Η ομιλία του Πρωθυπουργού στο κλείσιμο της συζήτησης για την πρόταση δυσπιστίας ήταν ένα εξαιρετικό αποτύπωμα πολιτικού που έχει χάσει κάθε μέτρο. Περιείχε ωστόσο, σε μία φράση, τον πυρήνα της πολιτικής του πρότασης που του έχει απομείνει για την Ελλάδα: «Να φύγει αυτή η Κυβέρνηση, να φύγει ο Πρωθυπουργός. Και να έρθει ποιος;».
Δεν είναι μόνο ότι τέτοια φράση εκστομίζεται αποκλειστικά από μυαλό εμποτισμένο στην αλαζονεία. Είναι ότι έρχεται και σε απόλυτη αντίθεση με αυτό που είπε ο ίδιος πριν λίγες μέρες στο υπουργικό συμβούλιο, τα μοναδικά σωστά λόγια που έχουν βγει από το στόμα του, εδώ και πολύ καιρό: «Στη Δημοκρατία, δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Ακριβώς. Ειδικά όταν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός είναι το αδιέξοδο.
Τώρα λοιπόν, που ξεκαθαρίζει η εικόνα μη αναστρέψιμης κατάρρευσης της Κυβέρνησης, αρχίζει να φαίνεται ο ελέφαντας στο δωμάτιο. Και έρχεται ταχύτατα η ώρα για να απαντηθεί πιεστικά το ερώτημα: «Μετά τον Μητσοτάκη, τι;»
Απαντώ: Στην εξωτερική πολιτική, μετά τον Μητσοτάκη, μία Κυβέρνηση που θα αποκαταστήσει το κύρος της χώρας μας στο εξωτερικό. Παρούσα παντού. Ενεργητική παντού. Γέφυρα λαών και πολιτισμών. Με αυτόν τον τρόπο θα αποκαταστήσουμε την πολυεπίπεδη εξωτερική πολιτική, που υπηρέτησαν όλες οι Κυβερνήσεις από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου και ύστερα, εκτός της σημερινής. Μόνο έτσι, θα μπορέσουμε να κάτσουμε και πάλι, ισότιμα, στο τραπέζι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να διεκδικήσουμε περισσότερα για την Πατρίδα μας. Και για την ίδια, την Ένωση.
Στην οικονομία, μετά τον Μητσοτάκη, μία Κυβέρνηση που θα αποκαταστήσει την κοινωνική συνοχή, δίνοντας μάχη με κάθε είδους κοινωνική, γεωγραφική και διαγενεακή ανισότητα. Μία Κυβέρνηση που θα δώσει έμφαση στη δημόσια παιδεία και δημόσια υγεία, ενώ θα πρέπει να επενδύσει στον σύγχρονο πολιτισμό. Μία Κυβέρνηση που θα αξιοποιήσει όλα τα εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας για να αλλάξουμε το παραγωγικό μοντέλο της πατρίδας μας: Ένα φορολογικό σύστημα που φορολογεί το εισόδημα και όχι το επάγγελμα. Ένα τραπεζικό σύστημα που λειτουργεί για όλους και όχι μόνο για τους λίγους. Μια δημόσια περιουσία που θα επιστρέψει στα χέρια αυτών, που μπορούν να την αξιοποιήσουν: δηλαδή στις Περιφέρειες και τους Δήμους ώστε με λογοδοσία και κατεύθυνση, να επενδύσουν στα συγκριτικά τους πλεονεκτήματα. Και μια αναδιανομή των χρημάτων που μας έρχονται από το εξωτερικό, για να διαχυθούν όσο περισσότερο γίνεται μέσα στην κοινωνία, από μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Για να διευρυνθεί η παραγωγική μας βάση και να χτίσουμε, αυτό το οποίο ονομάζω «Πατριωτική Οικονομία».
Σε επίπεδο θεσμών, μετά τον Μητσοτάκη, μία Κυβέρνηση που θα αποκαταστήσει το κύρος που τόσο υπονόμευσε η σημερινή Κυβέρνηση. Μια Κυβέρνηση, που αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως παράδειγμα δικαιοσύνης: Θέτοντας πρώτα τον εαυτό της, αλλά και κάθε άλλη εξουσία, σε κρίση και έλεγχο. Μια Κυβέρνηση που μπορεί να μιλάει για αξιολόγηση, γιατί την εφαρμόζει πρώτη στον εαυτό της, στα στελέχη της. Που μπορεί να μιλάει για αξιοκρατία, γιατί πρώτη δίνει το παράδειγμα. Μια Κυβέρνηση που συμπεριφέρεται σε κάθε Ελληνίδα και Έλληνα, ισότιμα. Γιατί το ρουσφέτι διαλύει την εμπιστοσύνη στους θεσμούς. Κρατάει τα παιδιά μας στην ξενιτιά και ενίοτε, σκοτώνει.
Η επόμενη Κυβέρνηση, μετά τον Μητσοτάκη, οφείλει να κηρύξει πόλεμο στο «πάμε κι όπου βγει». Να κηρύξει πόλεμο στη μετριότητα, στον συμβιβασμό με την Ελλάδα στον πάτο των κοινωνικών και θεσμικών δεικτών. Αντιμετωπίζοντας με θάρρος τα λάθη της, όχι μόνο για να τιμωρηθούν οι όποιοι υπεύθυνοι, αλλά κυρίως για να μην τα επαναλάβει. Διάφανα και δίκαια.
Υπάρχει τέτοια Κυβέρνηση; Αλίμονο αν στη Δημοκρατία δεν υπήρχαν επιλογές. Άλλωστε, ο ίδιος ο κύριος Μητσοτάκης, το έχει παραδεχτεί, στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Για εμένα, η επιλογή είναι ξεκάθαρη. Ένα κόμμα με πείρα, σοβαρότητα και θεσμικότητα και αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ. Αλλά στη Δημοκρατία δεν μετράει η γνώμη του ενός. Μετράει η γνώμη όλων. Αυτή είναι η δύναμή της. Για αυτό κάνουμε εκλογές. Όσο το συντομότερο, λοιπόν, τόσο το καλύτερο.
*Ο Παύλος Γερουλάνος είναι βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και πρώην υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού.
