Στη γη της αδούλωτης πέτρας, των προαιώνιων σφυγμών της Ιστορίας, των ακατέργαστων δοξαστικών.
Μ’ αρματωσιά Κεραύνεια, μήτε ένα βήμα πίσω, σε Λιάπηδες, σε Χότζες, σ’ ανδρείκελα των άπληστων καιρών.
Εκεί οι Χάονες Φύλο Ελληνικό, λυχνάρια άσβεστα πικρής Πατρίδας, στη Χίμαιρα της προσμονής.
Του Σπύρου Μήλιου γενιάς δοξάρια, του Πύρου Δήμα η ψυχή, του Τέλη Γκούμα η θυσία, στο δέντρο της υπομονής.
(Όταν τα συναισθήματα σε παρασύρουν πέρα από τον πεζό λόγο)
Έγραφα πριν χρόνια όταν επισκέφτηκα τη Χιμάρα, για έναν «Ελληνισμό στ’ αζήτητα της Ιστορίας». Ένα κομμάτι Ελλάδα ασυμβίβαστο σε Διεθνείς συνθήκες και Πρωτόκολλα, που αποχώρησε από τη Διάσκεψη στο Δέλβινο «ψάλλοντας» τον Εθνικό μας Ύμνο, την ώρα που η Πατρίδα τους παρότρυνε, να υποταχθούν στις απαιτήσεις του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας. Πρέπει να είναι ίσως το μοναδικό στοιχείο Ελληνισμού που δεν έχει ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ τον ορισμό του, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των Διεθνών Συμφωνιών.
Τόπος δυσπρόσιτος που κρύβει την ομορφιά του στη σκιά από τα Κεραύνεια όρη. Ένα φρύδι στεριάς που το χαϊδεύει ο φλοίσβος της Αδριατικής. Μια προικισμένη γη που γεννά τα αυθεντικά και αναλλοίωτα ΤΕΚΝΑ μιας Ελλάδας εκτός συνόρων. Η εικόνα της Χιμάρας σε γοητεύει με την ομορφιά της από την πρώτη στιγμή της επίσκεψης και σε πλημυρίζει με συναισθήματα όσο την γνωρίζεις καλύτερα, μιλώντας με τους ανθρώπους της. Εκεί βλέπεις το Εθνικό τους ανάστημα να σε υπερβαίνει. Εκεί διαπιστώνεις το μεγαλείο που σε γεμίζει περηφάνια να ξεδιπλώνεται απ’ την καταγωγή τους. Εκεί μια χούφτα άνθρωποι κρατούν τις Θερμοπύλες του Ελληνισμού, γράφοντας τη δική τους Ιστορία, το δικό τους Έπος!
Ένα ΕΠΟΣ που δηλώνει τον απροσκύνητο χαρακτήρα των Χιμαριωτών, που άλλοτε στέλνει τον Σπύρο Μήλιο στο μαρτυρικό Μεσολόγγι, ενισχύοντας τον απελευθερωτικό αγώνα της Μητέρας Πατρίδας. Άλλοτε εκδιώκει με αρχηγό της τον Σπύρο Σπυρομήλιο τους Οθωμανούς ελευθερώνοντας και τα σαράντα Ελληνικά χωριά που περιβάλλουν την Χιμάρα. Άλλοτε προσφέροντας θυσία τα πιο επίλεκτα παιδιά της, όταν έβλεπαν ότι η Πατρίδα τα χρειαζόταν. Ακόμα δε και όταν η Πατρίδα γαλήνευε Ειρηνικά, η Χιμάρα της έστελνε Ολυμπιονίκες για να την Δοξάζουν.
Μια δρασκελιά γης ταγμένη παράλληλα στους Εθνικούς Αγώνες. Ένας μικρός κόσμος στο πάνθεον της αντίστασης των Λαών. Το ανολοκλήρωτο κεφάλαιο της Ιστορίας που στροβιλίζεται μέσα στο χρόνο, προσφέροντας θυσία τον Αριστοτέλη Γκούμα γιατί μιλούσε δημόσια τα όμορφα Ελληνικά του. Την άσβεστη φλόγα του Ελληνισμού να υπερασπίζεται σε ξένη χώρα τα άγια χώματά του, πότε σε Λιάπηδες και Οθωμανούς, πότε σε Χότζες και καθεστώτα, που στέλνουν μπράβους και φουσκωτούς, να διαλύουν Δημοτικά Συμβούλια απέναντι στη βούληση των κατοίκων. Πότε φυλακίζοντας τη Δημοκρατική έκφραση του Λαού, στο όνομα του Διονύση Φρέντι Μπελέρη.
Ένας Λαός, μια δράκα ανθρώπων, απέναντι στην βουλιμία της εξουσίας, διατρανώνει τη φωνή του πως δεν υποτάσσεται και η προγονική του γη, δεν βγαίνει στο «σφυρί».
Μαγκλάρας Βασίλης 16/5/23 [email protected]
