Ώδινεν όρος αλλά δεν έτεκεν μυν. Εξήντα (παρά έναν) νοματαίους έχει κι αυτή η κυβέρνηση, υπουργούς δια πάσα νόσο και πάσα κρίση. Αλλά δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Το μεγάλο και συγκεντρωτικό κράτος χρειάζεται πολλά χέρια να λειτουργήσει σε αντίθεση με το επιτελικό κράτος που απαιτεί πρωτίστως μυαλό για να αποκεντρωθεί. Επομένως ένα κεντρικό κράτος που ασχολείται με τα πάντα, δεν μπορεί παρά να έχει και πολλούς υπουργούς.
Ο τοκετός του πρωθυπουργού, που ανακοίνωσε πριν λίγες ώρες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, δεν ήταν «σαρωτικός ανασχηματισμός», όπως λέμε εμείς οι δημοσιογράφοι, δεν ήταν «ανοιχτών μετώπων» ή «προωθητικός» όπως λέει η κυβέρνηση. Ήταν πρόωρος. Όχι σε σχέση με τις δημοσιογραφικές προσδοκίες. Κατ’ αυτές άργησε, αν σκεφθούμε ότι κάθε λίγο και λιγάκι υπάρχουν άρθρα για τον «επικείμενο ανασχηματισμό». Περισσότερο μπορεί να χαρακτηριστεί «ανασχηματισμός των πυρκαγιών» -και ουχί «της πυρκαγιάς», που θα έλεγε η αντιπολίτευση- αφού, όπως είχε πει ο κ. Μητσοτάκης για την φονική φωτιά στο Μάτι, «αδυνατώ να καταλάβω πως υπάρχει πολιτική ευθύνη χωρίς παραίτηση» (31.7.2018). Συνεπώς η «συγγνώμη» που ζήτησε από τους πολίτες ο πρωθυπουργός έπρεπε να γίνει έμπρακτη. Την πλήρωσαν οι κ. Μιχάλης Χρυσοχοΐδης και Νίκος Χαρδαλιάς. Οι συμβολικές αυτές μετακινήσεις οδήγησαν σε ένα μικρό ντόμινο αλλαγών, συν κάποιες εσωκομματικές διευθετήσεις στο επίπεδο των υφυπουργών.
