Διχασμός: Πρώτο συνθετικό του το δίχα, δηλαδή χωρίζω στα δυο. Τον σπέρνουν και πάει παντού, στο μυαλό και την καρδιά, στο σπίτι, στις σχέσεις, τους κοινωνικούς χώρους, την πολιτική ζωή.
Με τον πέλεκυ στο χέρι χτυπά και χωρίζει την κοινωνία στα δυο: στους μεν και στους δε. Στον ανάμεσά τους χώρο ορθώνει τον αποκλεισμό. Μέτρα και έλεγχοι παντού. Η σχέση πολίτης-κράτος έσπασε.
Φωνές αγωνίας, οργής και αγανάκτησης υψώνονται. Από κάτω τις πυροδοτεί ο φόβος.
-Ζούμε μισή ζωή.
Η σύγχυση απλώνεται στην ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα. Ένας ταραγμένος κόσμος.
Αγωνιώδεις φωνές υψώνονται
-Πού πάμε; Ποιος θα μας σώσει;
Η Ενότητα, ακούγεται μια φωνή σαν αντίλαλος.
-Πού βρίσκεται; Γιατί δεν τη φέρνει κάποιος;
Και η Φωνή: -Η Ενότητα χτίζεται από το κράτος και την κοινωνία με ακριβά υλικά και πολύ κόπο. Το πρώτο βάζει κατ’ αρχήν γερά θεμέλια τον Προγραμματισμό, την Πρόληψη και την Οργάνωση. Ύστερα προσφέρει στους πολίτες Μέριμνα για όλους, τη Γνώση και την Ενημέρωση. Έπονται φυσικά η Πειθώ και η Ασφάλεια που εδραιώνουν την Εμπιστοσύνη στη σχέση τους.
Τότε η κοινωνία υπερβαίνει τα εμπόδια και πάει μπροστά.
Κι εμείς μεταξύ μας πώς θα αντιπαλέψουμε τον κοινωνικό διχασμό; Στον αέρα χορεύουν οι λέξεις: εμβόλια, θάνατοι, αριθμοί, κρούσματα, τεστ, μάσκα, μολύνσεις, ιός, λοκντάουν, μετάλλαξη, κύμα,μέτρα, φάρμακα, κοινωνική αποστασιοποίηση, ατομική ευθύνη …. Κατέκλυσαν το μυαλό, τη σκέψη…
Και η μέσα μας φωνή: Ξέρεις και άλλες λέξεις: ονειρεύομαι, μουσική, τραγούδια, χαίρομαι, ιστορίες, ηρεμία, φίλοι, περπάτημα, συναντήσεις, φύση, κίνηση, χρώματα, βροχή, συννεφιά, κρύο …
Το Φθινόπωρο μαζεύεται σιγά σιγά. Μίκρυναν οι μέρες., θα δώσει τη θέση του στο Χειμώνα με τις μεγάλες νύχτες, που θέλουν ζεστασιά…
Γκουτζιαμάνη Γιάννα
