Πριν τον Ρώσο-Ουκρανικό πόλεμο για πολλά χρόνια άκουγες τους γείτονές μας να κομπορρημονούν και να εκστομίζουν με βεβαιότητα τις απειλές εναντίον μας ότι σε μια ώρα θα έρθουν στη Θεσσαλονίκη ή θα καταλάβουν τα νησιά μας κολυμπώντας.
Οι πολύπλοκες έννοιες μάλλον θέλουν απλοϊκούς ανθρώπους να ευδοκιμήσουν. Μάλλον θέλουν ανθρώπους χωρίς σύνθετες έννοιες ή πολύπλοκους προβληματισμούς για να κατανοήσουν συνθήματα όπως εμπρός και τους φάγαμε. Ουσιαστικά οι Υπουργοί της γείτονος που εκστόμιζαν αυτές τις απειλές, σε εκείνα τα αυτιά προορίζονταν. Τους αγράμματους και άξεστους ανατολίτες τους στα βάθη της Μικράς Ασίας.
Όμως πριν στεγνώσει το μελάνι των απειλών ήρθε μια διάψευση των προσδοκιών και θερινών ονείρων τους. Ενέσκηψε με τη χειρότερή της μορφή ο πόλεμος στην Ουκρανία.
Για να ακριβολογούμε η απρόκλητη και χωρίς αιτίες ή αφορμές επίθεση των Ρώσων και συγκεκριμένα το επιθετικό μένος ενός ανθρώπου του Πούτιν σε βάρος μια ανύποπτης, φτωχής, απόλεμης, ανυπεράσπιστης, άοπλης χώρας.
Η δικαιολογία ότι καταπιέζονταν οι Ρωσόφωνοι του Ντονέσκ μάλλον δεν αποτελεί σοβαρό επιχείρημα, αφού και την Ουκρανική Κριμαία, χωρίς να υπάρχει καμία αφορμή η Ρωσία την κατάπιε εν μια νυκτί. Άλλωστε θα ήταν το επιχείρημα βάσιμο, αν η Ρωσία εξασφάλιζε την περιοχή αυτή στέλνοντας δυνάμεις της αλλά δεν υπάρχει δικαιολογία η εισβολή σε όλη την Ουκρανία.
Από εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Ακόμα και οι φίλοι και οι θαυμαστές του Πούτιν αδυνατούν να κατανοήσουν την μετατροπή του πολέμου εκεί σε ολοκληρωτικό πόλεμο, πόλεμο δηλαδή με όλα τα μέσα. Βλέπουμε καταστροφές οικιών, γηροκομείων, νοσοκομείων, εκκλησιών αγορών, ισοπεδώσεις ολόκληρων πόλεων. Όλοι οι νοήμονες αδυνατούν να καταλάβουν το μίσος και η εκδικητικότητα των επιτιθέμενων. Η λογική σταματάει εμπρός στην δίψα για νεκρούς, για αίμα, για καταστροφή.
Θα ήταν κατανοητή αυτή η εκδικητικότητα αν πολεμούσαν λαοί που μισούνταν μεταξύ τους. Ρώσοι και Ουκρανοί είναι αδέλφια, με ίδιες ρίζες με την ίδια γλώσσα, μέχρι πρότινος ενιαίο κράτος. Ο νους σταματάει, αφού τα ερωτήματα μένουν αναπάντητα.
Για να γυρίσουμε στην αρχή του κειμένου ο Τούρκοι πήραν από τον πόλεμο αυτόν αρκετά συμπεράσματα ωφέλημα ή θα πρέπει να πήραν. Οι Ουκρανοί τους δίδαξαν ότι δεν αρκεί μόνο η πληθυσμιακή υπεροχή. Δεν αρκεί η αρτιότητα των όπλων τους και η ασύγκριτη ισχύς του πυρός. Χρειάζεται και ψυχή και θέληση και αυταπάρνηση και ηρωισμός. Η Ουκρανία βρήκε τα προσόντα αυτά μέσα από την θέληση του λαού της να παραμείνει ελεύθερος. Μέσα από το αίσθημα της αδικίας γι’ αυτόν τον ακατανόητο πόλεμο. Ουσιαστικά οι Τούρκοι έμαθαν ότι όσο περισσότερο άδικη είναι η επίθεση, τόσο σθεναρή θα είναι και η άμυνα. Φυσικά εναντίον μιας χώρας όπως η Ελλάδα, εξοπλισμένης και μορφωτικά υπέρτερης. Έμαθαν επίσης ότι οι επιτιθέμενοι θα πρέπει να είναι δεκαπλάσιοι των αμυνόμενων και οι απώλειές τους θα είναι μεγαλύτερες, αφού επιτιθέμενοι εκτίθενται σε πυρά ενώ οι αμυνόμενοι είναι καλυμμένοι.
Γι’ αυτό οι γείτονες τώρα τελευταία κατάπιαν τη γλώσσα τους και ο Ερτογάν στάζει μέλι για τον Έλληνα συνάδελφό του. Γιατί κατανόησε ότι ούτε Ρωσία είναι, ούτε η Ελλάδα είναι άοπλη, ούτε οι δυνατότητές του οι οικονομικές αλλά και οι στρατηγικές συμμαχίες του του επιτρέπουν υπερβολές.
Μαζί με τον Τούρκο μάθημα πήραν και οι Έλληνες αρνητές των εξοπλισμών. Οι Ουκρανοί μετά την ανεξαρτησία τους παρέδωσαν τα πυρηνικά όπλα που κατείχαν, τον πολεμικό τους εξοπλισμό στους Ρώσους που τους υποσχέθηκαν προστασία και αδελφοσύνη. Αλλοίμονο, βάλανε τη γάτα να φιλάει τα ψάρια.
Για να έχεις ειρήνη θα πρέπει να προετοιμάζεσαι για πόλεμο «Si vis pacem para bellum» έλεγαν οι Ρωμαίοι και δεν είχαν άδικο.
Ας προσευχηθούμε για τους αθώους που κινδυνεύουν στα πεδία των μαχών της Ουκρανίας και ας ευχηθούμε η Ιστορία να τους δικαιώσει, καταδικάζοντας τους υπαίτιους στο Διεθνές Δικαστήριο που θα συρθούν εκόντες ή άκοντες.
Πόλεμος πάντων πατήρ έλεγαν οι Αρχαίοι. Συμφωνούμε αλλά πριν τον πατέρα έρχεται ο αφανισμός, η καταστροφή, η ορφάνια, η αφάνεια, ο πόνος, η πείνα, το δάκρυ, η αδικία, η απόγνωση.
