Πολλές απόψεις ακούγονται τώρα τελευταία για τις παρελάσεις και υπάρχουν πολλοί που τάσσονται υπέρ της συνέχισής τους και άλλοι υπέρ της κατάργησής τους. Ας δούμε λοιπόν διαχρονικά τις παρελάσεις και τα μηνύματά τους, τόσο στο νεοελληνικό κράτος, καθώς, και στην συνολική ιστορία της Ελλάδος γενικότερα.
Στις 25 Μαρτίου 1838 γιορτάστηκε για πρώτη φορά επίσημα ως εθνική επέτειος η συμβολική ημερομηνία της έναρξης του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα.
Στην Αθήνα τελέστηκε δοξολογία στον Μητροπολιτικό Ναό που τότε ήταν η Αγία Ειρήνη στην οδό Αιόλου. Στη συνέχεια ακολούθησε μεγάλη πομπή Στρατού και Λαού στην κεφαλή της οποίας τέθηκαν ο Όθωνας και η Αμαλία και με την παρουσία πολλών αγωνιστών που βρίσκονταν ακόμα στη ζωή. Η πομπή κατέληξε στην σημερινή πλατεία Κλαυθμώνος όπου βρίσκονταν τα πρώτα ανάκτορα. Αυτή η πομπή ήταν και η πρώτη επίσημη παρέλαση στην Ιστορία της νεότερης Ελλάδας. Η παρέλαση όμως στην Ελλάδα είναι πανάρχαιος θεσμός που τον συναντάμε στην Ιλιάδα, στην Αθήνα του Περικλή και στην οικουμενική εξόρμηση των Ελλήνων στα χρόνια του Αλέξανδρου.
Σε εκείνο τον πρώτο εορτασμό, όταν η πομπή έφτασε στον προορισμό της, ξεκίνησε μια μεγάλη γιορτή με χορούς και τραγούδια.
Κάποια στιγμή, μια μαυροντυμένη ηλικιωμένη γυναίκα μπήκε μπροστά στους χορευτές και κλαίγοντας ζήτησε από τους άντρες να την αφήσουν να σύρει εκείνη τον χορό για να τιμήσει τα παιδιά και τα αδέλφια της που σκοτώθηκαν στις μάχες της Επανάστασης.
Το όνομά της ήταν Δέσποινα Λέκκα κι αυτή ήταν η στιγμή που έδωσε στην επέτειο το μέγα νόημά της.
Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, στις 25 Μαρτίου 1924, η μεγάλη στρατιωτική παρέλαση συνοδεύτηκε από έναν ακόμα συμβολισμό.
Ήταν η πρώτη που γινόταν με κατηργημένη την μοναρχία. Έγινε ενώπιον του πρωθυπουργού Αλέξανδρου Παπαναστασίου, ο οποίος, δέχθηκε σε εκείνη την παρέλαση τον χαιρετισμό τόσο του Στρατού, όσο και, για πρώτη φορά, της μαθητικής νεολαίας όλων των σχολείων της Αθήνας που παρατάχθηκαν με ομοιόμορφη ενδυμασία.
Ο πρώτος συμβολισμός ήταν η τιμή στους Αγωνιστές, ο δεύτερος, μέσα από την συμμετοχή των μαθητών ήταν η συνέχεια.
Αλλά τιμή και συνέχεια σε ποιές Αξίες;
Μήπως εκείνες οι παρελάσεις για την 25η Μαρτίου τιμούσαν επεκτατικούς πολέμους και ένα πνεύμα βίαιης επιβολής του ελληνικού έθνους σε άλλα; Προφανώς όχι.
Ούτε η δεύτερη εθνική μας επέτειος, αυτή της 28ης Οκτωβρίου, τιμά έναν άδικο, επεκτατικό πόλεμο.
Συνεπώς οι παρελάσεις μας δεν είναι επίδειξη πολεμοχαρούς απειλής προς κάποιον άλλο λαό.
Η δική μας Ιστορία δεν έχει να παρουσιάσει τέτοιες σελίδες.
Ακόμα και η εκστρατεία του Αλέξανδρου στην Ασία ήταν η απάντηση των πανελλήνων στις διαδοχικές εισβολές της Περσικής Αυτοκρατοριας που προηγήθηκαν, ήταν στην ουσία ο επίλογος του πραγματικού Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου στην Ιστορία της Ανθρωπότητας.
Οι δικές μας παρελάσεις τιμούν τους πολεμικούς Αγώνες του έθνους μας αφενός μεν για να ανακτήσει την Ελευθερία του και αφετέρου δε, έναν αιώνα αργότερα για να την υπερασπίσει ενάντια στον φασισμό.
Είναι Αγώνες που δόθηκαν και από τον συντεταγμένο Στρατό αλλά και από ολόκληρο τον Λαό.
Ασφαλώς η «φόρμα» της παρέλασης χρησιμοποιήθηκε στη διάρκεια του σύγχρονου εθνικού μας βίου και για την εξυπηρέτηση άλλων σκοπιμοτήτων και συχνά σκοτεινών.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχουμε το δικαίωμα να «χαρίσουμε» μια παράδοση που συμβολίζει Αγώνες και Θυσίες αιώνων σε κάποιους που δεν είχαν ιστορικά την παραμικρή σχέση με αυτόν τον συμβολισμό και με το αληθινό περιεχόμενό του.
Να συζητήσουμε για μια διαφορετική «φόρμα» ως προς τις μαθητικές παρελάσεις; Αν χρειάζεται, ναι.
Άλλο αυτό και άλλο τα περί κατάργησης,
Οι μεγάλοι Αγώνες του δικού μας Λαού και κάθε Λαού, έχουν πάντα ιστορικά ορόσημα που μας ενώνουν.
Η 28η Οκτωβρίου είναι μια από τις πιο φωτεινές ώρες μας.
Ας σταματήσουν λοιπόν οι τέτοιου είδους συζητήσεις όταν δεν μπορούν να στηριχτούν σε κανένα πραγματικό ιστορικό επιχείρημα, σε καμιά ιστορική αλήθεια.
