Με την Άννα μοιραστήκαμε το όραμα του μεγάλου, δυνατού Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Για πάνω από τέσσερα χρόνια υπήρξε όχι μόνο Αντιπρυτάνισσα και στενή συνεργάτιδα στη Διοίκηση του Ιδρύματος αλλά και φίλη, σύμβουλος και ενθουσιώδης υποστηρίκτρια ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγμές της Πρυτανείας.
Ως υπεύθυνη των Διοικητικών Υποθέσεων και της Φοιτητικής Μέριμνας άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά της στο Ίδρυμά μας, χτίζοντας το κοινωνικό του πρόσωπο και τον φοιτητοκεντρικό του χαρακτήρα. Εμπνεύστηκε και υλοποίησε την πρωτοπόρα Ολιστική Μέριμνα για την οποία έγιναν αφιερώματα και πρωτοσέλιδα σε πανελλαδικής εμβέλειας ΜΜΕ.
Ασχολήθηκε μήνες με τη σύνταξη του νέου Οργανισμού Διοικητικών Υπηρεσιών και αφιέρωσε αμέτρητες ώρες σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις με το διοικητικό προσωπικό προσπαθώντας να καλλιεργήσει ένα ήρεμο και παραγωγικό εργασιακό κλίμα. Γιατί η προσέγγισή της ήταν αυτή: της συνεννόησης, της συζήτησης, της ομαδικής εργασίας, της αλληλεγγύης, της συμπαράστασης.
Μέχρι και την τελευταία στιγμή, κλινήρης, νοιαζόταν και δούλευε για το Πανεπιστήμιο. Με αυτή την άδολη αγάπη για το Ίδρυμα και τη διάθεση για προσφορά, τη δίψα για δημιουργία, κέρδισε τον σεβασμό όλης της Πανεπιστημιακής κοινότητας. Στο δύσκολο και συγκρουσιακό ακαδημαϊκό περιβάλλον δεν ακούστηκε αρνητική κριτική, όλοι είχαν έναν καλό λόγο να πουν.
Πόσο με βοήθησε όμως και σε προσωπικό επίπεδο όταν αντιμετώπισα δύσκολες καταστάσεις. Πρυτανάκο μη δίνεις σημασία, τράβα μπροστά… Είχε έναν μοναδικό τρόπο να εμψυχώνει, να συμπαραστέκεται. Ήταν ο πιο φανατικός μου υποστηρικτής, δε θα ξεχάσω ποτέ που έφτασε να υποχωρήσει και να βάλει το Πανεπιστήμιο πάνω και από πολιτικά πιστεύω και στήριξε επιλογές μου γιατί με εμπιστεύτηκε ότι αυτό γίνεται για το καλό του Ιδρύματος.
Μήνες τώρα παρακολουθούσαμε έκπληκτοι τα μαθήματα που μας παρέδιδε: Πώς ήταν δυνατό να τον αντιμετωπίζει τόσο θαρραλέα τον θάνατο; Τώρα που ήρθε όμως το μοιραίο, η οδύνη είναι απέραντη και το αίσθημα της απώλειας συγκλονιστικό.
Άννα, σύσσωμη σε λίγο η κοινότητα του Πανεπιστημίου θα σε συνοδεύσει στην τελευταία σου κατοικία και γω συντετριμμένος δε θα μπορέσω να είμαι εκεί να σε αποχαιρετίσω. Η ειρωνεία της τύχης το έφερε να βρίσκομαι στην άλλη άκρη του κόσμου. Ελπίζω να με συγχωρέσεις αφού και αυτό για το Πανεπιστήμιο γίνεται.
