Η παραχώρηση του στρατοπέδου στον Δήμο και η απόδοση του χώρου στους κατοίκους της πόλης καθυστερεί ανεξήγητα, διάχυτη είναι η αίσθηση πως το θέμα ξεχάστηκε σε κάποιο συρτάρι.
Μια γενιά σχεδόν στερήθηκε τη δυνατότητα χρήσης δημόσιου χώρου μιας μεγάλης έκτασης τόσο κοντά στην πόλη. Στην πόλη που κατά γενική ομολογία είναι πυκνοδομημένη και διαθέτει ελάχιστους ανοιχτούς δημόσιους χώρους.
Η καθυστέρηση δεν θα υπήρχε αν οι πολίτες γνώριζαν εκ των προτέρων τον σκοπό απόκτησης της έκτασης, τον τρόπο δηλαδή αξιοποίησής της. Μέσω της γνώσης του σκοπού θα δημιουργούνταν στους πολίτες διεκδικητική συνείδηση. Το γεγονός με τη σειρά του θα προκαλούσε τη διαμόρφωση στρατηγικής για τη διεκδίκηση της έκτασης από τους φορείς και σήμερα στη θέση του εγκαταλειμμένου στρατοπέδου με τις μικρότερες το δυνατόν προσδοκίες θα βρισκόταν ένα κανονικό μικρό δάσος.
Η ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα ενίοτε φέρει θαυμάσια αποτελέσματα.
Όχι ότι ο Δήμος δεν διεκδίκησε την έκταση – με τη προηγούμενη δημοτική αρχή έγιναν πολλά βήματα προς αυτή τη κατεύθυνση. Χρειάζεται ανακαίνιση του θέματος, χρειάζεται διευρυμένη και συνεχής πίεση. Χρειάζονται προσαρμογές στο διεκδικητικό πλαίσιο βάση των νέων πολιτικών και οικονομικών συνθηκών.
Θα βοηθούσε πολύ αν με πρωτοβουλία κοινωνικών φορέων ή τον Δήμο ξεκινούσε μια δημόσια συζήτηση για τον τρόπο αξιοποίησης της έκτασης.
Αν η έκταση θα αποτελούσε απλό αστικό άλσος, αν θα ενσωμάτωνε χρήσεις αθλητικού χαρακτήρα, αν ναι οι αθλητικές εγκαταστάσεις ποια έκταση θα καταλάμβαναν – για να αποφευχθεί προφανώς μια τσιμεντοποίηση της έκτασης.
Αν με τη δημιουργία ήπιας μορφής εγκαταστάσεων θα μπορούσε να φιλοξενηθούν κάποιας μορφής μικτών οικονομικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων όπως η δημοτική αγορά, η λαϊκή αγορά, καθώς και η ετήσια τοπική εμποροπανήγυρη.
Αν θα αναπτυχθούν θέσεις στάθμευσης που απαιτούνται για τις συγκεκριμένες δραστηριότητες, αλλά και για το υπάρχον γειτονικό αθλητικό κέντρο και τις δραστηριότητες και τις υπηρεσίες που στεγάζονται επί της οδού Α. Παπανδρέου, που ως προς αυτό το θέμα αντιμετωπίζουν οξύ πρόβλημα.
Αν θα διανοιχτεί το υπόλοιπο της οδού Δαβάκη έτσι ώστε ως συνέχεια η Δαβάκη της Π. Χαρίση και ως συνέχεια η Ε.Ο. Κοζάνης – Ιωαννίνων των δύο, να αποτελέσουν όλες μαζί μια καινούργια έξοδο (ενδεχομένως και έξοδο – είσοδο) της πόλης που θα έφερνε νέα κυκλοφοριακά δεδομένα στα δυτικά της πόλης.
Όπως και να έχει το θέμα της αξιοποίησης ο δημόσιος διάλογος θα ήταν ενισχυτικός παράγοντας των εξελίξεων.
Μια ανάλογη παρέμβαση στη γειτονική Καστοριά άλλαξε κοινωνικές συνήθειες, έβαλε νέους οικονομικούς όρους. Το γεγονός της λαϊκής αγοράς σε συνδυασμό με άλλα, ανέδειξε την πόλη ως πόλο έλξης ημερήσιων επισκεπτών, ενίσχυσε τους δεσμούς των κατοίκων του νομού με την πόλη δημιούργησε δεσμούς με την πόλη κατοίκων άλλων νομών όπως από το Βόιο.
Τα ανενεργά στρατόπεδα σε όλη τη χώρα σιγά – σιγά περνούν στα χέρια των δήμων και αξιοποιούνται σύμφωνα με τις τοπικές ανάγκες. Ευτυχώς υπήρξαν και αυτά, κατά μία έννοια και αποκτούν σήμερα οι κάτοικοι των πόλεων οδούς πράσινης διαφυγής.
Είναι παραπάνω από βέβαιο πως αν δεν υπήρχαν τα στρατόπεδα οι εκτάσεις θα είχαν καταληφθεί από κτήρια.
Γιατί όχι η δημιουργία κίνησης πολιτών για τη διεκδίκηση της έκτασης, ας πούμε οι φίλοι διεκδίκησης του μέλλοντος, όπως οι φίλοι διατήρησης της παράδοσης.
Ο δημόσιος διάλογος λογικά θα συνέβαλε επί της ουσίας στην εξεύρεση των βέλτιστων λύσεων αξιοποίησης του χώρου. Στην παρούσα φάση αδιαμφισβήτητα, θα ενίσχυε την προσπάθεια κατοίκων και φορέων διεκδίκησης του χώρου.
