Το έχουμε ζήσει πολλές φορές.
Τα emo έκρυβαν κάτω από τις φράντζες τους ότι ήταν «αυτοκτονικά», οι ρέιβερς έβλεπαν κύκλους και κλείδωναν τις μανάδες τους στις ντουλάπες (πριν τις βγάλει ο Ευαγγελάτος στην τηλεόραση), για να είσαι μεταλλάς έπρεπε να έχεις περάσει υποχρεωτικά από σύλλογο εκπαίδευσης σατανιστών, ως γνωστόν «οι πάνκς τα κάνουν όλα», οι γκοθάδες σίγουρα πίνουν τρία γαλόνια αίμα την ημέρα, τα φρικιά ανάγκαζαν τις γιαγιάδες να αλλάζουν πεζοδρόμιο, οι ροκάδες διαχρονικά είναι κάτι μαλλιάδες με χόμπι τους το ξύλο.
Όχι μόνο σήμερα, (φυσικά) όχι μόνο στην Ελλάδα η κακούργα η κοινωνία βλέπει το είδωλό της σε έναν καθρέφτη που λέγεται «νεανική κουλτούρα». Στην αρχη το ερωτεύεται αλλά μόλις φτάσει να παίζεται στα δελτία ειδήσεων, συνειδητοποιεί ότι το πρόβλημα με τους καθρέφτες είναι ότι όσο περισσότερο τους κοιτάς, τόσο περισσότερο παρατηρείς τις ρωγμές. (Στα αμφιθέατρα τις λέγαμε «υποκουλτούρες», στα περιοδικά τις λέγαμε «φυλές».) Και τοτε ξεκινά ο ηθικός πανικός.
Πριν από ένα χρόνο περίπου, ένα φρικτό τροχαίο δυστύχημα (που στέρησε τη ζωη στον Mad Clip) και μια τραγική σύμπτωση (της σχεδόν ταυτόχρονης απώλειας του Μίκη Θεοδωράκη), έκαναν την trap τον επόμενο κρίκο αυτής της αλυσίδας. Με μοχλούς μια εντελώς αβάσιμη σύγκριση των δύο νεκρών (34 ο ένας, 96 ο άλλος, στο μεταξύ) κι ένα εντελώς εκτός context ξεψάχνισμα των στίχων που έγινε viral, βγήκε και το συμπέρασμα. Κάτι τύποι με περίεργα ρούχα και κουρέματα, φουλ στα τατουάζ που μουρμουρίζουν ακατάληπτα ή απαράδεκτα λόγια πάνω από «μα, είναι μουσική αυτή που βγαίνει από κομπιούτερς;» είναι έτοιμοι να ολοκληρώσουν ένα έργο που δουλεύεται στο παρασκήνιο για δεκαετίες: την πλήρη διαφθορά και ηθική αποχαλίνωση των ελληνόπουλων που μεγάλωσαν με φροντίδα, προδέρμ, παστίτσιο της μαμάς και «Στην Υγειά Μας».
