Είναι το Πάσχα του καλοκαιριού, χωρίς κόκκινα αυγά, μα με καρδιές που στάζουν προσευχή, με βλέμματα στραμμένα στον ουρανό και πόνο που γλυκαίνει μέσα στη σκιά του μαφόριου Της. Δεν ζητά πολλά η Παναγιά, λίγη πίστη, λίγη σιωπή, και να Την θυμάσαι όχι μόνο όταν πονάς, αλλά κι όταν αγαπάς. Η Παναγία δεν φωνάζει ποτέ. Μόνο σκύβει. Όχι για να Την προσκυνήσουμε, μα για να σκουπίσει το δάκρυ που δεν δείξαμε σε κανέναν. Μέσα στην σιωπή Της, μας ακούει άδολα. Κάτω απ’ το μαφόρι Της, στέκονται όλοι: οι θλιμμένοι, οι προδομένοι, οι ευγνώμονες. Στασίδι η αγκαλιά Της, για τους κουρασμένους. Πλησιάζει ο Δεκαπενταύγουστος κι οι άνθρωποι ανηφορίζουν, όχι για να Τη δουν, μα για να Τους δει Εκείνη. Για να σταθούν μπροστά Της, όχι ως πιστοί, αλλά ως πληγές που ζητούν την ίαση, ως χαμένοι που ποθούν να βρεθούν, ως ορφανά που αναζητούν μια αγκαλιά.

«Παναγιά μου, δεν ήρθα να Σου ζητήσω. Ήρθα να Σου μοιάσω, έστω και λίγο. Να μάθω να σωπαίνω, όταν ο πόνος μου ξεχειλίζει. Να δέχομαι, όταν όλα μέσα μου αντιστέκονται. Να συγχωρώ, χωρίς τίποτα να κρατώ. Να αγαπώ, όπως εσύ αγάπησες τον Χριστό. Μπροστά σου δεν αφήνω κατορθώματα, μόνο κουρέλια και ελλείψεις, όνειρα και φόβους, όχι για να μου λύσεις της ζωής μου τα ναυάγια, μα για να μου δώσεις το κουράγιο, να σηκώσω κι εγώ τον μικρό σταυρό μου. Ξέρεις τις αγωνίες μου, ξέρεις τις προθέσεις μου, δεν με παρεξηγείς, αλλά μόνο κατανοείς. Σ’ ευχαριστώ που σιωπάς μπροστά στα λάθη μου»……