Οι εκλογές στη Γαλλία, εκτός όλων των άλλων συμπερασμάτων που μας οδήγησαν, μας υπενθύμισαν αυτό που έχει αρχίσει να διαφαίνεται και στην Ελλάδα, από το 2019 ακόμη. Ότι, δηλαδή, οι πολιτικές αναμετρήσεις του παρόντος αλλά και του μέλλοντος είναι ανάμεσα σε δυνάμεις του λαϊκισμού και του Κεντρώου –κοσμοπολίτικου φιλελευθερισμού. Ανάμεσα σε οπαδούς ανοιχτών κοινωνιών κι ανάμεσα σε οπαδούς που τους θρέφει η εσωστρέφεια κι ο αντιευρωπαϊσμός.
Οι Γάλλοι, μας υπενθύμισαν ότι οι αντιπαραθέσεις του σήμερα δεν είναι πια ανάμεσα σε Δεξιά κι Αριστερά. Το είχαμε παρακολουθήσει και στην Ελλάδα μετά το 2008, το είχαμε δει και στις εκλογές των ΗΠΑ που εξελέγη ο Τραμπ. Ο αντισυστημισμός ήταν εκείνος που ένωσε πολιτικές δυνάμεις που ουδείς μπορούσε να διανοηθεί. Οι δε Ρεπουμπλικάνοι στις ΗΠΑ, υπέρμαχοι της ελεύθερης οικονομίας για δεκαετίες, υπόσχονταν δια του Τραμπ έλεγχο της οικονομίας με δασμούς και λοιπή προστασία. Δηλαδή, απομάκρυνση από την ιδεολογία τους, κατάρρευση της Δεξιάς ιδεολογίας εκ των έσω.
Υπό αυτή την έννοια, η αντισυστημική και Ακροδεξιά Λεπέν είπε στην προεκλογική περίοδο ότι δεν την ενδιαφέρει οποιαδήποτε ευρωπαϊκή συνεργασία και πορεία αλλά μόνο η γαλλική βιομηχανία! Τη δε Λεπέν στήριξαν τα περιώνυμα «κίτρινα γιλέκα», Αριστερής αφετηρίας! Περίπου το ίδιο μας είχε πει κι ο ΣΥΡΙΖΑ δια του υπουργού του Τσακαλώτου, ότι δηλαδή θέλει να διασώσει κάθε θέση εργασίας στη ΛΑΡΚΟ!
Τόσο η πρώτη όσο κι δεύτερη θέση, ουσιαστικά είναι κοινές και δείχνουν κλειστές πόρτες στη νέα κοινωνία που έχει ξημερώσει. Όπου η μεγάλη διεθνής επιχειρηματικότητα/εμπόριο, μειώνει μέσω του ανταγωνισμού το κόστος ζωής και προσφέρει νέες δουλειές, νέες ευκαιρίες, καλύτερες αμοιβές από τον εσώκλειστο κρατισμό που αρνείται τον ανταγωνισμό.
Η κοινωνία έχει αλλάξει. Το φιλελεύθερο Κέντρο είναι πλέον αυτό που μετασχηματίζει με σύνεση τις κοινωνίες. Με στήριξη των νέων τεχνολογιών, καινοτομιών και τον παγκόσμιο επιμερισμό της παραγωγής. Με την ανταγωνιστικότητα να είναι παρούσα παντού κι απέναντι σε λογικές ήσσονος προσπάθειας.
Αυτά, σε συνδυασμό με την επιθετικότητα του Πούτιν αλλά και τα συνεχή γεωπολιτικά σχέδια της Κίνας, είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσουν σε αναδίπλωση μεγάλου αριθμού του ευρωπαϊκού και αμερικανικού επιχειρείν. Δεν θ’ αργήσει η στιγμή που θα επιστρέψουν στη Δύση την παραγωγή τους μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, με ότι αυτό συνεπάγεται για τη Δύση. Το δε φιλελεύθερο Κέντρο θα πρωταγωνιστήσει σ’ αυτό, με τους Μακρόν, Σολτς και Βρυξέλλες να σχεδιάζουν ήδη ευρωπαϊκή βιομηχανική πολιτική.
Βλέπουμε λοιπόν ότι το φιλελεύθερο Κέντρο σχεδιάζει με επίκεντρο την τεχνολογία, το περιβάλλον, τη γνώση και τις προοπτικές του εγγύς κι απώτερου μέλλοντος, ενώ ο λαϊκισμός υπεραμύνεται της στασιμότητας. Στη δε χώρα μας, ο λαϊκισμός αρνείται την αριστεία ή τα σχέδια αναφορικά με το πώς οι νέοι θα αποκτούν δεξιότητες χρήσιμες στο παρόν και στο μέλλον και προτιμά χιλιάδες νέους δικηγόρους, φιλολόγους, μηχανικούς… Που δεν θα βρίσκουν επαγγελματικές διεξόδους.
Ας τα σκεφτόμαστε αυτά. Οι γαλλικές εκλογές μας ξαναδίνουν το έναυσμα για να συνειδητοποιήσουμε ότι τέλειωσε ο παλιός κόσμος και πρέπει να μην αντιστεκόμαστε στο μέλλον και να οπλιζόμαστε με γνώσεις. Χωρίς να το φοβόμαστε. Ας το συζητήσουμε με τα παιδιά μας και τους νέους ανθρώπους.
Ο Χρόνης Ακριτίδης είναι τοπογράφος/μηχανικός & συγκοινωνιολόγος, Διευθύνων Σύμβουλος της «Ανάπλαση Αθήνας ΑΕ», Πολιτευτής Νομού Κοζάνης με τη ΝΔ
