Το απόλυτο ζεϊμπέκικο
Κάθε φορά που λείπεις – κι εσύ τάχα με ψάχνεις
στον αστερισμό του πόνου- θα με βρεις-
να χορεύω το ζεϊμπέκικο – της απουσίας σου.
Άνθρακες
Κανείς δεν μου φταίει- αν άνθρακες
βγήκε ο θησαυρός.
Η καρδιά μου φταίει- που χτυπάει μονάχα
στα ευτελή μέταλλα.
Πως σε λένε;
Είναι στιγμές που ακροβατείς επικίνδυνα
Άλλες πάλι κουρνιάζεις- σαν τρομαγμένο πουλί.
Είναι στιγμές που καταδύεσαι- σε απάτητους βυθούς.
Άλλες πάλι τρέμεις σαν το ψάρι.
Είναι στιγμές που ντύνεσαι την αλήθεια – κι ομορφαίνεις
Άλλες πάλι φοράς το ψέμα κι ασχημαίνεις.
Είναι στιγμές που είσαι -ρόδο ανοιγμένο
Άλλες πάλι είσαι- σαν όστρακο κλεισμένο.
Βρες επιτέλους τον εαυτό σου- και πες μου το όνομα σου
για να σε φωνάξω.
Τα θερμόμετρα
Αν η καρδιά σου – δεν μπορεί να καταγράψει
τον πυρετό της αγάπης-
μην εμπιστευτείς ποτέ σου – κανένα θερμόμετρο.
Η πόλη του φωτός.
Η πόλη του φωτός – χαμήλωσε όλα τα φώτα της-
για να σε υποδεχτεί.
Στο φως της αγάπης- υποκλίνονται όλα τα φώτα.
Ο πύργος του Άιφελ -έσκυψε ιπποτικά –
και σου φίλησε το χέρι.
Δεν ήταν που χαμήλωσε – ήταν η αγάπη-
που σε ψήλωσε.
Μια ερώτηση και μια απάντηση
Την αγαπάς;
-Έτσι νιώθω.
Σ’ αγαπάει;
-Έτσι λέει.
Το τελευταίο ζεϊμπέκικο
Χορεύει ζεϊμπέκικο πάνω στο κύμα
Γιατί του έρωτα του κόψανε το νήμα.
Δάκρυ στα μάτια του, βροχή κι αλμύρα
Κι αυτός αγέρωχος κόντρα στη μοίρα
Και η γοργόνα τον κοιτά και τον ζηλεύει
Γιατί σε χίμαιρες χρόνια αυτή πιστεύει
Από τις πολλές στροφές το κύμα αφρίζει
Κι ένας αγέρας σαν το δαίμονα σφυρίζει
Και να σου έρχεται μεγάλη τρικυμία
Να αποτελειώσει την αγάπη του την μία
Θανατικό τραγούδι ο χάρος σέρνει
Κι αυτός στροφές αντρίκιες φέρνει
Τα κύματα ψηλώσανε, γινήκανε θεριά
Στον ουρανό τ’ αστέρια, ανάψαν σαν κεριά
Στην τελευταία του στροφή, χαμήλωσε το βλέμμα
Κι από την καρδιά του, έσταξε αίμα.
