ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΕΡΟ να γράφει κανείς ένα άρθρο (είτε με αγαθά, είτε με ταπεινά κίνητρα) και επειδή διαφωνείς, να σπεύδεις να αποδομήσεις τον αρθρογράφο με ύβρεις και όχι το άρθρο με επιχειρήματα.
Αυτό συμβαίνει επειδή στην Ελλάδα δεν υπάρχει ψυχραιμία, οι οπαδοί των κομμάτων εξουσίας είναι ακριβώς αυτό: οπαδοί και μετέρχονται ανάλογες μεθόδους. Την κριτική την εκλαμβάνουν ως επίθεση που θέτει σε κίνδυνο αυτά που υποστηρίζουν ή -ακόμα πιο κυνικά- τα συμφέροντα τους.
Το τουίτερ είναι η ιδανική αρένα για τους κομματικούς στρατούς, καθώς επιτρέπει τον κανιβαλισμό, αν δεν τον διευκολύνει κιόλας.
Αν είσαι ένας δημοσιογράφος που υπηρετεί μία συγκεκριμένη ατζέντα, όταν “χτυπήσεις” την αντίθετη πλευρά, θα σου επιτεθεί ο όχλος που την υποστηρίζει. Θα σε στηρίξει όμως, ο όχλος που βρίσκεται στην δική σου πλευρά. Οπότε το ματς θα λήξει περίπου ισοπαλία, παρότι θα έχεις φάει πολύ ξύλο μέχρι να τελειώσει. Αντιστρόφως, το ίδιο συμβαίνει και με τον δημοσιογράφο που θα “χτυπήσει” την δική σου πλευρά. Θα τον τραμπουκίσουν αυτοί που σε υποστήριζαν, ενώ θα τον στηρίξουν αυτοί που σου είχαν επιτεθεί.
