«Ναι ρε μαμά θα σου στείλω μόλις φτάσω, αν είναι δυνατόν». Πόσοι το είπαν, πόσοι το σκέφτηκαν!
Μέσα σε λίγα μόνο λεπτά το γέλιο, η ανεμελιά, οι αναμνήσεις από ένα τριήμερο χαλάρωσης και διασκέδασης έδωσαν τη θέση τους στον πόνο, τη θλίψη, σε ένα αναπάντητο γιατί;
Σβήστηκαν χαμόγελα, όνειρα, ελπίδες!
Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2023. Μία μέρα που δεν θα σβήσει ποτέ από τη μνήμη κανενός.
«Μετοπική σύγκρουση τρένων» είπαν στις ειδήσεις και ο χρόνος σταμάτησε. Γονείς, φίλοι, αδέρφια παρακαλούσαν το Θεό και προσεύχονταν να ακούσουν ένα νέο, ένα τηλέφωνο από τους δικούς τους ανθρώπους. Να μάθουν ότι είναι σώοι κι αβλαβείς.
Οι εικόνες που μεταδίδονταν από την τηλεόραση,φάνταζαν εξωπραγματικές, έλεγες δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό στ’ αλήθεια. Το αίμα όλων είχε παγώσει. Γονείς παρακαλούσαν κι εύχονταν για ένα θαύμα, μια ελπίδα. Για ένα τηλεφώνημα το οποίο θα τους διαβεβαίωνε πως το παιδί τους είναι καλά. Όσο περνούσαν οι ώρες όμως, τόσο χανόταν η ελπίδα! Το τηλεφώνημα δεν ερχόταν! Οι ελπίδες στέρευαν πλέον. Οι γονείς, οι συγγενείς, οι φίλοι μέσα τους ήξεραν. Περίμεναν εκείνη τη φρικτή πρόταση «το παιδί σας βρέθηκε νεκρό». Κραυγές, φωνές, δάκρυα. Όλα τα όνειρα γκρεμίστηκαν. Θρήνος, οργή, θλίψη. Φέρετρα κλειστά. Σώματα που έγιναν στάχτη.
Νέα παιδιά. Φοιτητές που επέστρεφαν από ένα τριήμερο χαλάρωσης και διασκέδασης μετά από ένα δύσκολο μήνα εξεταστικής. Ένα ταξίδι που τελείωσε άδοξα κι όνειρα που σβήστηκαν απότομα και ξαφνικά στις ράγες του τρένου.
Πόσοι νέοι, πόσα παιδιά έχουν κάνει αυτή τη διαδρομή; Έχουν πάρει αυτό το τρένο; Πόσοι αυτές τις μέρες έβαλαν τον εαυτό τους στη θέση εκείνων των παιδιών και είπαν θα μπορούσα να είμαι εγώ. Οι σκέψεις πολλές και μαύρες στο μυαλό όλων, μικρών και μεγάλων.
«ναι μαμά θα στείλω όταν φτάσω» είπαν και δεν έστειλαν ποτέ γιατί ποτέ δεν έφτασαν!
Πόσες φορές άραγε έχεις σηκώσει κι εσύ αγανακτισμένος το κινητό σου λέγοντας «έλα ρε μαμά, τι είναι πάλι;», «ναι μαμά έφτασα, απλά ξεχάστηκα!», μετά από τις δεκάδες κλήσεις και μηνύματα από τη μαμά σου; Πόσες φορές ήσουν με την παρέα σου κι έπρεπε να σηκώσεις αυτό το τηλέφωνο που χτυπούσε ασταμάτητα αλλιώς ήξερες ότι δεν πρόκειται να κοιμηθεί μέχρι να ακούσει αυτές τις λέξεις; Δεν ήταν λίγες οι φορές που παραπονέθηκες στην παρέα σου, στην κολλητή σου για το πόσα τηλέφωνα και μηνύματα σου κάνουν οι γονείς σου και σε ζαλίζουν! Δεν χρειάζεται να ρωτήσω αν σας παίρνει κι εσάς η μαμά σας κάθε μέρα τηλέφωνο από τότε που φύγατε ως φοιτητές ή καλύτερα από τότε που αρχίσατε να βγαίνετε χωρίς αυτούς. Είμαι σίγουρη ότι σας παίρνει! Είτε έχετε την κλασική – τυπική σχέση με τους γονείς σας, είτε πιο φιλική σίγουρα σας παίρνουν!
Κι εάν στις 10 φορές που σε πάρει δεν απαντήσεις, εννοείται πως θα πάρει τηλέφωνα ή θα στείλει μήνυμα σε όλους σου τους φίλους, μέχρι να βεβαιωθεί ότι είσαι καλά! Κι εσύ εκνευρίζεσαι συνεχώς! Αρπάζεσαι και ψευτοτσακώνεστε όταν το κάνει αυτό. Δεν είναι λίγες οι φορές που τσακωθήκατε για το πως αντιδράει κάθε φορά που θα αργήσεις να απαντήσεις σε ένα μήνυμα ή δεν θα σηκώσεις το τηλέφωνο με την πρώτη. Για τη μαμά σου όταν δεν απαντάς το τηλέφωνο είναι πάντα λόγος ανησυχίας! Χιλιάδες σκέψεις, κακές σκέψεις περνούν από το μυαλό της και φέρνει την καταστροφή.
Θεέ μου, πόσο πολύ σε εκνεύριζαν αυτές οι αντιδράσεις! Τη θεωρούσες υπερβολική. Πόσες φορές της είπες με αγανακτισμένο ύφος «έλεος ρε μαμά, για καφέ είμαι τι μπορεί να πάθω;», «αμάν ρε μαμά, έκανα μπάνιο δηλαδή τι μπορεί να πάθω;», «έλα ρε μαμά, με πήρε ο ύπνος, ταξιδεύω δηλαδή τι μπορεί να πάθω;»
Κι όμως, τις τελευταίες μέρες, όλες εκείνες οι ερωτήσεις της που σε εκνεύριζαν, όλα εκείνα τα τηλεφωνήματα που σου την έδιναν κι απαντούσες με ύφος αγανακτισμένο είναι πλέον απολύτως κατανοητά! Τις τελευταίες μέρες, ένιωσες απόλυτα το άγχος της, την αγωνία, τον τρόμο κάθε φορά που λείπεις από το σπίτι.
Ακόμα κι εάν δεν της το είπες φωναχτά, μέσα σου το ξέρεις! Το κατάλαβες και υποσχέθηκες στον εαυτό σου.
Ναι μαμά, θα σου στείλω όταν φτάσω!
Ναι μπαμπά, θα σε πάρω όταν γυρίσω!
Ναι μαμά, θα έχω στο δυνατό το κινητό μου και θα προσπαθώ να το ακούω με την πρώτη!
Ναι μπαμπά, θα απαντάω στα μηνύματα κατευθείαν!
Ναι μαμά, ναι μπαμπά υπόσχομαι πως όσο περνάει από το χέρι μου δεν θα σας ανησυχήσω ξανά και θα κάνω τα πάντα για να κοιμάστε ήσυχοι τα βράδια!
Το υπόσχομαι!
