Ο Πρωθυπουργός θυμάται την κλιματική κρίση μόνο πάνω από ανθρώπινα θύματα, μπροστά σε υλικές ζημίες και τις αντίστοιχες δικαστικές αίθουσες ή τηλεοπτικές κάμερες. Όσο δεν σταθεροποιείται σε μία θέση – του αρνητή ή του πράσινου – κοροϊδεύει, με ρητορική Φρανς Τίμμερμανς και πράξεις Ντόναλντ Τραμπ.
Η χώρα έχει κάθε δυνατότητα να αποκτήσει ενεργειακή επάρκεια σε 3 έως 5 χρόνια από τις ΑΠΕ, αλλά ο πρωθυπουργός, ο Πόντιος Πιλάτος των «ουρανοκατέβατων κερδών» επιλέγει για μία ακόμα φορά το κυριολεκτικά μαύρο κι άραχνο μέλλον ορυκτών καυσίμων.
Ένα μέλλον που χρηματοδοτεί με το υστέρημα των φορολογουμένων, αφού έχει καταστεί σαφές σε όλους τους τόνους πως ουδείς εκ του ιδιωτικού τομέα προτίθεται να χρηματοδοτήσει ανεδαφικές εξορύξεις το 2022, τις εξορύξεις Μητσοτάκη, με την μακρά ελπίδα πως ίσως να φέρουν καρπούς το 2030, όταν δεν θα υπάρχουν πια καυστήρες και κινητήρες εσωτερικής καύσης. Το 2030, τότε που Ελλάδα και Ευρώπη έχουν δεσμευτεί πως θα έχουν πιάσει πολύ συγκεκριμένους στόχους στην καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, με πρώτο το στόχο για την περικοπή των αερίων του θερμοκηπίου κατά 55%.
Η πανάκριβη και εγκληματική επιλογή Μητσοτάκη για εξορύξεις είναι το νέο Τάμα και ως τέτοιο θα καταρρεύσει όταν συγκρουστεί με την πραγματικότητα. Η πραγματική ύβρις, όμως, το μεγάλο ψέμα, είναι πως ακόμα κι αν έβγαινε κάτι από τις εξορύξεις αυτές, δεν θα έφτανε τίποτα απολύτως στον Έλληνα που τις χρηματοδότησε, αφού τα προϊόντα της εξόρυξης δεν θα ανήκουν στο ελληνικό κράτος. Ο απόλυτος παραλογισμός.
Αυτό που πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά είναι το ενεργειακό, οικονομικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό κόστος, όταν για μία ακόμη φορά η Ελλάδα «θα χάσει το τρένο» για λόγους που κανείς δεν μπορεί να μας εξηγήσει ανοιχτά και δημόσια, με διαφάνεια και όρους λογοδοσίας της εξουσίας, αντί του αποφασίζουμε και διατάσσουμε γιατί έτσι μας ήρθε, σε τόσο κομβικά ζητήματα.
