχει υπάρξει κάποια δικλείδα για αυτούς τους ανθρώπους. Επίσης, η γενίκευση ότι όλοι οι μη εμβολιασμένοι είναι ταυτόχρονα αντιεμβολιαστές εντείνει το πρόβλημα και δημιουργεί συνθήκες γκετοποίησης. Ξαναγυρνάμε λοιπόν στο ότι το πρόβλημα είναι η κυβερνητική αποτυχία να πείσει τους πολίτες τόσο για την αποτελεσματικότητα, όσο και για την ανύπαρκτη επικινδυνότητα του εμβολίου.
Βέβαια, αν κάποιος δει το ζήτημα σε παγκόσμια κλίμακα, θα διαπιστώσει την ταξικότητα του εμβολιασμού. Είναι σαφές από τα ποσοστά του εμβολιασμού ανά τις χώρες, ότι στη Δύση έχει εμβολιαστεί σημαντικά μεγαλύτερη μερίδα ανθρώπων απ’ ότι σε χώρες με χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο, όπως αυτές στη Λατινική Αμερική και την Αφρική. Και κάπως έτσι καταρρέει το επιχείρημα για ανοσία της αγέλης, αφού ειδικά σε χώρες πυκνοκατοικημένες όπου και ευνοείται η μετάδοση του κορονοϊού, οι κάτοικοι δεν έχουν πρόσβαση στα εμβόλια με αποτέλεσμα ο ιός να πολλαπλασιάζεται γρήγορα και να προκύπτουν διαρκώς νέες ανθεκτικότερες μεταλλάξεις. Θα πρέπει λοιπόν το ζήτημα να αντιμετωπιστεί ολιστικά σε παγκόσμια κλίμακα και να συμπεριληφθούν στα προγράμματα εμβολιασμού και οι λεγόμενες τρίτες χώρες.
Στα της χώρας μας, είναι αναγκαίο να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών στην επιστήμη και στο σύστημα υγείας, διαδικασία που έχει δυσκολέψει αρκετά λόγω των κακών πολιτικών χειρισμών της πανδημίας και των εμβολιασμών. Πρέπει να σταματήσει η διχαστική πολιτική και η ρατσιστική αντιμετώπιση των συμπολιτών μας που δεν έχουν ακόμα εμβολιαστεί και να πάψει η προσπάθεια της πειθούς μέσω του κοινωνικού αποκλεισμού ομάδων ανθρώπων από την εργασία, τη διασκέδαση κι ενδεχομένως κι από άλλες κοινωνικές δραστηριότητες.
*Στέργιος Μάντζιαρης, Γραμματέας Ο.Μ. νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ ΚΟΖΑΝΗΣ
