Μα πώς έγινε αυτό; Το έργο ήταν απολύτως μελετημένο και ελεγχόμενο. Το είδωλο της Σταθερότητας το έφεραν πριν από λίγες μέρες στην πολιτική σκηνή πάνω στο χρυσοποίκιλτο άρμα της . Το έσερναν 40 δούλοι υποταγμένοι και 40 αρχοντάδες πλήρωσαν για όλα, να μην της λείπει τίποτα. Να τη βλέπει ο κόσμος και να ευχαριστιέται σαν να ήταν αυτός στη θέση της.
Και τώρα στα καλά καθούμενα ήρθε το απρόβλεπτο της ζωής.
Κάποιοι άλλοι 40 και χιλιάδες από πίσω τους συγγενείς και φίλοι των καρκινοπαθών της χώρας έτρεξαν να της προσφέρουν τα δικά τους δώρα. Φύσηξαν πάνω της την ανάσα, το ρόγχο του θανάτου του αβοήθητου ανθρώπου τους και της αφαίρεσε όλη τη ζωτικότητα. Το σώμα της έγινε σκελετός. Η πλούσια κόμη της έπεσε στο άγγιγμα των χεριών των εξαϋλωμένων νέων των Τεμπών. Στο μαργαριταρένιο περιδέραιο στο λαιμό της τώρα κρέμονται οι μόλις χτεσινές φωτογραφίες: Μια γυναίκα ξεψυχάει στην καρότσα, γιατί δεν υπάρχει ΕΚΑΒ, μια 20χρονη κοπέλα πεθαίνει περιμένοντας το ΕΚΑΒ και άλλη μια πεθαίνει στη στάση για τον ίδιο λόγο. Και πάνω στο σκελετωμένο σώμα της σημάδια μαύρα σαν μελάνωμα καρκινικό από το άγγιγμα των εγκαταλειμμένων 37000 νεκρών της πανδημίας, περιμένοντας στην πόρτα της ΜΕΘ, που δεν άνοιξε ποτέ. Το στόμα της φτύνει αίμα. Είναι οι σταγόνες από το αίμα που άφησαν στο δρόμο οι αδικοσκοτωμένοι της κρατικής βίας.
Της ήρθε ανατριχίλα, όταν κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, για να φρεσκαριστεί για την καθημερινή της εμφάνιση. Πρέπει να παίξει το ρόλο της ζωής της για 20 μέρες ακόμα. Μετά θα είναι παντοδύναμη, μια θεά στην κορυφή του Όλυμπου. Κανείς δεν θα επιτρέπεται να την πλησιάσει, ούτε να μιλήσει μαζί της.
Της κόπηκε η ανάσα, όταν είδε ότι δεν μπορεί να περπατήσει, ότι κάθεται σε αναπηρικό καροτσάκι έξω στη βεράντα ενός κλειδωμένου σπιτιού και δίπλα της κοιμάται και ξυπνάει ο 80χρονος διωγμένος ανάπηρος σπιτονοικοκύρης του. Εκεί θα μείνει κι αυτή να περιμένει το ΕΚΑΒ και το ΕΣΥ να την περιθάλψουν.
Γελάστηκε όμως. Όταν θα φτάσει στην εσχατιά της αρρώστιας ως καρκινοπαθής, ένας μεγαλογιατρός με πνευματικότατο όνομα, θα τραβήξει μια κόκκινη γραμμή και θα πάει στο θάνατο μόνη της, εγκαταλελειμμένη.
Είναι αυτή η κόκκινη γραμμή, που τράβηξε ο μεγαλογιατρός, που έδωσε τον όρκο του Ιπποκράτη, και πόνεσε η ψυχή όλων των συγγενών των καρκινοπαθών και έτρεξαν να της προσφέρουν τα δώρα τους και να της θυμίσουν ότι και ο πλέον παντοδύναμος θα φτάσει κάποτε στο κρεβάτι του πόνου στην αγωνία του θανάτου και θα έχει την ίδια ακριβώς ανάγκη.
Οι άνθρωποι του μόχθου και της εργασίας, που δεν μπορούν να πληρώσουν τα πανάκριβα ιδιωτικά ιατρικά μέσα, δούλεψαν μια ζωή, για να έχουν 3 πράγματα: Ένα σπίτι, μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους σαν νοικοκύρηδες, να σπουδάσουν τα παιδιά τους και να έχουν μια φροντίδα στα γεράματα.
Μπορεί να είναι ντεμοντέ η συζήτηση για τα ιερά και τα όσια της ανθρωπιάς, την υγεία, τη στέγη ( εστία) τη μόρφωση και τη δουλειά;
Υ.Γ Ευτυχώς υπάρχουν και οι αφανείς γιατροί και νοσηλευτές του δημόσιου νοσοκομείου, που μέσα σε εξαντλητικές συνθήκες εργασίας τιμούν τα ιερά και τα όσια της ανθρωπιάς. Με σεβασμό στον ασθενή, προσφέρουν τις υπηρεσίες φροντίδας και τον καλό το λόγο, που αλαφρώνει το βάρος του πονεμένου ανθρώπου.
