Ο Σύλλογος Γονέων, Κηδεμόνων και Φίλων ατόμων με αναπηρία Δυτικής Μακεδονίας πενθεί.
Τον Αντώνη –τον κάθε Αντώνη στο πρόσωπο του-που τον έσπρωξαν άπειρες φορές-φανερά ή κρυφά- προτού τον ρίξουν μια και καλή στη θάλασσα.
Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ πενθεί.
Τα ΝΗΜΑΤΑ πενθούν.
Οι άνθρωποι-όσοι-απέμειναν-πενθούν.
Και κάθε μέρα κάποιος από εμάς πενθεί για την απόρριψη, τον εμπαιγμό, την καθολική προσβασιμότητα στη δυσκολία να κατανοηθεί το αλλιώτικο και να αγαπηθεί.
Ο Αντώνης δεν κατάφερε, όχι την προσβασιμότητα στη ζωή, αλλά ούτε και στο θάνατο του.
Ο Αντώνης δεν θα πάψει να χαμογελά
-και να συγχωρά- έτσι ανυπεράσπιστο που τον βρήκε ο θάνατος , έτσι έκθετο, όπως θα παίρναν ένα παιδί-ή ένα σακί-και θα το ρίχναν στη θάλασσα.
Ίσως θα απορεί.Σίγουρα θα απορεί.
Την οικεία απορία όλων μας.Απορία άλυτη Αιώνων.
Γιατί;
Γιατί τόσο δύσκολο να εννοηθεί και να αγαπηθεί ο Άλλος.
Γιατί τόσο δύσκολο να χωρέσει .
Αναρωτιόμαστε-με συντριβή-τα ίδια ερωτήματα κάθε μέρα.
