Μου φαίνεται σαν νάταν χθες που η γιαγιά μου η Φώτω ξεκινούσε από το πατρικό μου σπίτι στον Αη Δημήτρη μέχρι το φούρνο του Βάμβα χτυπώντας σ’ όλη τη διαδρομή τα αυγά με το χτυπητήρι για να μην κόψουν και χαλάσουν το παντεσπάνι του καρυδάτου της. Και γω δίπλα της ακολουθώντας σαν τον καντηλανάφτη με το θυμιατό κρατούσα την τσίγκινη κατσαρόλα με το σιρόπι και τα καρύδια για την επάνω στρώση.
Όσα χρόνια κι αν κύλησαν από τότε, το καρυδάτο παραμένει για μένα ένα θεϊκό γλυκό για να με θυμίζει όχι μόνο τη συνονόματη γιαγιά μου αλλά και τα μεγάλα γιορτάσια του πατρικού μου σπιτιού μες στην καρδιά του χειμώνα.
Ήταν αρχοντάθκο γλυκό , αντάξιο της αρχόντισσας του σπιτιού που γιόρταζε μαζί με την εγγονή της. Γίνονταν στο μεγαλύτερο ταβά του σπιτιού, τον οκάρκο, που χωρούσε ίσα –ίσα τα 20 αυγά που χρειάζονταν για το γλυκό για να ξιαντροπιαστούμε όπως έλεγε η γιαγιά σε όλους τους συγγενείς που θα περνούσαν να χροντςπουλήσουν πρώτα αυτήν και ύστερα εμένα. Η μυρωδιά και η γεύση της κανέλλας και του γαρίφαλου ανακατεμένα με τα ζεστά καρύδια που κουβαλούσα από παιδί με στοιχειώνει τέτοια μέρα ακόμα περισσότερο όσο περνούν τα χρόνια. Δε χάθηκε καθόλου, έμεινε ανεξίτηλη επάνω μου, παρόλο που έχω αρκετά χρόνια να το κάνω.
Άλλαξαν βλέπετε οι εποχές, οι άνθρωποι έπαψαν να γιορτάζουν όπως παλιά στα σπίτια, προτιμούν περισσότερο το έξω, τα καφέ, τις ταβέρνες, τα κέντρα. Κι αντί για σπιτικά γλυκά προτιμούν αυτά των ζαχαροπλαστείων. Ήρθε καπάκι κι ο κορωνοιός τα δυο τελευταία χρόνια και αποτελείωσε τα γιορτάσια παλιά και νέα ανατρέποντας στη ζωή μας ό,τι παλιά θεωρούσαμε σημαντικό.
Ετσι και μεις που σήμερα και αύριο έχουμε τριπλή γιορτή ή καλύτερα τετραπλή. Μαζί βλέπετε με την αρχόντισσα του σπιτιού γιορτάζει όχι μόνο η μικρή εγγονή, η Φαίη, που έχει γιορτή και γενέθλια μαζί αλλά και ο Γιάννης, το παλικάρι του σπιτιού. Αντί να ετοιμάσουμε οκάρκο ταβά με καρυδάτο όπως παλιά , τετραπλή ποσότητα, αρκετή για όλους τους εορτάζοντες, πήραμε τα όρη και τα βνά -ας όψεται ο κορωνοιός και η ξενιτιά -και πήγαμε να γιορτάσουμε φέτος μαζί με τις αρκούδες του Νυμφαίου. Κι αντί για καρυδάτο αρχουντάθκο, χορτάσαμε με τα εκλέρ του Κοντοσώρου, αφήνοντας το καρυδάτου για τ’ χρόν’ όταν θα πυκνώσουν πάλι, ελπίζουμε, οι χοροί και οι συνάξεις μαζί με τις γιορτές.
Χρόνια Πολλά τα Φώτα και τ’ Αη Γιαννιού, χορτάτοι από καλούδια, νηστικοί όμως από τη θεϊκή μυρωδιά του καρυδάτου!!!!!
