Η προχθεσινή κινητοποίηση του εργατικού κινήματος (20 Νοέμβρη), μέσα από την συνεχή ανασύνταξη του, ήταν μεγαλοπρεπής. Πέρα από τα συνεχή εμπόδια που προβάλλουν οι εργοδότες στους εργαζομένους τους, γιατί θίγονται τα συμφέροντά τους, πέρα από τους εργοδοτικούς μηχανισμούς που με όποιον τρόπο μπορούν να μπλοκάρουν την κινητοποίηση των ανθρώπων που παράγουν τον πλούτο στη χώρα μας, πέρα από την ίδια τους την ανάγκη να μη χάσουν το μεροκάματό τους, χιλιάδες ποτάμια με τα λάβαρά τους αναπτύχθηκαν στις πολιτείες της χώρας.
Τα «πιράνχας» κάνουν τη δουλειά τους. Δεν περιμέναμε τίποτα διαφορετικό. Αυτό υπαγορεύει το συμφέρον τους… Αυτό που εμένα με προκαλεί οργή, είναι η συμπεριφορά των ραγιάδων της ΑΔΕΔΥ- ΓΣΕΕ. Παντού πήραν απόφαση να κινητοποιήσουν έστω και αυτούς τους εργαζόμενους που εκπροσωπούν, αλλά αυτή τους η απόφαση ήταν σε αντιπαραβολή με το συνεπές ταξικό εργατικό κίνημα. Όμως η οργή που αισθάνεσαι για τη συμπεριφορά αυτών των ραγιάδων εξανεμίζεται, διότι βλέπεις το τελικό αποτέλεσμα και γελάς με θυμηδία…
Ας πάρουμε για παράδειγμα την πόλη μας τα Γρεβενά. Εδώ η διοίκηση του εργατικού κέντρου μας αποφάσισε, όπως πάντα, να κατέβει μία ώρα πριν τη συγκέντρωση των συνεπών ταξικών σωματείων και οργανώσεων, κάτι όμως που δεν έγινε διότι τους πήραν χαμπάρι οι εργαζόμενοι και τους έχουν γραμμένους στα κατάστιχά τους. Το ίδιο έγινε σε όλες τις πόλεις και κυρίως στην Αθήνα που είναι το κέντρο των εξελίξεων. Κατέβηκαν λίγες εκατοντάδες που μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, με αρχηγούς καρικατούρες, να ωρύονται για τα συμφέροντα της εργατιάς, ενώ στην ουσία συμφωνούν απόλυτα με τις αποφάσεις της κυβέρνησης, των εργοδοτών και κλείνουν την κεντρόφυγα που κλείνει το οξυγόνο στους πνεύμονες της εργατικής τάξης.
Εκεί όμως που βλέπεις την θλιβερότητα των δήθεν υπερασπιστών της φτωχολογιάς, είναι η αγωνία των θλιβερών καναλιών και των «δημοσιογράφων» τύπου γερο Παπαδάκη να «αποδείξουν» δύο πράγματα κάλπικα. Το πόσο νοιάζονται (!!!) για τους φτωχούς, αλλά και πόσο «κόβουν» φλέβες για τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας της χώρας και έτσι παίζουν πράγματι ρόλο «τέταρτης εξουσίας» ενάντια στα συμφέροντα της εργατικής τάξης…
