Επιτέλους!!! ο 16χρονος γιος μας, που νοσηλευόταν στο “ΜΑΜΑΤΣΕΙΟ” , μετά 11ήμερη νοσηλεία, πήρε εξιτήριο! Βρισκόταν εκεί, από την Παρασκευή 14.01.22, το Σάββατο 15.01.2022 χειρουργήθηκε από σκωληκοειδίτιδα και μετά, λόγω προβλημάτων που παρουσιάσθηκαν, ξαναχειρουργήθηκε τη Δευτέρα στις 17.01.2022 με μεγάλο κίνδυνο για τη ζωή του!
Η αγωνία μας όλες αυτές τις μέρες ήταν τεράστια για την εξέλιξη της υγείας του παιδιού μας. Όμως, η δική μας αγωνία και άσχημα ψυχολογική κατάσταση δεν μας εμπόδισε, να διακρίνουμε και την αγωνία των γιατρών και νοσηλευτών της Χειρουργικής Κλινικής του “ΜΑΜΑΤΣΕΙΟΥ” Νοσοκομείου Κοζάνης αλλά και την διαρκή προσπάθεια τους, καθ’ υπέρβαση δυνάμεων, χωρίς να υπολογίζουν ωράρια και κόπο, να βοηθήσουν τον γιο μας, που κινδύνευε.
Τους ευχαριστούμε όλους μαζί, γιατρούς και νοσηλευτές κι έναν έναν χωριστά με ευγνωμοσύνη! Όμως, δυστυχώς, μέσα σ’ όλη αυτή την δύσκολη περιπέτεια διαπιστώσαμε και την τραγική έλλειψη προσωπικού, η οποία, έλλειψη, χωρίς καμία διάθεση υπερβολής, παρ’ ολίγον, θα κόστιζε τη ζωή του 16χρονου γιου μας, αν δεν δεχόταν, να συνδράμει στις προσπάθειες των χειρούργων, ο αναισθησιολόγος, κ.Αθ. Δερμιτζάκης, τον οποίο θα ευγνωμονούμε εφ’ όρου ζωής.
Μήπως, με αφορμή το συγκεκριμένο περιστατικό, που αφορούσε τη ζωή ενός 16χρονου, θα πρέπει να “ταρακουνηθούν” οι αρμόδιοι – υπεύθυνοι για την “κατάντια” του Νοσοκομείου μας; Πως άραγε θα εμπιστευόμαστε την υγεία μας στο νοσοκομείο μας, εμείς οι απλοί πολίτες, γνωρίζοντας τις σημαντικές ελλείψεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό; Μήπως, με την ελπίδα, ότι κάποιος γιατρός θα βρεθεί, εθελοντικά, να προστρέξει την τελευταία στιγμή ή ότι κάποιο γιατροί μονίμως θα παραβλέπουν τις προσωπικές τους ανάγκες, θα παραμελούν τις οικογένειες τους, θα μένουν πιστοί στο καθηκον τους μέχρι…μέχρι πότε; μέχρι να λυγίσουν; γιατί άνθρωποι είναι κι αυτοί, εχουν δικαίωμα κι αυτοί ν’ αρρωστήσουν…και τότε, τί;
Ευχόμαστε να μην βρεθεί κανείς στη θέση μας, όμως όλοι γνωρίζουμε, ότι όλοι χρειαζόμαστε καποια στιγμή είτε για τους ίδιους είτε για το οικογενειακό μας περιβάλλον τις υπηρεσίες ενός νοσοκομείου, που όμως πρέπει να λειτουργεί κανονικά και εύρυθμα, κάτι, που δυστυχώς λείπει από τον τόπο μας.
Για μια ακομη φορά ευχαριστούμε όλους όσους βοήθησαν τον γιο μας! Όμως, είναι ανάγκη να βρεθούν λύσεις για την σωστή λειτουργία του νοσοκομείου μας, κι αυτό οφείλουν, να το δουν οι αρμόδιοι επειγόντως! Γιατί η υγεία ειναι το πολυτιμότερο αγαθό του ανθρώπου! Ποιός άραγε θα επωμισθεί τις ευθύνες απο περιστατικό σοβαρό, σαν το δικό μας και δη, αν δεν έχει αίσιο αποτέλεσμα; Γιατι πρεπει να περιμένουμε, να συμβούν άσχημες καταστάσεις και μετά να ψάξουμε για λύσεις;
Εμείς, ως απλοί πολίτες διαπιστώνουμε και διαμαρτυρόμαστε, με την ελπίδα, ότι θα εισακουσθεί η κραυγή αγωνίας μας, έστω και τώρα, πριν είναι πολύ αργά για οποιονδήποτε συμπολίτη μας.
Τέλος, ευχαριστούμε και τους δημοσιογράφους, που ανέδειξαν το πρόβλημά μας, που ειναι και προβλημα όλων μας, αφού αφορά την δημόσια υγεία!
Σας ευχαριστούμε ΟΛΟΥΣ!
Σοφία Πουρνάρα
Η αγωνία μας όλες αυτές τις μέρες ήταν τεράστια για την εξέλιξη της υγείας του παιδιού μας. Όμως, η δική μας αγωνία και άσχημα ψυχολογική κατάσταση δεν μας εμπόδισε, να διακρίνουμε και την αγωνία των γιατρών και νοσηλευτών της Χειρουργικής Κλινικής του “ΜΑΜΑΤΣΕΙΟΥ” Νοσοκομείου Κοζάνης αλλά και την διαρκή προσπάθεια τους, καθ’ υπέρβαση δυνάμεων, χωρίς να υπολογίζουν ωράρια και κόπο, να βοηθήσουν τον γιο μας, που κινδύνευε.
Τους ευχαριστούμε όλους μαζί, γιατρούς και νοσηλευτές κι έναν έναν χωριστά με ευγνωμοσύνη! Όμως, δυστυχώς, μέσα σ’ όλη αυτή την δύσκολη περιπέτεια διαπιστώσαμε και την τραγική έλλειψη προσωπικού, η οποία, έλλειψη, χωρίς καμία διάθεση υπερβολής, παρ’ ολίγον, θα κόστιζε τη ζωή του 16χρονου γιου μας, αν δεν δεχόταν, να συνδράμει στις προσπάθειες των χειρούργων, ο αναισθησιολόγος, κ.Αθ. Δερμιτζάκης, τον οποίο θα ευγνωμονούμε εφ’ όρου ζωής.
Μήπως, με αφορμή το συγκεκριμένο περιστατικό, που αφορούσε τη ζωή ενός 16χρονου, θα πρέπει να “ταρακουνηθούν” οι αρμόδιοι – υπεύθυνοι για την “κατάντια” του Νοσοκομείου μας; Πως άραγε θα εμπιστευόμαστε την υγεία μας στο νοσοκομείο μας, εμείς οι απλοί πολίτες, γνωρίζοντας τις σημαντικές ελλείψεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό; Μήπως, με την ελπίδα, ότι κάποιος γιατρός θα βρεθεί, εθελοντικά, να προστρέξει την τελευταία στιγμή ή ότι κάποιο γιατροί μονίμως θα παραβλέπουν τις προσωπικές τους ανάγκες, θα παραμελούν τις οικογένειες τους, θα μένουν πιστοί στο καθηκον τους μέχρι…μέχρι πότε; μέχρι να λυγίσουν; γιατί άνθρωποι είναι κι αυτοί, εχουν δικαίωμα κι αυτοί ν’ αρρωστήσουν…και τότε, τί;
Ευχόμαστε να μην βρεθεί κανείς στη θέση μας, όμως όλοι γνωρίζουμε, ότι όλοι χρειαζόμαστε καποια στιγμή είτε για τους ίδιους είτε για το οικογενειακό μας περιβάλλον τις υπηρεσίες ενός νοσοκομείου, που όμως πρέπει να λειτουργεί κανονικά και εύρυθμα, κάτι, που δυστυχώς λείπει από τον τόπο μας.
Για μια ακομη φορά ευχαριστούμε όλους όσους βοήθησαν τον γιο μας! Όμως, είναι ανάγκη να βρεθούν λύσεις για την σωστή λειτουργία του νοσοκομείου μας, κι αυτό οφείλουν, να το δουν οι αρμόδιοι επειγόντως! Γιατί η υγεία ειναι το πολυτιμότερο αγαθό του ανθρώπου! Ποιός άραγε θα επωμισθεί τις ευθύνες απο περιστατικό σοβαρό, σαν το δικό μας και δη, αν δεν έχει αίσιο αποτέλεσμα; Γιατι πρεπει να περιμένουμε, να συμβούν άσχημες καταστάσεις και μετά να ψάξουμε για λύσεις;
Εμείς, ως απλοί πολίτες διαπιστώνουμε και διαμαρτυρόμαστε, με την ελπίδα, ότι θα εισακουσθεί η κραυγή αγωνίας μας, έστω και τώρα, πριν είναι πολύ αργά για οποιονδήποτε συμπολίτη μας.
Τέλος, ευχαριστούμε και τους δημοσιογράφους, που ανέδειξαν το πρόβλημά μας, που ειναι και προβλημα όλων μας, αφού αφορά την δημόσια υγεία!
Σας ευχαριστούμε ΟΛΟΥΣ!
Σοφία Πουρνάρα
