Στην υποσαχάρια Ευρώπη, υπάρχει μια χώρα που της μηδένισαν τα τελευταία χρόνια τα Κεφαλαία Γράμματα και την αναφέρουν όποτε παραστεί ανάγκη με μια γενική απαξίωση. Αν και όπως λένε, της οφείλει πολλά η Ανθρωπότητα, καθ’ όσον από αυτήν πήραν τα φώτα για να αναπτύξουν τις Τέχνες, τις Επιστήμες, τον Πολιτισμό από αρχαιοτάτων χρόνων. Εν τούτοις δεν φαίνεται να την έχουν πλέον σε κάποια σοβαρή υπόληψη…
Πολύ δε περισσότερο δεν υπολήπτονται τους πολίτες αυτής της χώρας, θεωρώντας ότι εξ’ αιτίας τους συμπαρασύρεται και η χώρα. Αν κι’ αυτός ο Λαός έχει δώσει δείγματα κατά το παρελθόν, της αξιοπρέπειάς του, της γενναιότητας του και των δημοκρατικών του αγώνων για την ελευθερία του και τα δικαιώματά του. Παρ’ όλα αυτά, έφτασε σ’ ένα οριακό σημείο που έμελλε να καθορίσει με τη στάση του το μέλλον του. Η οικονομική κρίση που κτύπησε σαν πανδημία αρκετές Μεσογειακές χώρες και όχι μόνο, βάρεσε και αυτή – την μικρή πλην όμως «έντιμη» και αξιοπρεπή χώρα – παρά τις μεγαλοστομίες του πρωθυπουργού της τότε, ότι «έχει θωρακίσει την οικονομία της».
Ενώ όμως οι άλλες χώρες κατάφεραν ν’ αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της Οικονομικής Κρίσης και απολαμβάνουν τα αγαθά της οικονομίας τους, όπως και τον σεβασμό των άλλων χωρών, η μικρή πλην όμως «έντιμη» και τα λοιπά χώρα, βολοδέρνεται μαζί με το λαό της να επιβιώσει. Βέβαια όταν οι άλλες χώρες αντιμετώπισαν την Οικονομική Κρίση αναζητώντας με σοβαρότητα τις αιτίες της για να τις θεραπεύσουν, οι πολίτες αυτής της μικρής πλην όμως «έντιμης» και τα λοιπά, χώρας, έκαναν την επανάσταση της Άνω και Κάτω Πλατείας. Αντί να βάλλουν 5 – 10 Οικονομικούς Εισαγγελείς να ψάχνουν ενόχους και αιτίες που κατάρρευσαν την Οικονομία τους και να τους στείλουν στη Δικαιοσύνη, θέλησαν να πάρουν τη Δικαιοσύνη εν θερμώ στα χέρια τους. Έτσι, θέλησαν να «καεί – να καεί, το μπ… η Βουλή». Έτσι, θέλησαν να κάψουν τους ανθρώπους στην Μαρφίν. Έτσι, θέλησαν να καίνε τους κάδους απορριμμάτων ως «εξιλαστήρια θύματα». Μέχρι, μέχρι που έκαψαν «Φλάντζα Κεφαλής» και εκτονώθηκαν.
Έκτοτε νομίζοντας ότι έχουν επιτελέσει το «ύψιστο καθήκον» τους στη Δημοκρατία και αφού ρούφηξαν τρία Μνημόνια… Ναι, ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά τρία και μάλιστα το ΤΡΙΤΟ το ΜΑΚΡΥΤΕΡΟ, καθότι οι δεσμεύσεις του είχαν μεγάλη διάρκεια χρόνου για να μην παρεξηγηθώ, λούφαξαν… Πως το λένε; «Ποιούν τη νήσσα» πλέον και τα κεφάλια μέσα. Διότι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΟΞΥΓΟΝΟ πλέον. Δεν επαρκεί για όλους ρε αδελφέ και καταργείται η Μεσαία Τάξη χάριν της Οικονομίας. Κόβονται οι ανάσες και από τους Μικρομεσαίους γιατί δεν χορταίνουν οι Μεγαλοαστοί και τα Πολυεθνικά Τραστ. Κόβονται Συντάξεις, κόβονται μισθοί, κόβονται εργατικά δικαιώματα, κόβονται Κοινωνικές Παροχές, κόβονται, κόβονται, κόβονται… Μέχρι που κοψομεσιάστηκε ο κοσμάκης όλος, για να στηριχτούν τα ΚΕΦΑΛΑΙΑ μιας Ολιγαρχίας.
Όμως δεν έχουν παράπονο κι’ ας μετράνε τα ρέστα τους στη ζωή. Οι Οίκοι Αξιολόγησης συνεχώς αναβαθμίζουν την Οικονομία τους και αυτό τους γεμίζει αισιοδοξία. Αν και όσο πιο πολύ την αναβαθμίζουν αυτή την αχόρταγη Οικονομία, τόσο η στέρηση πολλαπλασιάζεται, τόσο φθείρεται η ζωή τους. Παρ’ όλα αυτά όμως, η φιλεύσπλαχνη Κυβέρνηση σκύβοντας με κατανόηση, τους αντιμετωπίζει σαν ΑΠΟΡΟΥΣ – σαν ΕΠΑΙΤΕΣ και σπεύδει άλλοτε με καλάθια νοικοκυράς, νονάς και φιλοδωρήματα για χαρτζιλίκι, να δείξει την μεγαλοψυχία της. Βέβαια απ’ ότι φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις, όλο αυτό το «φιλανθρωπικό» της έργο, της το αναγνωρίζει «ο φτωχός πλην όμως έντιμος λαός» και το δηλώνει με κάθε ευκαιρία. Έτσι, άλλοτε όλως τυχαίως λέει μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες: ΟΤΙ ΜΑΣ ΔΙΝΟΥΝ ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ… Χωρίς να υπολογίζει, ότι δεν του δίνουν αυτά που του χρωστάνε. Ενώ άλλοτε συμβιβασμένος ομολογεί παθητικά, πως είναι μια ανακούφιση αυτές οι δωροεπιταγούλες και μαζί με τα καλάθια, όλο και κάπως βολεύεται.
Να βολεύεται με ΚΑΡΘΡΕΠΤΑΚΙΑ και Πολύχρωμες Χαντρούλες… Κατάλαβες, αυτός ο ασυμβίβαστος λαός που με τα «νταούλια και με τους ζουρνάδες» θα πανηγύριζε την «επανάστασή του», ψάχνει στα καλάθια και στους κάδους απορριμμάτων. Υπάκουος στα κελεύσματα της εξουσίας, έχει παραδοθεί άνευ όρων. Υποταγμένος στο στερητικό σύνδρομο που του επέβαλαν προς συμμόρφωση, έχει αποποιηθεί τα δικαιώματά του. Εξαντλημένος, χωρίς αντιστάσεις, σύρεται σε επιλογές που τον καταδιώκουν. Το πολιτικό στερέωμα, του είναι πλέον δυσδιάκριτο και αντιλαμβάνεται υπαρξιακά ότι φωτίζεται στην τηλεοπτική του οθόνη. Και ενώ γνωρίζει ποιος διαχειρίζεται αυτά τα Μέσα, επιμένει στον προσηλυτισμό τους. Τι να πεις, απλά να θυμίσω τα λόγια του αξέχαστου Τζίμη Πανούση: Όταν ψηφίζεις Τζάκια θα μαζέψεις στάχτες.
Μαγκλάρας Βασίλης 14/5/2025 [email protected]
