Άλλος ένας καθ’ όλα άξιος εργάτης του Ευαγγελίου εγκατέλειψε τα γήινα και φτερούγισε για τον ουρανό. Για όσους είχαν την τιμή να τον γνωρίσουν ο λόγος αυτός δεν ακούγεται καθόλου υπερβολικός, αλλά προσγειωμένος και αληθινός. Ο π. Παναγιώτης από τη Λευκοπηγή Κοζάνης υπήρξε μια ξεχωριστή προσωπικότητα που με το λόγο του και το παράδειγμά του θύμιζε ένδοξες εποχές του εκκλησιαστικού μας παρελθόντος. Ταπεινός στο έπακρο, αφοσιωμένος στα ιερατικά του καθήκοντα, γεννημένος για κληρικός. Τον θυμούμαι από μαθητή 6ης Γυμνασίου, όταν ως ομαδάρχης στην κατασκήνωση της Αγ. Τριάδος στα Πιέρια, πάνω από το Βελβενδό, έδινε με το αστραποβόλο αγνό βλέμμα του και την ιεροπρέπειά του την εντύπωση δόκιμου υποψήφιου κληρικού της Εκκλησίας μας. Κανένα δεν εξέπληξε η επιλογή του να σπουδάσει στην Εκκλησιαστική Ακαδημία. Είπαμε όσοι τον γνωρίζαμε «αυτό του ταίριαζε απόλυτα». Είχε κερδίσει την αναγνώριση όλων μας. Η υπευθυνότητά του υπήρξε παροιμιώδης. Έβρεχε ακατάπαυστα ένα βράδυ στα Πιέρια. Από την πολύ βροχή κινδύνευε να καταρρεύσει η σκηνή της ομάδας του. Τα παιδιά της σκηνής του, μαθητές πρώτης γυμνασίου, κοιμόντουσαν αμέριμνα. Ο ίδιος όμως έγινε στύλος κρατώντας όλη τη νύχτα όρθιος το οριζόντιο δοκάρι, προκειμένου να μη καταρρεύσει η σκηνή και τρομάξουν οι μικροί μαθητές. Κάποια άλλη φορά τσίμπησε μια οχιά ένα παιδί της ομάδας του. Μετά την παροχή των πρώτων βοηθειών πήρε τον μαθητή στους ώμους του και ακολουθώντας το μονοπάτι τον κατέβασε, στο Βελβεντό και από εκεί με ταξί τον οδήγησε στο Νοσοκομείο της Κοζάνης. Σώθηκε ο μαθητής.
Όταν ήρθε η στιγμή να ιερωθεί επέλεξε τον έγγαμο βίο. Του έστειλε ο Θεός για πρεσβυτέρα την ευλαβέστατη δασκάλα Ευαγγελία, που έγινε το δεξί του χέρι στη διακονία της Εκκλησίας. Τέσσερα χαριτωμένα παιδιά του χάρισε ο Θεός. Υπηρέτησε ταυτόχρονα την Εκκλησία και την Εκπαίδευση με θείο ζήλο. Το χωριό που τοποθετήθηκε, το Χτένι, ήταν από τα μικρότερα της Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης. Έμεινε πιστός στο μικρό του ποίμνιο. Ο μακαριστός Διονύσιος του πρότεινε πολλές φορές να τον τοποθετήσει σε Ενορία της Κοζάνης. Το αρνήθηκε λέγοντας: «Σεβασμιώτατε, το αμετάθετο ισχύει όχι μόνο για τους Επισκόπους, αλλά και για τους ιερείς. Τι θα πουν οι ενορίτες μου, αν τους εγκαταλείψω για να τοποθετηθώ σε μεγαλύτερη ενορία»! Είχε αγαπηθεί τόσο πολύ από το μικρό του ποίμνιο, ώστε δεν ήταν διατεθειμένος να το αποχωριστεί. Με τα πόδια μετέβαινε πολλές φορές από τη Λευκοπηγή στο Χτένι, διασχίζοντας ένα ρεύμα χείμαρρου, που το φθινόπωρο και το χειμώνα κατέβαζε πολύ νερό. Για να περάσει το ρεύμα έριχνε κορμούς και κλαδιά δένδρων στην κοίτη του χείμαρρου και πατούσε πάνω στους κορμούς και στα κλαδιά. Ήταν δε τόσο ευσυνείδητος, ώστε δεν ήθελε να χαθεί καμία ώρα μαθήματος απ’ το σχολείο.
Οι λειτουργίες του και οι αγρυπνίες του ήσαν κατανυκτικότατες. Η φωνή του, γλυκύτατη, κουκουζέλεια, δημιουργούσε ατμόσφαιρα βαθειάς θρησκευτικής ευλάβειας. Μνημόνευε στην πρόθεση χιλιάδες ονόματα σε κάθε θεία λειτουργία. Μνημόνευε όσα παιδιά βάπτισε, όσους και όσες κήδεψε, τα πνευματικά του παιδιά με τις οικογένειές τους και τις οικογένειες των παιδιών τους και όσους ζητούσαν να τους μνημονεύει.
Ποτέ δεν ζητούσε κάτι, για την τέλεση οποιασδήποτε ακολουθίας ακόμη και για ιδιωτικές θείες λειτουργίες που ζητούσαν ενορίτες του ή ξένοι. Εάν επέμεναν τους παρέπεμπε στο παγκάρι της Εκκλησίας. Τίποτε για τα θυλάκιά του.
Οι εξομολογήσεις του ατέλειωτες. Τα πνευματικά του παιδιά εκατοντάδες. Δεν κουραζόταν να επισκέπτεται τα χωριά και να εξομολογεί την περίοδο των μεγάλων εορτών. Δύο φορές την εβδομάδα εξομολογούσε στον μητροπολιτικό ναό του Αγ. Νικολάου Κοζάνης. Ποτέ δεν έδινε την εντύπωση ότι βιάζεται. Άφηνε τον εξομολογούμενο να εξαγορεύσει με άνεση χρόνου τις αμαρτίες του, αλλά και τα προβλήματά του.
Τώρα μας τον πήρε ο Θεός κοντά του, για να τον αναπαύσει από τους πολλούς και μεγάλους κόπους του. Σε τίνος πετραχήλι θα αποθέσουμε εμείς πλέον τα κρίματά μας! Είθε να αναδείξει ο Κύριος πνευματικούς αντάξιους του πατρός Παναγιώτη, που θα συνεχίσουν το έργο του καταρτισμού των ψυχών στην Ι. Μητρόπολή μας, στη δε πρεσβυτέρα, στα παιδιά του και στα εγγόνια του να σταλάξει βάλσαμο παρηγοριάς για την απουσία του. Ας είναι αιωνία η μνήμη του. Καλό παράδεισο, πατερούλη μας.
Δρ Τσακαλίδης Γεώργιος
