Οι εκδηλώσεις της πρώτης μέρας ξεκίνησαν με την παρουσίαση της έκδοσης της ΚΕ με τίτλο «Οι θέσεις του ΚΚΕ για τις σιδηροδρομικές μεταφορές απέναντι στην εγκληματική πολιτική απελευθέρωσης της ΕΕ. Σιδηρόδρομος σύγχρονος-ασφαλής-φθηνός, απαλλαγμένος από τις ματωμένες ράγες του κέρδους», με ομιλητή τον Νίκο Τσακλιδη μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ, όπου υπήρξε μεγάλο ενδιαφέρον από τους επισκέπτες. Το πολιτιστικό πρόγραμμα των εκδηλώσεων άνοιξαν σε ρυθμούς rock το μαθητικό συγκρότημα Rozzars. Στη συνέχεια χαιρετισμό απηύθυνε η Τίνα Κουζιακη υποψήφια Δήμαρχος Κοζάνης με την Λαϊκή Συσπείρωση και μέλος του Γραφείου της ΕΠ Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ. Η βραδιά άνοιξε με χιπ χοπ συναυλίες από τους Urban Pulse και τους Tiny Jackal and the Yellow Mary και ολοκληρώθηκε με λαϊκό-ρεμπέτικο γλέντι από τους Κωνσταντίνο Αντάρα, Θανάση Δήμου, Στάθη Μουφτόγλου και Παναγιώτη Κυριαζίδη.
Το Σάββατο 09 Σεπτέμβρη οι επισκέπτες του Φεστιβάλ είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν το όμορφο μουσικό αφιέρωμα στο μουσικοσυνθέτη Απόστολο Καλδάρα από το συγκρότημα του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη.
Οι εκδηλώσεις κορυφώθηκαν με την πολιτική ομιλία από τη συντρόφισσα Ελένη Μπέλλου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Στην ομιλία της τόνισε ότι «το Φεστιβάλ ΚΝΕ – Οδηγητή, αυτό το νεανικό εργατικό – λαϊκό πολιτικό – πολιτιστικό γεγονός είναι βαθιά ριζωμένο, γι’ αυτό ως 49ο σήμερα πραγματοποιείται σε 15 πόλεις της Ελλάδας, σήμερα μέρα πλούσια σε πολιτικές και αγωνιστικές δράσεις, με ιδιαίτερης σημασίας το μαχητικό εργατικό – λαϊκό συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη, που καταδίκασε το νέο αντεργατικό έκτρωμα της κυβέρνησης. Φέτος συναντιόμαστε με περισσότερους νέους μαθητές/μαθήτριες, σπουδαστές και φοιτητές, νέους μισθωτούς εργαζομένους και αγρότες, που τους προηγούμενους μήνες –ίσως για πρώτη φορά– ήρθαν σ’ επικοινωνία με Κνίτες και ΚΝίτισσες, με μέλη του ΚΚΕ. Μας γνώρισαν στους μαθητικούς και φοιτητικούς αγώνες, στους εργατικούς και αγροτικούς, για όλ’ αυτά που καθορίζουν τη ζωή μας.» Επεσήμανε ότι το «σύγχρονο επιτελικό, ψηφιακό κράτος» δε μας αφήνει να πάρουμε ανάσα. Μας εγκαταλείπει απροστάτευτους από ασθένειες τύπου Covid19 και όχι μόνο, από σεισμούς, από τραγικά σιδηροδρομικά δυστυχήματα, από πυρκαγιές και πλημμύρες, από τις καταστροφές στην κτηνοτροφία που προκαλεί και η δήθεν «πράσινη» ενέργεια των φωτοβολταϊκών και των ανεμογεννητριών. Και όλ’ αυτά όχι γιατί οι συνέπειες ήταν μοιραίες, «δε γινόταν αλλιώς», αλλά γιατί ζούμε σ’ έναν άδικο, βαθειά εκμεταλλευτικό, απάνθρωπο κοινωνικό – οικονομικό – πολιτικό σύστημα που θυσιάζει τις ανθρώπινες ζωές στο βωμό των καπιταλιστικών κερδών. (…)Αλλά το ΚΚΕ δε μένει απαθές, μοιρολατρικό. Αποκαλύψαμε, διεκδικήσαμε με όλες μας τις δυνάμεις. (…)Η γνώση της Ιστορίας είναι πηγή συνειδητοποίησης της εργατικής – λαϊκής δύναμης. Γι’ αυτό η καπιταλιστική εξουσία φροντίζει μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα, από τα ΜΜΕ, να τη διαστρεβλώνει, στην καλύτερη περίπτωση να την αποσιωπά.». Κλείνοντας την ομιλία της έκανε κάλεσμα στο λαό και τη νεολαία της περιοχής ότι «σε αυτή τη θέληση, σ’ αυτή τη δράση έχουν τη θέση τους και το τραγούδι, η μουσική, ο χορός, ο αθλητισμός, η ευεξία και η χαρά που δίνουν η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη, η δύναμη και η ελπίδα. Όλο αυτό που εκφράζει το Φεστιβάλ, το σύγχρονο «πολεμάμε και τραγουδάμε» μπορεί και πρέπει να γίνει η δυναμική νέων κατακτήσεων στις εκλογές του Οκτώβρη».
Η βραδιά έκλεισε με παραδοσιακό γλέντι από το τοπικό συγκρότημα «Κοζανίτικη Φανφάρα».
Και τις δύο μέρες στον χώρο του Φεστιβάλ λειτούργησε με επιτυχία ο παιδότοπος με την συμμετοχή πολλών μικρών φίλων του κόκκινου αερόστατου. Ταυτόχρονα πλήθος κόσμου πέρασε και από το βιβλιοπωλείο της σύγχρονής εποχής αλλά και από το Μαθητικό στέκι το οποίο είχε ειδική αφιέρωση – έκθεση προς τιμήν του Παύλου Φύσσα στα 10 χρόνια από την δολοφονία του από τους φασιστές της Χρυσής Αυγής.
Ομιλία Ελ. Μπέλλου – Κοζάνη-9/9/23
Το Φεστιβάλ ΚΝΕ – Οδηγητή, αυτό το νεανικό εργατικό – λαϊκό πολιτικό – πολιτιστικό γεγονός είναι βαθιά ριζωμένο, γι’ αυτό ως 49ο σήμερα πραγματοποιείται σε 15 πόλεις της Ελλάδας, σήμερα μέρα πλούσια σε πολιτικές και αγωνιστικές δράσεις, με ιδιαίτερης σημασίας το μαχητικό εργατικό – λαϊκό συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη, που καταδίκασε το νέο αντεργατικό έκτρωμα της κυβέρνησης.
Φέτος συναντιόμαστε με περισσότερους νέους μαθητές/μαθήτριες, σπουδαστές και φοιτητές, νέους μισθωτούς εργαζομένους και αγρότες, που τους προηγούμενους μήνες –ίσως για πρώτη φορά– ήρθαν σ’ επικοινωνία με Κνίτες και ΚΝίτισσες, με μέλη του ΚΚΕ. Μας γνώρισαν στους μαθητικούς και φοιτητικούς αγώνες, στους εργατικούς και αγροτικούς, για όλ’ αυτά που καθορίζουν τη ζωή μας.
Και δυστυχώς αυτό το περίφημο «σύγχρονο επιτελικό, ψηφιακό κράτος» δε μας αφήνει να πάρουμε ανάσα. Μας εγκαταλείπει απροστάτευτους από ασθένειες τύπου Covid19 και όχι μόνο, από σεισμούς, από τραγικά σιδηροδρομικά δυστυχήματα, από πυρκαγιές και πλημμύρες, από τις καταστροφές στην κτηνοτροφία που προκαλεί και η δήθεν «πράσινη» ενέργεια των φωτοβολταϊκών και των ανεμογεννητριών. Και όλ’ αυτά όχι γιατί οι συνέπειες ήταν μοιραίες, «δε γινόταν αλλιώς», αλλά γιατί ζούμε σ’ έναν άδικο, βαθειά εκμεταλλευτικό, απάνθρωπο κοινωνικό – οικονομικό – πολιτικό σύστημα που θυσιάζει τις ανθρώπινες ζωές στο βωμό των καπιταλιστικών κερδών.
Ο καπιταλισμός είναι δομημένος πάνω στην εκμετάλλευση, στην καταπίεση, που χρησιμοποιεί κάθε φυλετική, θρησκευτική, εθνοτική, γλωσσική, πολιτιστική διαφορά και φύλου για να κερδίζουν οι μεγιστάνες του πλούτου, τα μονοπώλια, σε βάρος ακόμα και της ίδιας της ανθρώπινης ζωής. Ατέλειωτος κατάλογος εργατικών ατυχημάτων, ψυχρή δολοφονία προχθές στο λιμάνι του Πειραιά, εκατοντάδες νεκροί ναυαγοί πρόσφυγες.
Αλλά το ΚΚΕ δε μένει απαθές, μοιρολατρικό. Αποκαλύψαμε, διεκδικήσαμε με όλες μας τις δυνάμεις.
Κάποιοι και κάποιες από εσάς ίσως για πρώτη φορά συμπορευτήκατε με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, όχι μόνο στους αγώνες, στους συλλόγους και τα σωματεία, αλλά και πολιτικά, στις εκλογές των περασμένων Μάη και Ιούνη, γι’ αυτό άλλωστε το ΚΚΕ είχε άνοδο σε ψήφους και ποσοστό και στην πόλη σας, στα χωριά σας.
Και τώρα, κι απ’ αυτό το βήμα, σας καλούμε να συμπορευτείτε και στις Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές που γίνονται σ’ ένα μήνα, να αγωνιστείτε για να πέσουν στην κάλπη τα ψηφοδέλτια της Λαϊκής Συσπείρωσης, να κυριαρχήσει το γαρύφαλο της πάλης.
Βεβαιώνουμε ότι οι δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι του ΚΚΕ θα είναι και αυτοί, όπως οι βουλευτές του, η μόνη 100% μαχητική εργατική – λαϊκή αντιπολίτευση.
Οι Δήμοι και πολύ περισσότερο οι Περιφέρειες, οι αρμοδιότητες και οι πόροι τους, ο καμβάς των προγραμμάτων τους, είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με την κεντρική διοίκηση, δηλαδή με την κυβέρνηση, τον Κρατικό Προϋπολογισμό, με τα προγράμματα, τις επιλογές και προτεραιότητες της ΕΕ, είναι δηλαδή συνδεδεμένοι με τις ανάγκες και τη θέληση του ευρωενωσιακού κεφαλαίου, ενεργό τμήμα του οποίου αποτελεί και το εγχώριο κεφάλαιο.
Σήμερα, μετά από 30 και πλέον χρόνια ύπαρξης της ΕΕ, γνωρίζετε πολύ καλά ότι οι εκπρόσωποι των διαφορετικών τμημάτων του ευρωενωσιακού κεφαλαίου ενώνονται στην κοινή προσπάθειά τους ν’ ανταγωνιστούν άλλα τμήματα του διεθνούς κεφαλαίου, που σήμερα δεν είναι μόνο το αμερικανικό, το ιαπωνικό, το νοτιοκορεάτικο, το αυστραλιακό, αλλά είναι και το ρωσικό, το κινεζικό.
Όμως πρώτ’ απ’ όλα ενώνονται για να χτυπήσουν τους εργάτες, τους μισθωτούς, τους αγρότες, άλλα λαϊκά τμήματα αυτοαπασχολούμενων, τους συνταξιούχους, γιατί η δύναμη του διεθνούς ανταγωνισμού τους πηγάζει από το βαθμό της εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Φυσικά έχουν τον τρόπο τους να κάνουν αυτή την επίθεση, να την καμουφλάρουν, να σπέρνουν διχόνοια ανάμεσα σε λαούς, σε τμήματα του ίδιου του λαού, να στρέφουν τους μεν ενάντια στους δε, τους μισθωτούς και συνταξιούχους ενάντια στους βιοπαλαιστές αγρότες, στους μικρομαγαζάτορες και μικροεπαγγελματίες στις πόλεις, ότι δήθεν οι δεύτεροι φοροδιαφεύγουν. Κι έτσι να κρύβεται, να ξεχνιέται ότι η επίσημη, η νόμιμη φοροαπαλλαγή αφορά τους βιομηχάνους, τους μετόχους τραπεζών, τους μεγαλοεισαγωγείς – μεγαλοεξαγωγείς, ενώ ο λαός πληρώνει πάνω από το 90% των άμεσων και κυρίως των έμμεσων φόρων, μέσα σ’ αυτούς είναι και τα διάφορα δημοτικά και άλλα τέλη.
Κι απ’ αυτά, όπως και από τις λαϊκές καταθέσεις και από τη στάθμευση του μισθού και της σύνταξης στις τράπεζες, βγαίνουν οι επιδοτήσεις στο κεφάλαιο, βγαίνουν οι δαπάνες για τις επιθετικές ανάγκες του ΝΑΤΟ.
Με άλλα λόγια, ο δικός μας ο μόχθος τροφοδοτεί τη συσσώρευση του καπιταλιστικού κέρδους, αλλά με ταξική πολιτική ευθύνη όλου του κράτους δεν υπάρχει χρηματοδότηση για την προστασία του λαού.
Δεν είναι μοιραίο κοντά 20 μέρες να καίγονται τα δάση στον Έβρο, ο ζωικός πλούτος, σπίτια, άνθρωποι, πριν στη Ρόδο, στην Πάρνηθα, να καταστέφεται μεγάλο μέρος εθνικού δρυμού, αλλεπάλληλα να κινδυνεύουμε από πυρκαγιά σε εγκαταστάσεις εκρηκτικών υλών, ενώ οι ίδιοι οι επικεφαλής των όποιων υπηρεσιών ομολογούν «δεν έχουμε μέσα, αεροπλάνα, μηχανήματα, εξειδικευμένο προσωπικό, τι να κάνουμε; Προσπαθούμε να μη φτάσει η πυρκαγιά στις πόλεις».
Δεν είναι μοιραίο να κινδυνεύουν ολόκληρα χωριά από τις πλημμύρες, να επαναλαμβάνεται κάθε δύο χρόνια, όπως στο νομό Καρδίτσας, στη Μαγνησία, σε μικρότερη έκταση σε περιοχές της Μακεδονίας, και τα αστικά κυβερνητικά κόμματα, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ (θυμηθείτε τι έλεγε ο Σημίτης) να παραμυθιάζουν τους νέους, τους ανθρώπους της δουλειάς, για σχέδια, προγράμματα σταθερής, αέναης, «πράσινης» ανάπτυξης.
Είναι βολικό για τους κυβερνώντες να τα ρίχνουν στην «κλιματική αλλαγή», σε αλλαγές που σωρρευτικά επέφερε στη θερμοκρασία, στην υγρασία η βιομηχανική επίδραση, η ρύπανσή της κλπ. Κι αυτή η λογική να τροφοδοτεί είτε οπισθοδρομικές, δήθεν οικολογικές αντιλήψεις «δεν πειράζουμε τη φύση», είτε αναδιαρθρώσεις κι αναπροσανατολισμούς στη βιομηχανία με τον ψευδεπίγραφο χαρακτηρισμό της «πράσινης», «οικολογικής».
Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι η εργασία, η ανθρώπινη παρέμβαση στη φύση είναι στοιχείο προόδου, πολιτισμού, ανθρώπινης γνώσης των φυσικών νόμων, αλληλεπίδρασης των επιστημονικών και τεχνολογικών κατακτήσεων.
Αλίμονο αν θεωρούσαμε πολιτισμό να ζουν οι άνθρωποι στις σπηλιές ή στις καλύβες, να τρέφονται μόνο από τους καρπούς που βρίσκουν στο φυσικό περιβάλλον ή κυνηγώντας άγρια ζώα.
Δε μας φταίει λοιπόν η ανθρώπινη παρέμβαση στη φύση, αλλά το πώς γίνεται, με τι κίνητρο και σκοπό, και μάλιστα στις μέρες μας, στην εποχή μας, που η γνώση, η επιστήμη, η τεχνολογία δίνουν όλες τις δυνατότητες, με συνείδηση, με πρόβλεψη, με σχέδιο ν’ αξιοποιούμε τα θετικά κάθε ανθρώπινης παρέμβασης, εργασίας, να αποφεύγουμε ή να ελαχιστοποιούμε αρνητικές συνέπειες.
Είναι υποκρισία τα κόμματα, οι κυβερνήσεις, τα διεθνή φόρα των καπιταλιστών να μιλάνε για οικολογική, «πράσινη» περιβαλλοντική στρατηγική.
Γιατί και τη βιομηχανική ρύπανση, η στρατηγική του διεθνούς κεφαλαίου για χρόνια την αντιμετώπισε ως πηγή κερδοσκοπίας, θεσμοθετώντας την αγοραπωλησία ρύπων και όχι υποχρεώνοντας τους καπιταλιστές να εφαρμόζουν τα τεχνολογικά μέσα για την προστασία αέρα, υδάτων, εδάφους.
Εσείς εδώ, στην ευρύτερη περιοχή της Κοζάνης, ξέρετε από πρώτο χέρι τι σημαίνει η αντιπαράθεση, η αναμέτρηση μεταξύ μιας ή άλλης τεχνολογίας στην ηλεκτρική παραγωγή, που γίνεται με σκοπιμότητα υπέρ του κεφαλαίου και όχι υπέρ της ποιότητας της ανθρώπινης ζωής.
Η δαιμονοποίηση σήμερα του λιγνίτη, η μυθοποίηση των ανεμογεννητριών ή των φωτοβολταϊκών δυστυχώς έχει τη σκοπιμότητα προώθησης συγκεκριμένων κεφαλαιακών συμφερόντων, επενδυμένων σε αντίστοιχα βιομηχανικά προϊόντα. Δεν έχει σχέση με το σχεδιασμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με τις λιγότερο δυνατές δαπάνες, την ισόρροπη αξιοποίηση όλων των υπάρχοντων πρώτων υλών της, σε συνδυασμό με τις λιγότερο δυνατές αρνητικές συνέπειες στο φυσικό περιβάλλον, με κίνητρο τη φθηνή ενέργεια για τη λαϊκή κατανάλωση, την αγροτική και βιομηχανική παραγωγή προς όφελος της λαϊκής ευημερίας και όχι προς όφελος του καπιταλιστικού κέρδους. Εσείς γνωρίζετε πως περιφερειάρχες, νυν ή υποψήφιοι, εμπλέκονται με κερδοσκοπικά κίνητρα σε νέες πηγές και μεθόδους, όπως το υδρογόνο, το φυσικό αέριο.
Είναι υποκρισία που καλύπτει συγκεκριμένα επιχειρησιακά κέρδη, που εμπλέκει περιφερειάρχες και άλλους μηχανισμούς σε δήθεν αναπτυξιακά για όλους οικονομικά σχέδια, που δήθεν θα λειτουργήσουν εναλλακτικά στην άναρχη φωτοβολταϊκή επένδυση ή ΑΠΕ.
Ό,τι και να υπόσχονται, άναρχες, ανισόμετρες και στο έπακρο εκμεταλλευτικές θα είναι και οι επενδύσεις σε νέες μορφές παραγωγής ενέργειας, όπως ήταν και οι παλιές με την εξόρυξη άνθρακα, πετρελαίου. Ελπίζω να γνωρίζετε το εμβληματικό βιβλίο Oil και αντίστοιχη ταινία με αναφορά στην Αμερική.
Το πλέγμα των αντιθέσεων και προβλημάτων δεν μπορεί να λυθεί χωρίς την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στη βιομηχανία, χωρίς κοινωνική ιδιοκτησία και επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό, μ’ εργατική εξουσία. Μόνο με αυτές τις σοσιαλιστικές οικονομικές και πολιτικές σχέσεις μπορεί να υπάρξει η αξιοποίηση όλων των δυνατών υλών, πηγών, μεθόδων παραγωγής – κατανομής της ηλεκτρικής ενέργειας προς όφελος της λαϊκής ευημερίας, που στοιχείο της είναι και η συμβατή σχέση ανθρώπου – φύσης.
Το ίδιο ισχύει και για οποιαδήποτε άλλη εργασία και παρέμβαση, για όλη τη βιομηχανική και αγροτική παραγωγή, για όλες τις αναγκαίες υποδομές και κοινωνικές υπηρεσίες.
Σκεφτείτε, πώς γίνεται η Δυτική Μακεδονία να είναι από τις Περιφέρειες της Ελλάδας με τη μεγαλύτερη ανεργία. Είναι γελοίο το πιλοτικό πρόγραμμα του Άδωνι Γεωργιάδη για τη μετακίνηση εργατών γης από τη Δυτική Μακεδονία στην Κρήτη που υπάρχουν ελλείψεις. Αλλά και εδώ υπάρχει έλλειψη χεριών, όπως την περίοδο της συγκομιδής των μήλων, υπάρχει εποχική δουλειά εργατών από Αλβανία και Βουλγαρία, και το πρόβλημα οξύνεται ανάλογα με τη συγκυρία.
Η Δυτική Μακεδονία έχει το μεγαλύτερο ποσοστό δημογραφικής συρρίκνωσης την τελευταία δεκαετία, έχει από τις πιο χαμηλές κατά κεφαλήν Ακαθάριστες Προστιθέμενες Αξίες, ενώ είναι τόσο πλούσια σε βιομηχανικές πρώτες ύλες, ορυκτά.
Όμως, μένουν στον «πάγο» μέχρι να διαμορφωθεί το απαιτούμενο καπιταλιστικό ενδιαφέρον, όπως έγινε πριν με τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο της Ελλάδας, την αμμωνία (στους Τόμους του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ θα βρείτε κριτική σε ανάλογους σχεδιασμούς, προγράμματα).
Στη Δυτική Μακεδονία δεν υπάρχουν σιδηρόδρομοι, δεν υπάρχει τέτοιου είδους μεταφορική σύνδεση με την Κεντρική Μακεδονία, φυσικά με την Ήπειρο. Αφού και για τον κεντρικό άξονα της Ελλάδας από Νότο προς Βορρά για δεκαετίες η ανάπτυξη σιδηροδρομικών μεταφορικών μέσων θυσιάστηκε στο βωμό κεφαλαιακών συμφερόντων που σχετίζονταν με τις οδικές μεταφορές. Το ίδιο θυσιάστηκαν άλλες υποδομές, π.χ. γέφυρες, έργα προστασίας της αγροτικής παραγωγής για να μη χάνεται κάθε χρόνο πότε το ένα πότε το άλλο αγροτικό προϊόν, να μένει απροστάτευτη η ζημιά από έναν ΕΛΓΑ αναχρονιστικό και γραφειοκρατικοποιημένο, από έλλειψη αντιχαλαζικής προστασίας, υποδομών προστασίας της αγροτικής παραγωγής από φυσικά φαινόμενα.
Δεν υπάρχει καλή ή κακή μορφή πρώτης ύλης, τεχνολογίας, εφεύρεσης κλπ., αλλά υπάρχει καλό ή κακό κίνητρο αξιοποίησης, και πιο συγκεκριμένα υπάρχει κίνητρο φιλολαϊκό ή κερδοσκοπικό.
Δεν υπάρχει επιστημονικό, αλλά ταξικό – πολιτικό δίλημμα και οι πραγματικοί επιστήμονες, ακόμα κι αυτοί που βρίσκονται στην υπηρεσία της εξουσίας των καπιταλιστών, η επιστημονική τους συνείδηση αργά ή γρήγορα τους υποχρεώνει να το αναγνωρίσουν, να το διακηρύξουν.
Στους κινηματογράφους προβάλλεται ταινία με αναφορά σ’ έναν από τους βασικούς ερευνητές της ατομικής ενέργειας και κατασκευής της ατομικής βόμβας, τον Οπενχάιμερ, που διατέλεσε στο αντίστοιχο επιτελείο των ΗΠΑ, αλλά γρήγορα είδε τις συνέπειες, την καταστροφή στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι για λόγους ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού κι όχι στενά στρατιωτικούς για τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου που είχε ήδη κριθεί.
Κι αν ο Οπενχάιμερ έπεσε σε δυσμένεια κι αποπέμφθηκε από τα επιτελεία των ΗΠΑ, επειδή είδε –έστω και αργά– και είπε την αλήθεια, υπήρχαν και πιο τραγικές περιπτώσεις, όπως του επιστημονικού ζεύγους Ρόζενμπεργκ.
Ο καπιταλισμός έχει φτάσει σε μεγάλο βαθμό παραγωγικότητας της εργασίας, αλλά παράλληλα και σε πολύ υψηλό βαθμό σήψης, παρασιτισμού και παραλογισμού.
Έχει όμως πολλά ιδεολογικά μέσα για να διαστρεβλώνει την αλήθεια, να διαστρέφει την πραγματικότητα, έχει πολλά κατασταλτικά μέσα για να διαμορφώνει μαζικά λαϊκές συνειδήσεις ενάντια στα δικά τους ταξικά συμφέροντα.
Και η Περιφερειακή Διοίκηση είναι ισχυρός τέτοιος μηχανισμός, χρησιμοποιείται για να συσκοτίζεται το πραγματικό δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», νέοι, λαϊκές δυνάμεις να εγκλωβίζονται στην απατηλή αναζήτηση του μικρότερου κακού, του λιγότερο επιζήμιου πολιτικού διαχειριστή του συστήματος.
Πόσοι νέοι, πόσοι εργαζόμενοι, πόσοι συνταξιούχοι δεν επέλεξαν τη ΝΔ, τον Κ. Μητσοτάκη ως πρωθυπουργό, ως λιγότερο κακό, πίστεψαν στις απατηλές υποσχέσεις ότι μια νέα κυβέρνηση της ΝΔ θα ήταν λιγότερο επώδυνη για το λαϊκό εισόδημα, για την οικονομική ανάπτυξη, κάνοντας μια σύγκριση με τις δραματικές συνθήκες των μνημονίων του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ΠΑΣΟΚ.
Δυστυχώς αυτές οι εργατικές – λαϊκές δυνάμεις, άνδρες και γυναίκες, νέοι και μεγάλης ηλικίας, συνταξιούχοι, με τη δική τους ψήφο συνέβαλαν στη διατήρηση ενός πολιτικού συσχετισμού σε βάρος των δικών τους αναγκών, προς όφελος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Ποτέ όμως δεν είναι αργά για την εργατική – λαϊκή, τη νεανική ταξική ιδεολογική – πολιτική αφύπνιση. Είναι η ίδια η ζωή, η πραγματικότητα που δίνει το ερέθισμα για την αφύπνιση.
Συγκρίνετε τις προεκλογικές υποσχέσεις με τα νέα μέτρα που αφορούν το διπλό 8ωρο εργασίας, την ποινικοποίηση της περιφρούρησης της απεργίας, τη γενίκευση της εργασίας παρά τη συνταξιοδότηση.
Πρωθυπουργός και υπουργός κυνικά αιτιολόγησαν αυτές τις εργασιακές συνθήκες μεσαίωνα, λέγοντας ότι αφού ο μισθωτός, ο συνταξιούχος δεν μπορούν στοιχειωδώς να ζήσουν από το μισθό και τη σύνταξη, ας δουλέψουν οι μισθωτοί δεύτερο 8ωρο, ας συνεχίσει τη δουλειά ο συνταξιούχος. Και βέβαια αυτό δεν αφορά εργασία υψηλής πνευματικότητας και δημιουργικότητας, αλλά αφορά δουλειά που καταπονεί φυσικές δυνάμεις, αφορά τον εμποροϋπάλληλο, τον εργάτη, τον τεχνίτη επαγγελματία, την καθαρίστρια, τη νοσηλεύτρια, τον καταπονημένο αγρότη και τόσους άλλους.
Συγκρίνετε τις υποσχέσεις για αγροτικές αποζημιώσεις και πού βρίσκονται στην πραγματικότητα.
Αυτό είναι το μικρότερο κακό της ΝΔ σε σχέση με ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ ή άλλο κόμμα του συστήματος.
Την ίδια λογική έχει και η πολιτική για την εκπαίδευση, την υγεία, την πρόνοια σε όλες τις βαθμίδες τους. Και δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση, αφορά και την Περιφέρεια, τους Δήμους, όπως πολύ καλά γνωρίζετε και με την τύχη του δικού σας νοσοκομείου.
Η νέα εμπλοκή Τοπικής και Περιφερειακής Διοίκησης στη διαχείριση Μονάδων Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας αποσκοπεί σε νέα δημοτικά χαράτσια, σε επέκταση των Συμπράξεων Δήμου/Περιφέρειας με καπιταλιστικές επιχειρήσεις στον τομέα της Υγείας – Πρόνοιας.
Το ΚΚΕ σας καλεί να μη συμβιβαστείτε. Όλοι μαζί να παλέψουμε να μην εγκλωβιστεί ο εργατοϋπάλληλος, ο αγρότης, ο επαγγελματίας, ο συνταξιούχος στην αποπροσανατολιστική λογική «ψηφίζω φίλο, συγγενή, γείτονα, κάτι θα κάνει». Κανένας να μην παρασυρθεί σε δήθεν «ανεξάρτητους» υποψηφίους που είναι ένα καμουφλάζ για τα αντιλαϊκά έργα και ημέρες είτε κομμάτων είτε δημάρχων και περιφερειαρχών που υπηρετούν την αντιλαϊκή πολιτική, το άδικο εκμεταλλευτικό σύστημα.
Η απόρριψη των κομμάτων αυτού του συστήματος να μην εμποδίζεται επειδή ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ τσακώνονται μεταξύ τους, συχνά και με ορισμένη αληθοφάνεια, γιατί φαίνεται σαν να υποστηρίζουν διαφορετικά πράγματα, διαφορετικές πολιτικές π.χ. για το σύστημα της εισαγωγής στα πανεπιστήμια. Και πράγματι έχουν και διαφορές, αλλά συμπίπτουν στο κύριο, που με την ίδια συνέπεια το υπηρέτησαν και το υπηρετούν εναλλασσόμενοι στην κυβέρνηση:
Η ιδιωτική εκπαίδευση, τα ιδιωτικά φροντιστήρια, τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα πρωτοβάθμιας υγείας, τα ιδιωτικά νοσοκομεία, η σχέση του δημόσιου νοσοκομείου με ιδιώτες γιατρούς και εργαστήρια, τα βάουτσερ για ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς, ταΐζουν με κέρδη το κεφάλαιο.
Δεν αλλάζει αυτό επειδή ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ όταν είναι αντιπολίτευση μπορεί να βγάζουν και μια κραυγή παραπάνω για κάποιο βιβλίο, για κάποια έλλειψη σε διδακτικό, υγειονομικό προσωπικό ή όταν κλείνει ή υπολειτουργεί κάποια κλινική στο δημόσιο νοσοκομείο, για έλλειψη σε δασάρχες κλπ.
Τη λογική «κόστους – οφέλους» την αποδέχονται και την υπηρέτησαν όλα τα αστικά κόμματα, φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά, συμφωνώντας στη στρατηγική της ΕΕ, του ΟΟΣΑ, του ΔΝΤ. Άλλωστε αν δείτε αναλυτικά ποιο κόμμα υποστηρίζει ποιον υποψήφιο δήμαρχο, ακόμα και περιφερειάρχη, θα δείτε το εύρος και τις εναλλαγές στις συνεργασίες μεταξύ ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, αλλά και των άλλων κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών κομμάτων. Το ίδιο δεν κάνουν σε Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες;
Είναι ακόμα πιο κραυγαλέα η στρατηγική τους σύμπλευση στο ΝΑΤΟ, στην επέκταση αμερικανικών βάσεων σε ξηρά και θάλασσα σ’ όλη την Ελλάδα.
Καμιά ουσιαστική διαφορά μεταξύ τους στο ότι διαχρονικά το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος έχει επιλέξει να δαπανά για ΝΑΤΟϊκές δαπάνες ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό στο ΑΕΠ από το μέσο όρο των κρατών – μελών του ΝΑΤΟ, χωρίς καν να προστατεύεται από τις αμφισβητήσεις – διεκδικήσεις της κατά τ’ άλλα εξίσου ΝΑΤΟϊκής Τουρκίας. Έχει επιλέξει ενεργητικό ρόλο στη στήριξη της ΝΑΤΟϊκής πλευράς στον πόλεμο της Ουκρανίας κι έτσι γίνεται μαγνήτης της επιθετικότητας της άλλης πλευράς, της Ρωσίας.
Γιατί να μην είναι κριτήριο ταξικής πολιτικής συνείδησης, κριτήριο ψήφου και για Δήμους/Περιφέρειες το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ φτιάχτηκε δήθεν για να προστατεύσει τις χώρες της Δύσης από την κομμουνιστική απειλή της Σοβιετικής Ένωσης και των χωρών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, αλλά το ΝΑΤΟ επεκτάθηκε σε σειρά αυτών των χωρών αφού καπιταλιστικοποιήθηκαν. Είναι πλέον ολοφάνερο ότι ο ανταγωνισμός ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ από τη μια μεριά, Ρωσίας – Κίνας απ’ την άλλη, δεν είναι πάλη μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού, αλλά είναι σκληρός οικονομικός – πολιτικός και στρατιωτικός ανταγωνισμός μεταξύ διαφορετικών καπιταλιστικών μπλοκ για τη μοιρασιά πρώτων υλών, οδών μεταφοράς τους, εδαφών, σε βάρος των λαών κι απ’ τις δύο μεριές (συνέπειες σε σιτηρά, ακρίβεια κλπ.).
Αν το 1989, το 1990-’91 πολλοί με ριζοσπαστική συνείδηση εργατοϋπάλληλοι, επιστήμονες, καλλιτέχνες, νέοι και νέες, ακόμη και κομμουνιστές, μπερδεύτηκαν, έπαθαν σύγχυση από την τότε απρόβλεπτη αντεπαναστατική νίκη, αν αυτή η σύγχυση οδήγησε σε διάλυση ή σε πλήρη μετάλλαξη τα περισσότερα ΚΚ, αν αυτή τη σύγχυση την πλήρωσε ακριβά και το ΚΚΕ με την κρίση του 1991, σήμερα δεν υπάρχουν περιθώρια για αμφιβολίες και συγχύσεις στο τι είναι πρόοδος και τι αντίδραση, τι είναι σκοτάδι και τι λάμψη, φως – ελπίδα, προοπτική.
Αυτό είναι το μήνυμα που εκπέμπει το σύνθημα του φετινού Φεστιβάλ ΚΝΕ – Οδηγητή. Και είναι επίκαιρο, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η τρέχουσα επικαιρότητα μας καλεί σ’ ένα μήνα στις κάλπες των Τοπικών και Περιφερειακών εκλογών.
Ίσως κάποιος/κάποια σκεφτεί: «σ’ αυτές τις κάλπες θα κριθεί αν θα συνεχιστεί το καπιταλιστικό σκότος ή θ’ ανοίξει διάπλατα ο δρόμος για το σοσιαλιστικό φως;», «για να γενούν τα σκοτάδια λάμψη», όπως λέει ο Τούρκος κομμουνιστής ποιητής Ν. Χικμέτ, «με το ΚΚΕ για το σοσιαλισμό», όπως συμπληρώνει το κεντρικό σύνθημα του Φεστιβάλ.
Όχι βέβαια, δε θα κριθεί. Αλλά μπορεί να κριθεί νέο φούντωμα – άπλωμα στη διαδικασία της εργατικής – λαϊκής – νεανικής αφύπνισης και ετοιμότητας, της συνείδησης και μαχητικότητας να ορθώσουμε το ανάστημά μας στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, ν’ ανοίξει παράθυρα και πόρτες προς το φωτεινό, σοσιαλιστικό μέλλον.
Και η ιστορική ματιά επιβεβαιώνει ότι η συμμετοχή στα ψηφοδέλτια της Λαϊκής Συσπείρωσης, η ψήφος σε αυτά, η εκλογή δημοτικών και περιφερειακών συμβούλων, ακόμα και η εκλογή κομμουνιστών δημάρχων όπως στην Πάτρα, είναι ένα παράθυρο προς το σοσιαλιστικό μέλλον που μας αξίζει.
Όχι γιατί τρέφουμε αυταπάτες για σοσιαλιστικές νησίδες μέσα στον καπιταλισμό, όχι γιατί ο κομμουνιστής δήμαρχος θ’ αλλάξει το χαρακτήρα της Τοπικής Διοίκησης κι από τμήμα του καπιταλιστικού κρατικού μηχανισμού θα τον μετατρέψει σε όργανο εργατικής – λαϊκής διοίκησης.
Είναι όμως ένα όργανο που αντικειμενικά μπορεί να δεχτεί πιο άμεσα την εργατική – λαϊκή διεκδίκηση και πίεση, οι δημοτικοί – περιφερειακοί σύμβουλοι της Λαϊκής Συσπείρωσης να την πολλαπλασιάσουν, πολύ περισσότερο οι δήμαρχοι να γίνουν αποδέκτες της, να συγκρουστούν με την κεντρική – περιφερειακή καπιταλιστική εξουσία, να δώσουν ανάσες στο λαό τους και όχι νέα τροφή στο αδηφάγο καπιταλιστικό κέρδος.
Και όλο αυτό ν’ αποδυναμώσει τον εφησυχασμό, την ενσωμάτωση και το συμβιβασμό, να γίνει λιθαράκι στο δρόμο για την αλλαγή του συσχετισμού της ταξικής πάλης για την εργατική εξουσία και το σοσιαλισμό.
Στη Δυτική Μακεδονία, το εργατικό – λαϊκό κίνημα έχει γράψει τις δικές του ένδοξες σελίδες μιας τέτοιας πορείας, στις συνθήκες του ΕΑΜικού – ΕΛΑΣίτικου αντικατοχικού αγώνα και στις συνθήκες της ένοπλης ταξικής αναμέτρησης με το ΔΣΕ. Γνώρισε τα ψήγματα της εργατικής – λαϊκής αυτοργάνωσης με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές, σε συνθήκες αποδυνάμωσης της αστικής εξουσίας, είτε αυτή εκφραζόταν από την τριπλή ξένη κατοχή είτε από τις εγχώριες δοσιλογικές δυνάμεις.
Τα χωριά, η πόλη σας γνώρισαν τι σημαίνει «ο λαός σώζει το λαό, με το ΚΚΕ μπροστάρη» στη διάσωση της αγροτικής παραγωγής, στην εξασφάλιση της λαϊκής σίτισης, στη λειτουργία των σχολείων, στη νοσοκομειακή και γενικά ιατρική περίθαλψη, στην άσκηση της λαϊκής δικαιοσύνης.
Αυτά τα ψήγματα της λαϊκής αυτοργάνωσης με μπροστάρη το ΚΚΕ, κόντρα στην εξουσία του κεφαλαίου και τις αντιλαϊκές συνέπειές της, τα γνωρίσατε στις συνθήκες της πανδημίας Covid19, στις μαινόμενες πυρκαγιές, στους σεισμούς και τις πλημμύρες.
Άλλωστε, ιστορικά, είναι βαθιές οι ρίζες της εργατικής – λαϊκής δύναμης, ακόμα από την εποχή των αστικών επαναστάσεων. Τότε η εργατική τάξη δεν μπορούσε να είναι ηγετική δύναμη, αλλά ήδη από τότε μέσα στο μέτωπο της επαναστατικής πάλης διαχωριζόταν από βιομήχανους, τραπεζίτες και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους. Οι εργατικές δυνάμεις επεδίωκαν να συσπειρώνουν και άλλες λαϊκές δυνάμεις, αλλά και ριζοσπάστες διανοούμενους και πολιτικούς, μέσα στα πιο λαϊκά αντιπροσωπευτικά όργανα, όπως η Κομμούνα στο Παρίσι, και όχι τα πιο συντηρητικά αστικά όργανα όπως η Εθνοσυνέλευση, η Συντακτική, που γρήγορα αντιδραστικοποιήθηκαν.
Αυτό το πρόπλασμα της Κομμούνας έδωσε την καθαρά εργατική Παρισινή Κομμούνα 80 χρόνια αργότερα, έδωσε την ιδέα και τη γνώση για τα Επαναστατικά Συμβούλια εργατών, αγροτών, ενόπλων, τα Σοβιέτ, στην Επανάσταση του 1905 στη Ρωσία και πολύ πιο χαρακτηριστικά στη νικηφόρα σοσιαλιστική επανάσταση το 1917.
Η γνώση της Ιστορίας είναι πηγή συνειδητοποίησης της εργατικής – λαϊκής δύναμης. Γι’ αυτό η καπιταλιστική εξουσία φροντίζει μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα, από τα ΜΜΕ, να τη διαστρεβλώνει, στην καλύτερη περίπτωση να την αποσιωπά.
Συνδράμουν σε όλο αυτό και υποτιθέμενοι ιστορικοί και δημοσιολόγοι, όπως ο Μαραντζίδης που τον περισυνέλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ για τις εκλογές του Ιούνη, αυτοί που στ’ όνομα του εκσυγχρονισμού επιχειρούν την αναθεώρηση της πραγματικής Ιστορίας, είτε του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου είτε της πιο πρόσφατης, αυτής της λαίλαπας των αντεπαναστατικών ανατροπών πριν σχεδόν από 35 χρόνια, από την οποία το ΚΚΕ κατάφερε να βγει επαναστατικά αναζωογονημένο σε όλα τα επίπεδα, ιδεολογικό – πολιτικό – οργανωτικό, πολιτιστικό.
Δεν είναι τυχαία όλη αυτή η επανασυσπείρωση ανθρώπων του πολιτισμού που εκφράστηκε και στα ψηφοδέλτιά μας στις βουλευτικές εκλογές, στα τωρινά, στα προγράμματα των Φεστιβάλ της ΚΝΕ, στα ψηφοδέλτιά μας στο φοιτητικό, εργατικό, το αγροτικό κίνημα, που μπορεί πιο δυναμικά να εκφραστεί στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, στο κίνημα των ΕΒΕ.
Αυτή είναι η ελπίδα, η λάμψη προς το σοσιαλιστικό μέλλον, αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε, ρεαλιστικά καθορισμένο από τη μαζική εργατική – λαϊκή και νεανική θέληση και δράση.
Σε αυτή τη θέληση, σ’ αυτή τη δράση έχουν τη θέση τους και το τραγούδι, η μουσική, ο χορός, ο αθλητισμός, η ευεξία και η χαρά που δίνουν η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη, η δύναμη και η ελπίδα. Όλο αυτό που εκφράζει το Φεστιβάλ, το σύγχρονο «πολεμάμε και τραγουδάμε» μπορεί και πρέπει να γίνει η δυναμική νέων κατακτήσεων στις εκλογές του Οκτώβρη.
