Από τα ξημερώματα της Πέμπτης 24 Φεβρουαρίου είναι σε εξέλιξη η ρωσική στρατιωτική επίθεση στην Ουκρανία.
Η εξέλιξη αυτή δεν ξεκίνησε τώρα.
Εδώ και χρόνια οι Νατοϊκοί πολεμοκάπηλοι με ηγεμόνα την ιμπεριαλιστική μηχανή των ΗΠΑ θέτουν σε εφαρμογή μια εξαιρετικά επικίνδυνη πολιτική αδίστακτης επέκτασης του ΝΑΤΟ και περικύκλωσης της Ρωσίας με στόχο την απόλυτη κυριαρχία στην ευρύτερη περιοχή και ορατό επόμενο στόχο την Κίνα.
Λέμε όχι στην πολιτική επέκτασης του ΝΑΤΟ και την πολιτική περικύκλωσης της Ρωσίας.
Όχι στη διπλωματία της επιβολής μέσω της ισχύος.
Ελπίδα για ένα ανθρώπινο σήμερα και ελπιδοφόρο μέλλον αποτελεί μια πολιτική ισότιμης συνεργασίας των χωρών που μόνο το φιλειρηνικό και το λαϊκό κίνημα μπορούν να επιβάλλουν.
Απέναντι στην πολεμοκάπηλη πολιτική των ΗΠΑ η κυβέρνηση της Ρωσίας επέλεξε την τακτική ενός «πολέμου αστραπή».
Η επικίνδυνη αυτή πολιτική για την ασφάλεια και για την ειρήνη δεν μπορεί να βρει σύμφωνους τους λαούς, τους αριστερούς και προοδευτικούς πολίτες, όσο κι αν διακατέχονται από δίκαιη οργή για την ωμή παρέμβαση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και για τα από κοινού εγκλήματα με το καθεστώς – μαριονέτα του Κιέβου και των φασιστικών συμμοριών στο Ντονμπάς.
Μια σταθερή πολιτική για την κατάχτηση και κατοχύρωση της αυτονομίας των λαϊκών δημοκρατιών του Ντομπάς εντός των αδιατάραχτων συνόρων της Ουκρανίας θα ήταν μια πολιτική συνεισφοράς στα εργατικά και ανθρώπινα δικαιώματα, στην υπόθεση της ειρήνης και της ευημερίας στην περιοχή.
Θα ήταν πηγή ολόθερμης υποστήριξης από το λαϊκό κίνημα.
Απαιτείται να σταματήσει η στρατιωτική εισβολή και να ξεκινήσουν ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις.
Μια μακρόχρονη ειρήνευση στην Ουκρανία μπορεί να επιτευχθεί μόνο έξω από το ΝΑΤΟ, με πλήρη ουδετερότητα και ανεξαρτησία από όλους, με την ενεργή παρέμβαση και κοινή δράση του ουκρανικού και ρωσικού λαού, σε αντίθεση με τις αστικές πολιτικές και κυβερνήσεις, έξω από τις ιμπεριαλιστικές δεσμεύσεις και αντιθέσεις που οδηγούν σε πολέμους.
Θετικές αλλαγές μπορούν να γίνουν μόνο κάτω από την πολιτική έκφραση του εργατικού και του νεολαιίστικου κινήματος, διαφορετικά η Ιστορία θα επαναλαμβάνεται όχι μόνο σαν φάρσα αλλά και σαν τραγωδία.
Τα δάκρυα της ΕΕ και της ελληνικής κυβέρνησης για την «αυτοδιάθεση» της Ουκρανίας είναι κροκοδείλια. Δεν έλεγαν τα ίδια όταν οι ΗΠΑ και δυνάμεις του ΝΑΤΟ βομβάρδιζαν τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία.
Η Ελλάδα πρέπει να μείνει έξω από αυτήν την αντιπαράθεση, κανένας φαντάρος και στρατιωτικός έξω από τα σύνορα. Καμία συμμετοχή στις οικονομικές κυρώσεις. Έξω οι βάσεις από την Ελλάδα και η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ.
Απαιτείται αντιπολεμικός αντιιμπεριαλιστικός αγώνας για τον πυρηνικό αφοπλισμό, τη διάλυση του ΝΑΤΟ και όλων των στρατιωτικών συνασπισμών, για τη μείωση των στρατιωτικών δαπανών. Για να έχουν οι λαοί ειρήνη, δουλειά, δημοκρατία και κοινωνική ισότητα.
Η στάση μας, επομένως συνολικά για τα γεγονότα στην Ουκρανία και η θέση για το τι μπορούσε να γίνει ορίζεται από τη σκοπιά των άμεσων και μεσοπρόθεσμων λαϊκών συμφερόντων, από τη σκοπιά του αγώνα και της δραματικά αναγκαίας πολιτικής εμφάνισης και άνδρωσης αυτού που υπάρχει τώρα μόνον σπερματικά αλλά είναι ταυτόχρονα δραματικά αναγκαίο να υπάρξει:
Ενός σύγχρονου και ανεξάρτητου εργατικού κινήματος με το πολιτικό του μέτωπο και τα αντίστοιχα κόμματα εργατικής αναφοράς και κομουνιστικής στόχευσης.
Κάθε πράξη, κάθε πολιτική θέση – και επομένως και η θέση για το «Ουκρανικό» – πρέπει να στοχεύουν σε αυτόν το σκοπό.
Η απελευθέρωση από οποιονδήποτε δυνάστη ή θα είναι έργο των ίδιων των εργαζομένων και των λαών ή δεν θα υπάρχει.
