Κάθε μέρα προσπαθώ να «μεταφράσω» την τελευταία λέξη. Να της δώσω ένα νόημα, έναν ορισμό. Να μιλήσω για διαφορετικότητα; Να μιλήσω για Άτομα με Ειδικές Ανάγκες; Να μιλήσω για Ιδιαιτερότητες; Θα επιλέξω να μιλήσω για ΙΣΟΤΗΤΑ. Γιατί όμως; Γιατί το να έχω ιδιαιτερότητες με κάνει ξεχωριστό, μοναδικό, όχι όμως εξωγήινο. Όλοι έχουμε ιδιαιτερότητες, σωστά; Κάποιοι δεν είμαστε άριστοι στο σχολείο, αλλά έχουμε κλίση στη μουσική, τη ζωγραφική και γενικά σε κάθε μορφή τέχνης. Κι άλλοι; Είμαστε άριστοι στα γράμματα αλλά στις τέχνες «είμαστε για κλάματα». Η διαφορετικότητα, λοιπόν, δεν χωρίζει, αλλά ενώνει. Μπορεί κάποιος να μιλάει στη δική του, διαφορετική γλώσσα, άλλος να γράφει ή να εκφράζεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο, άλλη να περπατά με το δικό της βοήθημα… όλοι όμως συναντιόμαστε σ’ ένα κοινό σημείο, στο μονοπάτι που λέγεται ζωή… και προχωράμε μαζί, κολυμπάμε μαζί και πετάμε με τα δικά μας, μοναδικά φτερά!
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από φίλους, όπως εσύ! Χρειάζονται βοήθεια, όπως εσύ. Μοιράζουν αγάπη, όπως εσύ. Χαρίζουν χαμόγελα, όπως εσύ. Μην αφήνεις μία ιδιαιτερότητά τους να σε φοβίσει, αλλά προσπάθησε να προσφέρεις, να βοηθήσεις, να νιώσεις, όπως θα έκανες για έναν φίλο σου. Γιατί μόνο οι ίδιοι μπορούν να σου δείξουν πόση δύναμη κρύβουν και τι μπορούν να καταφέρουν. Τα άτομα αυτά ανήκουν στον εαυτό τους, όχι σε σένα, στην κοινωνία, στο γιατρό. Παρά τις δυσλειτουργίες τους, έχουν μία απεριόριστη δυνατότητα να γίνουν όχι αυτό που θέλουμε εμείς, αλλά αυτό που υπάρχει μέσα τους.
Απομένει στον καθένα μας, να ενθαρρύνει κάθε άτομο που αντιμετωπίζει μία δυσκολία και να παράσχει εναλλακτικές λύσεις για οποιοδήποτε πρόβλημα αντιμετωπίζει. Έπειτα, ο καθένας θα ενεργήσει μόνος του και θα κάνει πράξη την κάθε δική μας θεωρία. Η ίδια η κοινωνία, λοιπόν, οφείλει να σεβαστεί εκείνο το διαφορετικό, εκείνον το Φροντιστή που είναι δίπλα του σε κάθε στιγμή που χρειάζεται μία επιπλέον βοήθεια, εκείνον τον Εκπαιδευτικό που προσφέρει το δικό του Ειδικό Εκπαιδευτικό Έργο, εκείνον τον Ειδικό Θεραπευτή που πασχίζει με κάθε μέσο για ένα καλύτερο αύριο, για μία καλύτερη λειτουργικότητα σε όλους τους τομείς της καθημερινής ζωής. Με τιμά που βρίσκομαι σε αυτό τον χώρο και προσφέρω καθημερινά. Με τιμά που δίνω και παίρνω αγάπη με ένα τρόπο που κανένας δε μπορεί να περιγράψει και κανένας δε μπορεί να νιώσει. Με τιμά εκείνη η αγκαλιά, έπειτα από κάθε δικό του επίτευγμα και τέλος, με τιμά εκείνη η ευγνωμοσύνη και εκείνες οι αξίες που διδάσκομαι καθημερινά!
ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ, ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ. ΟΛΟΙ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΕΑ.
Ζησιάδου Έλενα,
Εργοθεραπεύτρια
